Το λουλούδι της ερήμου

ποίηση

του Άγγελου Τζιβελέκη

Μια φορά κι ένα καιρό, στην άκρη ενός μυαλού  

στα σύνορα των αισθήσεων και της λογικής

στην μακρινή ανατολή των επιθυμιών

καλά φυλαγμένο, στο κέντρο μιας ερήμου              

υπήρχε ένα όμορφο αισθαντικό λουλούδι 

με 47 πύρινα πέπλα, ιδιοκτησία τ’ ανέμου.  

Μια όαση ικανή να αιχμαλωτίσει αγγέλους θηρία 

ένα ξεγέλασμα αισθήσεων, εκκωφαντικό 

ένας αντικατοπτρισμός της πραγματικότητας.               . 

Όσο πλησίαζες, χανόταν, γινόταν αύριο

κάθε που ο χρόνος έσερνε τη φθορά

πάνω στους αμμόλοφος, άγνωστο πως  

το λουλούδι της ερήμου γινόταν ευωδία.

Λένε πως πρώτα έπαιρνε το χρώμα της άμμου 

ο μίσχος του γέμιζε έρωτα και φόβο.  

Ένα φόβο ακαθόριστο, για τις στάχτες  

τ΄ απομεινάρια πυρπολημένων αναστολών 

το λίπασμα που καίει τα σωθικά και τα γιατρεύει.

Πριν γίνει άρωμα παρέμενε ασάλευτο

με τα μάτια κλειστά, τελειοποιούσε επιθυμίες

συγκέντρωνε υπολείμματα λαγνείας

λικνίζονταν αυτάρεσκα χορεύοντας  

στη σκοτεινή πλευρά των αισθήσεων

έως την κορυφογραμμή των αμμόλοφων. 

Με τούτα τα τεχνάσματα θαμπώθηκε κι χρόνος

και δέχτηκε να κάνουν συμφωνία οριστική. 

Να έρχεται στα μέρη του μονάχα μια φορά

να σμιλεύει το κορμί, να χαράζει κανάλια

να ρέει ο έρωτας, να αφήνει κηλίδες.

Να του μιλά εκείνο για τα παράξενα όνειρα

που ζούσε τα βράδια, εθισμένο στη λαχτάρα

να τρέξει μακριά πίσω από τους αμμόλοφους

να περισυλλέξει τα αστέρια που έπεφταν.

Πέρασαν από τότε χρόνια και χρόνια  

και το λουλούδι αδιαμαρτύρητα έστεκε εκεί

υποταγμένο στην ευτυχία του, υπνωτισμένο 

με το βλέμμα καρφωμένο στους αμμόλοφους   

κάτω από μια ολόγυμνη πυρακτωμένη σελήνη  

στην κορυφογραμμή των χαμένων προσδοκιών    

εκεί όπου τ’ αστέρια ναυαγούν σε αγκαλιές.

Ένας επαίτης εκεί, αποκύημα φαντασίας θαρρείς

συγκεντρώνει σπασμένα κομμάτια ευτυχίας 

μνήμες ερπετά κουλουριασμένες σένα άδειο κρανίο

κι ανομολόγητες επιθυμίες, σε όνειρα θηρία  

που αλυχτούν στο αντάμωμα της πραγματικότητας.   

Στο άκουσμα τους το λουλούδι σαστίζει

προσπαθεί να δραπετεύσει, να γίνει άρωμα.

Παίρνει το χρώμα της άμμου, μα γίνεται έρωτας

ο μίσχος του πλημυρίζει φόβο και ερώτα.

Φόβο για έναν επαίτη, έναν συλλέκτη ψυχών.

Θα πίστευε κανείς πως είναι υπάλληλος του θεού

μπορεί και σκλάβος του, καταραμένος αποστάτης.

Η μήπως ήταν ποιητής που περιφέρονταν

μ ένα κομμάτι παραδείσου καρφωμένο στην πλάτη

λαβωμένος, με τα αστέρια στην αγκαλιά

αναζητώντας τα 47 πύρινα πέπλα, να τα στολίσει. 

Ο παράξενος ταξιδευτής γονάτισε στο λουλούδι

το αγκάλιασε με την ανάσα του διεγείροντας επιθυμίες.

Εκείνο κατάλαβε αμέσως πως ήταν εμπρηστής.  

Ίσως αυτός του παραδείσου, που τώρα κρύβεται

από αστέρι σε αστέρι, παραμένοντας στη σκιά

της πραγματικότητας και της φαντασίας.

Έλα  ψιθύρισε, έλα να ριχτούμε σε μια πύρινη σφαίρα

να σου χαρίσω ανάσες να μου χαρίσεις ζωή.

Έλα, δε θα υπάρχω για πάντα, ίσως σα θύμηση 

να υπάρχω, οσμή μιας γεύσης άγνωστης.

Μικρογραφία μιας ψευδαίσθησης που χάθηκε 

σαν ο φόβος για τις στάχτες, μοναχά να υπάρχω.

Το λουλούδι της ερήμου δε σάλεψε, δείλιασε.

Τώρα πλάι του ξεθωριασμένα απομεινάρια σιωπής

κομμάτια ευτυχίας σε προχωρημένη αποσύνθεση

και μνήμες ερπετά που έτρεξαν να χωθούν στην άμμο.

Αν ήταν κάποιο όνειρο δε θα το μάθουμε ποτέ.

Το λουλούδι το έκανε πάντως πένθιμο τραγούδι    

και με το βλέμμα καρφωμένο στους αμμόλοφους   

το τραγουδούσε τα βράδια, κάτω από μια ολόγυμνη

πυρακτωμένη σελήνη, υποταγμένο στην ευτυχία του.