Συνώνυμες λέξεις

λογοτεχνικό φύλλο

φωτ. Άγ. Νικήτας - Κύπρος

του Μπατίστα Μαλαματένιου

Σε ετούτο το βράχο η ζωή είναι ένα σύντομο ερωτικό κυνηγητό. Ένας ισότιμος διάλογος ερωτευμένων που τρέχουν ξυπόλυτοι πάνω στις καυτές από τον μεσημεριανό ήλιο ψαρόπλακες.  
«Δε θέλω τίποτα από σένα, μόνο να μ’ αγαπάς» φωνάζει εκείνη και χασκογελά ενώ κυλάει επιπόλαια τις γυμνές της πατούσες πάνω στο λιοπύρι. 
«Θα σου δώσω τα πάντα» απαντάει εκείνος και την αφήνει εσκεμμένα να του ξεφύγει για να κρατήσει το παιχνίδι αυτό μια αιωνιότητα ή έστω λίγο ακόμα, λίγο πριν βασιλέψει ο ήλιος. 

Το «τίποτα» και τα «πάντα».

Τούτες τις λέξεις μας επιτρέπεται να τις κουβεντιάζουμε μονάχα γιατί αντέχουμε να συνυπάρχουμε με τη θάλασσα και το βράχο.

Αδύνατα κορμιά, στεγνωμένα απ’ τον ήλιο και την αλμύρα, σώματα θυσία στην Αλκυόνη και τον Κύηκα.  Βουτούν στο κύμα, μπλέκονται με το θαλασσί, απολαμβάνουν τη ψευδαίσθηση ότι κατέχουν το απέραντο.

«Εκείνος»

Δε θα γυρέψω τίποτα από το κύμα, μόνο να σε ξαφνιάζει την αυγή για να ξυπνάς. Λίγο πριν χαράξει. Για να προφτάσω σου να φέρω πεσκέσι την ανατολή.

Έχεις δει ποτέ την ανατολή;

Τόσα μπαχάρια και βιολέτες, τόσο πορφυρό και ρόδινο, μόνο τότε μπορεί να χωρέσει ο ουρανός.

Να την εισπνέεις την ανατολή, να την χορεύεις με τα σπλάχνα σου και έπειτα να την ελευθερώνεις γιατί δεν αντέχει ούτε τη φυλακή της καρδιάς σου.  

«Εκείνη»

Κάθε μήνας για εμάς θα είναι «τραπεζοφόρος».

Μη μου θυμώσεις που το διάλεξα μόνη.

Σεντόνι μεταξωτό, στρωμένο σε σιδερένιο κρεβάτι που το τσαλακώνει το μελτέμι είναι ο Αύγουστος.

Κρεβάτι με κλειδώσεις σκουριασμένες ικανές να διακορέψουν τον ύπνο μας.

Και η θάλασσα και η άμμος και ο ήλιος και το φεγγάρι και τα σταφύλια, μικραίνουν σιβυλλικά  τον Αύγουστο. Γίνονται γλυκίσματα που χωρούν στις τσέπες σου.

Έλα να με τρατάρεις.

Κι εγώ θα ξαφνιστώ!

Το «τίποτα» και τα «πάντα».

Μια μικρή σπηλιά ασήμαντη, άνοιγμα  της στεριάς συνηθισμένο… βάλθηκε να χωρέσει μέσα στα σωθικά της ένα Σταυρό και μια Ανάσταση.

Ακόμα κι ο ασβέστης και τα γιασεμιά στη γλάστρα και τα θαλασσόδεντρα φέρνουν παράταιρα πλάι σε τούτο τον αρραβώνα που τον βλογούν κάθε αυγή τα φύκια και οι γλάροι.

Σχισμή της γης ακατέργαστη, μοιάζει με εκείνη που πυριάζει μέσα της τη ζωή.

Εκείνη που σάστισε, εκείνη που πάσχισε, εκείνη που θρήνησε την αγαλλίαση, εκείνη που τόλμησε να υπάρξει συνυπάρχοντας δίχως να αξιώσει τίποτα, ούτε καν από γυναίκα να γίνει μάνα.

Κι εκείνος αμίλητος, μπογιατισμένη σκιά πάνω στη σάρκα της, μπλέκει βασκανίες και θυμάρι πάνω στα μαλλιά της για να τη σώσει. 

εντύπως: σοδειά#9