Παραμύθι εσκεμμένα ατελές [Ματίνα Αναγνωστοπούλου]

[διηγήσεις] της Ματίνας Αναγνωστοπούλου

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα χαριτωμένο παιδάκι που νόμιζε ότι ήταν πρίγκιπας. Αυτό ήταν λίγο περίεργο γιατί οι γονείς του δεν του είπαν ποτέ ότι ήταν βασιλιάδες, δεν ήταν άλλωστε. Οι ίδιοι είχαν περάσει πολλά βάσανα και δεν ήθελαν ο μικρός τους να μάθει από τόσο νωρίς ότι η ζωή είναι δύσκολη. Τον άφηναν λοιπόν λέγοντας: «Μικρός είναι ακόμα, θα μεγαλώσει και θα του περάσει».

Όμως ο μικρός που νόμιζε ότι ήταν πρίγκιπας είχε αποφασίσει να μη μεγαλώσει. Αρνήθηκε να μάθει πώς να στέκεται στα πόδια του αφού οι γονείς του όλα του τα έφερναν στα χέρια. Δεν υπήρχε επιθυμία του που να μη γίνει άμεσα πραγματικότητα. Κάποια στιγμή ο κύκλος της ζωής τον άφησε μόνο. Οι παππούδες του είχαν καταφέρει με κόπο και σκληρή δουλειά και είχαν φτιάξει μια σημαντική περιουσία η οποία τώρα περνούσε κληρονομιά στο μικρό μας φίλο. Στη διαθήκη υπήρχε η οδηγία να την προσέχει και να την υπερασπίζεται συνεχίζοντας κι ο ίδιος τη σκληρή δουλειά.

Μα ο μικρός που νόμιζε ότι ήταν πρίγκιπας πίστευε ότι είχε μόνο δικαιώματα και καμιά υποχρέωση. Προσέλαβε κάποιους και τους διόρισε να προσέχουν την περιουσία του. Ο ίδιος είχε πιο σημαντικά πράγματα να κάνει. Έφτιαξε για τον εαυτό του έναν αναπαυτικό θρόνο, κάθισε εκεί, άνοιξε τις οθόνες που έστησε παντού γύρω του και αφέθηκε να κοιτά τη ζωή μέσα από αυτές. Το μόνο που έκανε πότε πότε ήταν να υπερηφανεύεται για τους παππούδες και όλα όσα του είχαν αφήσει. Το έκανε μάλιστα με τόσο ζήλο που έφτανε να προσβάλλει τους γείτονές του και τις δικές τους περιουσίες. Θεωρούσε ότι όλοι τους ήταν κατώτεροί του και γι’ αυτό τον φθονούσαν και τον επιβουλεύονταν..

διαβάστε τη συνέχεια.. Εδώ