Νυχτερινή βάρδια

πεζό

του Νίκου Σουβατζή

Βράδιασε. Μπορώ να βγω χωρίς φόβο. Τη νύχτα έχεις την αίσθηση πως ότι συμβαίνει το ζεις σε όνειρο. Περπατάω χωρίς να δίνω σημασία στα φανάρια και μπαίνω στο πρώτο μπαρ που βρίσκω μπροστά μου. Κάθομαι σ' ένα σκαμπό και παραγγέλνω μπύρα. Κάποιος μοναχικός θαμώνας έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Προσπαθεί να μου πιάσει συζήτηση.

-Πώς και μόνος; Έφυγαν οι φίλοι σου για διακοπές;

-Δεν έχω φίλους.

-Τι δουλειά κάνεις;

-Δε δουλεύω.

-Τι ομάδα είσαι;

-Δε συμπαθώ το ποδόσφαιρο.

-Τι αυτοκίνητο έχεις;

-Δε συμπαθώ τα αυτοκίνητα

-Εκκλησία πας;

-Δε συμπαθώ τις θρησκείες.

-Τι θα ψηφίσεις στις εκλογές;

-Δεν ψηφίζω.

Ευτυχώς με βρίσκει βαρετό συνομιλητή και φεύγει. Παρατηρώ τους συμπότες μου. Δυστυχισμένοι άνθρωποι που προσποιούνται τους χαρούμενους γιατί φοβούνται να παραδεχτούν τη δυστυχία τους. Οι ώρες περνούν και τα μπουκάλια αδειάζουν. Ο κόσμος αραιώνει. Κάνω νόημα στο μπαρμαν.

-Άλλη μια μπύρα.

-Θα σε πειράξει.

-Άλλα πράγματα με πειράζουν περισσότερο.

-Ποια είναι αυτά τα άλλα πράγματα;

-Δεν πρόκειται να καταλάβεις.

-Γιατί δεν πας να κοιμηθείς;

-Δε μπορώ να κοιμηθώ.

-Γιατί πίνεις τόσο πολύ;

-Γιατί πονάω.

Η ώρα πήγε τέσσερις και το μαγαζί πρέπει να κλείσει. Βγαίνω έξω και περπατάω μέχρι να εξαντληθώ. Ξημέρωσε. Ώρα να πέσω για ύπνο. Όταν ξυπνάς από εφιάλτες στο φως της μέρας φοβάσαι λιγότερο.