Η Γυναίκα με το λουλουδένιο φόρεμα

πεζό

του Φώτη Θαλασσινού

   Πώς εμφανίστηκε τόσο ψηλά εκείνη η γυναίκα σαν άστρο της αυγής στον άναστρο ουρανό μέσα στο χάραμα. Βγήκε από την μικρή πορτίτσα στην εξέδρα. Στάθηκε σκεπτική και μελαγχολική. Φορούσε ένα φουστάνι με κεντημένα πάνω του σχέδια  λουλουδιών  που φούσκωναν στο φύσημα τ’ αέρα του θαλασσινού. Και τα λουλούδια χόρευαν όπως σε καλοκαιρινή ανεμοζάλη στα λιβάδια. Κι όλα χορεύανε μαζί και γύρω απ’ το σώμα της ένα χορό που αιχμαλώτιζε τα βλέμματα όσων αντρών βρίσκονταν εκεί δίπλα. Μόνο τα μάτια της έμεναν απλανή  ανίκανα να βγούνε απ’ τη θλίψη της ψυχής της. Ανήμπορα να δούνε ένα γύρω το αμυδρό απαύγασμα που ο ήλιος ξεκίνησε ν’ απλώνει σ’ ολόκληρο τον ουρανό. Στης φύσης τον ψυχόρμητο χορό κανένας δεν μπορεί ν’ αντισταθεί. Ακόμη και η θλίψη παρασύρεται. Ή πιο σωστά αποτραβιέται στους μυχούς ανθρώπινων σωματικών κρυψώνων. Το βλέμμα της γυναίκας  δυνατό τόσο πολύ και σταθερό όσο να πεις η θλίψη της πως ήτανε θλίψη ενός της φρέσκου έρωτα που έσβησε. Καθόταν εκεί πάνω στην εξέδρα σαν  όνειρο χωρίς φτερά. Μέχρι που φύσηξε πολύ μέσα σ’ εκείνο το λιβάδι στο φουστάνι της και τα λουλούδια σκόρπισαν και έγιναν χαλί που επάνω του πέταξε η γυναίκα. Το γέλιο της αντήχησε στη θάλασσα όταν το σώμα λύγισε αστεία και όταν μέθυσε γλυκά σ’ εκείνα τα θωπευτικά αρώματα που ‘βγαζαν τα λουλούδια. 

εντύπως: τχ.5