Το ΖΙΖΑΝΙΟ έσκασε!

    ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ, που κατά πάσα πιθανότητα έχεις τοποθετήσει μια ωρολογιακή βόμβα στο μέλλον μου. Και όπως συμβαίνει με τις βόμβες αυτές, το πιο οδυνηρό δεν είναι η έκρηξη που σε «τελειώνει» στιγμιαία, αλλά εκείνη η προοδευτική φθορά του «τικ-τακ» που σε σκοτώνει συνέχεια.

       Δε θέλει δα και καμιά τρομερή διανοητική ικανότητα για να καταλάβεις πως το μέλλον που μου διαθέτεις δεν έχει τα ευχάριστα χαρακτηριστικά ενός δώρου. Άλλωστε στην εποχή που ζούμε, οι άνθρωποι δεν δωρίζουν πια, απλώς διαπραγματεύονται, πωλούν, αγοράζουν και υποθηκεύουν ξιπασμένα εκείνα που δεν τους ανήκουν. Και σταδιακά το μέλλον από προσφορά της μιας γενιάς προς την άλλη, γίνεται «επίτευγμα», όπως αναφέρει ο  Γουίλιαμ Μπλέικ.

      Εν ολίγοις λαμβάνει τη μορφή της διεκδίκησης και κατ’ επέκταση του διαχωρισμού, από τη μία εσείς που μας καταστρέψατε το μέλλον και από την άλλη εμείς που διεκδικούμε ένα καλύτερο μέλλον. Ένας φαύλος κύκλος δίχως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα όπως αποδεικνύεται ιστορικά.

           

«Γράφω» πάλι το Ζιζάνιο… σχεδόν ακτιβιστικά, σχεδόν συνδικαλιστικά, σχεδόν διανοουμενίστικα, σχεδόν δημοσιογραφικά,  σχεδόν ακαταλαβίστικα, σχεδόν για πάρτη ΜΟΥ, αλλά…

      ΕΓΩ, φοβάμαι για τη βόμβα που θα σκάσει και θα με κονιορτοποιήσει, μα και ντρέπομαι επειδή δεν με ενδιαφέρει αν αυτή η βόμβα θα σταματήσει και τη δική σου καρδιά. Φοβάμαι μήπως από την έκρηξη χάσω το σπίτι μου και τον «ρόλο» μου στην κοινωνία, μα και ντρέπομαι επειδή η παράγκα σου δεν χρειάζεται βόμβα για να πέσει αλλά αρκεί ένας δυνατός άνεμος και επειδή έγινα βεντέτα και δε με ενδιαφέρουν τα πρόσωπα των κομπάρσων γύρω μου.

Φοβάμαι, φοβάμαι και κλαίω συχνά, μα δεν ακούω κανενός άλλου το κλάμα.

Ντρέπομαι, ντρέπομαι που έγινα κι εγώ τελικά μια ωρολογιακή  βόμβα με λεπτοδείκτη την καρδιά σου… «τικ-τακ», «τικ-τακ»…. ΜΠΑΑΑΑΜ!!!

Το Ζιζάνιο έσκασε!