Η Άννα μετά από χρόνια | Του Απόστολου Θηβαίου ~ ΠΕΖΟ

Αυτή η ωραία δεσποινίς που γερνά πίσω απ΄τους γκισέδες στο σταθμό Λαρίσης και αλλού, αυτή είναι η πιο μοναχική απ΄όλες τις ηρωίδες. Γιατί γυρνά κάθε βράδυ σε μια οικία αναπαλαιωμένη, μ΄αφόρητα μαρμάρινα κρίνα. Τίποτε σαν  την σπασμένη εφηβεία στα μαγικά δωμάτια. Τώρα στέκει πίσω απ΄τα θέατρα, κρατά τα φώτα της σβησμένα, τρελαίνεται, μιλά για φόνους, και χάνει τη μορφή της.

Κάθε νύχτα η ίδια ιστορία. Είπαν θα της στοιχίσει μια μέρα τη ζωή. Έβαλαν τρίτους να της μιλήσουν, να την λογικέψουν, να μην τον περιμένει. Να φροντίσει τον εαυτό της, τα χρόνια περνούν.

Εκείνη γελούσε, ολότελα τρελή πια, με δυο μικρούς κρατήρες για μάτια. Ψέλιζε μια φράση, σαν προσευχή, κρατώντας πάντα χαμηλή τη φωνή της.

Ένα καλοκαίρι θα΄ρθει πλάι στη βεράντα, σημαδεύοντας μια ολόκληρη εποχή.

Είπαν της μάνας της πως δεν πρέπει ν΄ανησυχεί. Πως αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν στη νεότητα, όταν  τα αισθήματα είναι οξυμένα και η ελπίδα μας κάπως κλονισμένη. Μετά έφυγαν όλοι τους για πάντα. Γέμισε ο τόπος κοστούμια βραδυνά και ανέμους.

Τ΄άλλο πρωί οι δυο γυναίκες χαιρετήθηκαν με τη μεγαλύτερη θέρμη. Ακολουθούν ταξίδια, είπε και της εμπιστεύτηκε τα θαύματα.

Και έτσι έρχεται μια ώρα που το κορίτσι παρατά τον γκισέ , στο σταθμό Λαρίσης και αλλού, αφιερώνεται στους δρόμους και συνθλίβει σ΄ ένα της βάδισμα όλα τα επιθαλάμια.

Απόστολος Θηβαίος