Κοινωνικός θάνατος

μικρό πεζό

του Δημήτρη Δικαίου

Γέρασα νέος. Έτσι, απότομα ζευγάρωσα με τη χλαλοή των αγρίων. Βαθμηδόν, απέκτησα κι αψίχολη όψη. Ένα κανάτι κουτσουλιές το πρόσωπό μου. Εντέλει, ένα γυμνάσιο κοινωνικού θανάτου.

Γαμώ το εξατάξιό σας, ποιμένες σιαλωδών εκπαιδευομένων. Μ’ εκείνα τ’ απόβλητα της ποδοσφαιροφιλίας, τις άχρηστες φυλλάδες των ατακτοποίητων φθόγγων και τις δεκάδες οθόνες του espresso.

Μ’ εκείνες τις μανάδες – προαγωγούς, υλιστριών κορασίδων. Την «εκδιδόμενη», δεν κάνει η βίζιτα. Ωστόσο, οι διαθέσεις εκπορνεύουν, δρομολογούν λούτρινους υιούς για κόρες – λεκάνες και τανάπαλιν.

Με αυτήν τη Δεξιά ασχετοσύνη ανούσιας λατρείας εθνικών πραγμάτων. Αντίβαρο, του εξευτελισμού μου.