Εμπορικό Κέντρο "Η Δημοκρατία 1973"

[άρθρο] του Μπατίστα Μαλαματένιου

Θέλω να μου πεις εσύ που το έζησες, εσύ που ήσουν εκεί, όχι μόνο στο Πολυτεχνείο, αλλά στο ευρύτερο «σφαγείο» της ζωής σου. Άσε τι ξέρω εγώ και τι μου έμαθαν. Εγώ γεννήθηκα μια δεκαετία και κάτι μετά.

Θέλω να μου πεις ακόμα τι άλλαξε από τότε. Πού τοποθετείς σήμερα την πρόοδο σου. Και έπειτα θέλω να με ακούσεις κι εσύ εμένα. Έστω για λίγο. Να με ακούσεις και να βρεθούμε κάπου. Γιατί το «σφαγείο» μας είναι κοινό.

Σήμερα τα τανκς στους δρόμους βγαίνουν μόνο στις εθνικές εορτές, πρέπει μάλλον να αισθάνεσαι υπερήφανος που το «Πολυτεχνείο» έγινε κι αυτό εθνική εορτή, με σημαιάκια και σχολικά ποιήματα.

Σήμερα υπάρχει περίσσευμα εξουσίας στη δημοκρατία. Και πολλοί κατά φαντασία γοητευτικοί εραστές για να τη σαγηνεύσουν… αλλά όχι τη δημοκρατία. Όταν απευθύνονται στους «πολίτες», το κάνουν μέσα από την τηλεόραση. Εξαιρετική εφεύρεση η τηλεόραση, δε νομίζεις. Έχει κάτι από την αίγλη της βιτρίνας. Τη βιτρίνα της δημοκρατίας. Κι αν αληθεύει ότι στις βιτρίνες οι έμποροι τοποθετούν τον «αιθέρα» της πραμάτειας τους για να σαγηνεύσουν τους περαστικούς, τότε μάλλον εμείς δε θα έπρεπε να είμαστε ιδιαιτέρως ικανοποιημένοι για το τι κρύβεται στις αποθήκες της δημοκρατίας μας. 

Σήμερα η αστυνομία προφυλάσσει και  εξυπηρετεί τη δημοκρατία. Μα η δημοκρατία ανέχεται τη διαφορετικότητα, σέβεται τις μειοψηφίες, χαράζει πορεία και εξελίσσεται από τις πλειοψηφίες, προσδιορίζει το δίκαιο και το άδικο με λογικά επιχειρήματα και διάλογο. Εντούτοις, η δημοκρατία αναθέτει στην αστυνομία τη βία. Εκείνο που στη βιτρίνα δεν είναι ευδιάκριτο. Το ουσιαστικό ελάττωμα που όμως καλύπτεται,  όπως το χαρτάκι με την τιμή. Η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει με πολίτες, οι οποίοι επί της ουσίας δεν είναι πολίτες αλλά εντολοδόχοι κατακρεουργημένων προσωπικοτήτων. Η εξουσία της δημοκρατίας όμως μπορεί και το πράττει.

Σήμερα είμαι άνεργος, μάλλον θα είμαι και αύριο. Είμαι ένας από εκείνους τους αριθμούς που εμποδίζουν την ανάπτυξη της δημοκρατίας. Δεν είμαι στη βιτρίνα γιατί είμαι αντιαισθητικός, υπάρχω μέσα σε μια κούτα αμπαλαρισμένος στις αποθήκες  του εμπορικού κέντρου «Η Δημοκρατία» και στη διπλανή κούτα είσαι εγκλωβισμένος κι εσύ. Ναι εσύ, που σήμερα είσαι πενήντα, εξήντα, εβδομήντα χρονών. Δίπλα σου είμαι εγώ, εκείνος που χτυπάει τη χαρτόκουτα του για να επικοινωνήσουμε, να βρεθούμε, να γνωριστούμε και να αναμετρηθούμε με τη μοναξιά μας. «Τακ τακ εσύ ,τακ τακ εγώ. Που πάει να πει σε αυτή τη γλώσσα τη βουβή, βαστάω γερά, κρατάω καλά».  

Μπατίστας Μαλαματένιος [σ]