[σκιᾶς ὄναρ ἔρως] του Φώτη Μότση ~ ΠΟΙΗΣΗ

Ὁ Φώτης Μότσης (ΦωτοΜότσης)

γεννήθηκε στό Ζωτικό, στή Λάκα Σούλι. Ζεῖ στό Ναύπλιο. Ἔργα του: ΄Κραυγές΄ (Σείριος, 1973), ‘Ἀπολογία τῶν δρόμων’ (Ἐλεύθερος Τύπος, 1983), ‘Τό μικρό ἀπέραντο’ (Ἑλλέβορος, 1999), ‘Ὑδράργυρος ρέων’ (Ἑλλέβορος, 2001), ‘Ὁ Ἰούδας τῆς νύχτας’ (Ἑλλέβορος, 2003), ‘Ἀμαρυλλίδος καί Ἰππεάστρου’ (Ἑλλέβορος, 2005), ‘Ἠπειρώτικο’ (Ἑλλέβορος, 2006),΄Νυχτερινό γαίας ἀπείρου΄ (Ἑλλέβορος, 2007).
Τον ποιητή θα τον βρείτε στην προσωπική του σελίδα www.motsis.blogspot.com

ΑΛΑΣ

Εἶχε ἀνοίξει ὁ οὐρανός σέ δυό

ἐπάνω ἀπό τήν γῆ τῶν Εὐμενίδων

Ἔφτανε ἦχος καθαρός

τό ἀγκομαχητό τοῦ πλάστη        

Ἁρμολογοῦσε γαλαξίες μέ τό βαρύ σφυρί του

            Δίδυμες χαῖτες

            πεφταστέρια

ἀπάνω στήν ἀντάρτικη γενειοφόρου ὁδό 

Δυό καρφοβέλονα

ξεφεύγουνε τοῦ μάστορα τοῦ σύμπαντος

           

Ἕνα τή γῆς νά δέσει στό στερέωμα

τόν ἔρωτά της

τό ἄλλο νά καρφώσει

στήν αὔρα πού ἀφήνει τό περπάτημά της

Τήν ὥρα πού μέ μιά βαθιά ἀνάσα καταδύεται

            στά σωθικά του ὁ Ἀχέρων

Ἀντάμα του αὐτομολοῦνε ὅλα της τά πρόσωπα

                                                                                                                                                            Ἐκεῖνος

                                                               

***

Οἱ κόρες μου μέσα ἀπό τά μάτια σου

Στήν κάτασπρη τή ρίζα ἑνός μέλανος βουνοῦ

βοσκοῦν τό πορφυρό χορτάρι

            τήν πυρκαγιά τοῦ πυρετοῦ σου

Σέ βλέπω        κεῖσαι ἔξωθέν σου

Στούς κερασῶνες μέ τόν ἐρωτοκαρπό

Ὡσάν τή σκέψη σου ἀνηφορίζεις

στόν ὑγρότοπο τοῦ Δέλτα μου

           

λαλεῖς ἀλλοπαρμένος

            Ἀδράττεις τό σπαθί

Δέν ξέρεις τόν λαιμό νά πάρεις τίνος

                                                                                                                                                            Ἐκείνη

Καλή

Ὁ ἔρωτάς μας χορεύει μέ τόν χάρο

ὅταν μέ σκουλαρίκι πάλλευκο

στήν κορυφή στό κυπαρίσσι  σύγνεφο ἀδράχνεται

            μήν κι ἀγναντέψει ἀψηλότερα

Καί κάτω στή ζωή

ἕνα πούσι

            θολό θολό

τοῦ ἐρωτευμένου ὁ νοῦς

Καλή

Τί νόμιζες πώς ἀνασαίνουν τά κυκλάμινα

            Πυρίτη ἔρωτα

            Ριπές ἀπό τόν δυόσμο ἐκεῖνο

ὁ πού μαραίνει  καί μαραίνεται

σέ μακρινοῦ ἐρωτευμένου σωθικά

Ξενιτεμένου στήν ἀπαντοχή

Δίχως ἀνάσα ἄλλη

πάρεξ τῆς ἀνάμνησής σου τό θυμίαμα

                                                                                                                                                Ἐκεῖνος

                                           

Θρυμματισμένο ἀλληλούια στοῦ ποιητῆ τήν ἀπαλάμη

            ἡ μορφή μου

            ἡ τῆς τά ἄνθη μαλακώνουν ἄγρια

Φιλιά πού τρέμουν σάν φιλιά

Φύλλα πού πέφτουν στά νερά

           

Ὁ θάνατος παλεύεται μέ τήν ἐλπίδα

            λένε

            Ἐγώ θά σέ παλέψω μέ τόν ἄλλο

            θάνατο

αὐτόν τόν πού θωπεύει

Σάν σκύβεις σωπασμένος τό κεφάλι

            σκυλί δαρμένο

            λατρευτέ

            ἄγγελε καί προφήτη ἀνάλγητε

Τοῦ μαχαιριοῦ  ἐσύ τό ἄστραμμα

                                                           

Ἐκείνη