ΤΟ ΜΙΣΟΦΕΓΓΑΡΟ

διήγημα

του Κώστα Δρουγαλά

  Ήταν μες στο καταχείμωνο, όταν οι ανοιξιάτικες μυρωδιές είχαν σαπίσει, οι καλοκαιρινές αναμνήσεις άρχιζαν να σβήνουν και τα φθινοπωρινά φύλλα είχαν γίνει τροφή για τις σόλες των παπουτσιών και τα λογής ζωύφια της γης. Ήταν η εποχή που το καθετί ζωντανό διεκδικούσε την ύπαρξή του. Η εποχή που η έμπνευση έπεφτε σε χειμερία νάρκη και οι ποιητές έκλειναν τα τετράδια γυμνασμάτων τους και άνοιγαν ένα μπουκάλι κονιάκ.

   Την εποχή αυτή λοιπόν που αίρεται η λογοτεχνική λογοκρισία μπορείς να συναντήσεις ζευγάρια που ξεφεύγουν από το ιδιώνυμο κάποιου συγγραφέα. Ένα από αυτά ήταν ο Λεωνής κι η Ισαβέλλα.

   «Μπορώ να κάνω τα πάντα για σένα^.  να κατεβάσω το φεγγάρι το ίδιο για να το νανουρίσεις στην αγκαλιά σου».

   Το ‘πε και το’ κανε: πάτησε με τα παπούτσια πάνω στο παγκάκι και ψηλαφώντας στα τυφλά με τα πόδια στις μύτες, η Ισαβέλλα τον άκουσε να ζορίζεται.

   Μετά από λίγο ο Λεωνής είχε το μισοφέγγαρο στα χέρια του.

   «Δε μπόρεσα να στο φέρω ολόκληρο, το άλλο μισό μου έφυγε». Η Ισαβέλλα κοιτούσε ενθουσιασμένη το καινούργιο δώρο του αγαπημένου της.

   Για δες τελικά, σκέφτηκε η Ισαβέλλα, από κοντά είναι το ίδιο μικρό.

   Κράτησε το μισοφέγγαρο στην αγκαλιά της, όταν η μία του άκρη την έκοψε στο μπράτσο. Τράβηξε το φεγγάρι τόσο απότομα που και η άλλη του άκρη την έκοψε στον καρπό του άλλου χεριού.

   Η δεύτερη πληγή όμως ήταν και η μεγαλύτερη: το φεγγάρι είχε τρυπήσει φλέβα και το αίμα έφτιαχνε ένα κόκκινο ρυάκι που διέσχιζε τις γραμμές του έρωτα και της ζωής μέχρι το μικρό δάχτυλο του χεριού και από κει κυλούσε στο χώμα ζεσταίνοντας την επιφάνειά του και μερικά τυχερά πετραδάκια.

   Η Ισαβέλλα εκνευρισμένη πέταξε το μισοφέγγαρο στο χώμα και το πατούσε με τα ίδια της τα πόδια μέχρι που αυτό έσπασε σε μικρά κομμάτια, έπειτα σε μικρότερα που θάφτηκαν κάτω από τη γη.

   «Α, Λεωνή, αν αυτή είναι η αγάπη που μπορείς να προσφέρεις, μπορώ να βρω και μόνη μου αιχμηρά αντικείμενα» είπε μανιασμένη και έφυγε.

   Ο Λεωνής έμεινε μόνος και σκυμμένος στα γόνατα, ανακάτευε με τα δάχτυλα το χώμα, προσπαθώντας να ανασύρει τα κομμάτια του φεγγαριού. Ίσως αν συναρμολογήσω το μισοφέγγαρο, σκέφτηκε, να μπορέσει να φωτίσει κανονικά. ‘Όμως αλίμονο: τα κομμάτια είχαν γίνει θραύσματα που απορρόφησε το χώμα και το δέρμα των χεριών του.

   Δάγκωσε λυσσασμένα τα χείλη του για να μην κλάψει.

εντύπως τχ.5