[Δραματικό Απρόοπτο] της Άρτεμης Λότσιου ~ ΠΟΙΗΣΗ

Η Άρτεμης είναι 18 χρονών και είναι η πρώτη της ποιητική απόπειρα. Αυτήν την εποχή δίνει Πανελλήνιες εξετάσεις και ελπίζει να μπει στο Ψυχολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η αλληγορία της πραγματικότητας

Αθήνα
Σαν ένα κουτί στο οποίο έχεις βάλει χώμα
και έχεις φυτέψει μέσα σπόρους κάθε λογής λουλουδιών
και πάνω από το χώμα το έχεις γεμίσει με αντικείμενα
κάθε είδους, κάθε άχρηστης χρήσης
που βρήκες στο ξεχασμένο από χρόνια σκονισμένο συρτάρι του δωματίου σου.
Αυτά ξεχύνονται ακόμα και έξω από το κουτί
σαν να μην τους φτάνει ο χώρος μέσα σε αυτό
προσπαθώντας να φτάσουν παντού,
φοβούμενα μήπως αφήσουν άδεια και την τελευταία καθαρή γωνία.
Μην ξεχνάς όμως τους σπόρους των λουλουδιών.

Αυτών των τόσο όμορφων λουλουδιών
που παραμένουν εγκλωβισμένα στα έγκατα της γης.
Αυτά ακόμα χρησιμοποιούν κάθε τρόπο,
πολλές φορές ακόμη και αθέμιτα μέσα
προκειμένου να φυτρώσουν.
Όταν το ένα  πέφτει πάνω στο άλλο
τότε δίνεται η ευκαιρία σε ένα λουλούδι να ανθίσει
και ανθίζει...
μέχρι ένα νεκρό πράγμα να πέσει πάνω του τόσο βίαια και απροκάλυπτα,
και τότε το καταστρέφει, το διαλύει.
Και αυτό γιατί  αντίκρισε κάτι το διαφορετικό
κάτι το οποίο δεν έχει την ίδια όψη με το ίδιο
κάτι ανόμοιο με το ίδιο, το οποίο δεν έχει ξεφτίσει.
Το φοβάται, το νιώθει σαν την πιο επικίνδυνη απειλή
και έτσι το καταστρέφει τόσο άδοξα.
Γιατί εάν φύτρωναν όλα αυτά τα λουλούδια
τα τριαντάφυλλα, οι ανεμώνες, οι ορχιδέες
το κουτί θα άλλαζε χρώματα και παραστάσεις
Θα αποκτούσε πλέον μία ουσία.
Έναν ουσιώδη λόγο για να υπάρχει, να υφίσταται.
Το κουτί θα γινόταν πιο όμορφο,
ο κόσμος θα σφύριζε από ζωή.
Όμως είναι τόσα πολλά αυτά τα πεθαμένα, ανούσια, άχρηστα πράματα.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτό το κουτί είναι ολόκληρη η χώρα,
ολόκληρη η ήπειρος, ολόκληρος ο κόσμος, ολόκληρη η υφήλιος.
Τουλάχιστον είμαστε ελεύθεροι να ονειρευόμαστε, τουλάχιστον αυτό.
Να ονειρευόμαστε έναν άλλο κόσμο, ένα παράλληλο σύμπαν,
που αυτά τα πανέμορφα, κυρίως στο εσωτερικό τους, λουλούδια
θα είχαν την ευκαιρία να φυτρώσουν, να αναπτυχθούν, να επιβιώσουν
αβίαστα, όπως ακριβώς αυτά θα έκριναν σωστά
και θα πλημμύριζαν όλον εκείνο τον ελεύθερο κόσμο...

Δραματικό απρόοπτο

Δραματικό απρόοπτο
Κάτι σαν την Fantasie-Improptu του Chopin
Φαντάζει επώδυνο να προσπαθείς να μάθεις την εισαγωγή στα αρχαία
και ο μπάσσος συνεχίζει ακάθεκτος.
Αυτή η αντίθεση με συναρπάζει.
Κάπου κάπου με πιάνω να σκέφτομαι σαν τη Γώγου.
Αυτό με τρομάζει με ενθουσιάζει αλλά έχει και μία γουλιά,
να τόση...απογοήτευση.
Συνηθίζω να βάζω το ντέμο και να καπνίζω περιφερόμενη στο δωμάτιο
κάνοντας προσπάθεια να σταματήσω να σκέφτομαι
και απλά να ζήσω.
Και τότε το κομμάτι αλλάζει.
Πάλι Chopin, Black keys σε σολ ματζόρε.
Θα ήταν τότε που εφευρέθηκαν τα ντρόγκια.
Δεν εξηγείται αλλιώς, θαρρώ!
Αν μου έδινε κάποιος έστω και μία ελπίδα
πως μετά το θάνατο υπάρχει ζωή θα έφευγα.
Μπορεί, μάλλον, δε ξέρω.
Η ζωή είναι ωραία όμως,
ακόμα και με τα απρόοπτά της.
Όπως είχε πει και ένας φίλος μου
<<Εάν δε πονάς, δε ζεις>>
Τότε είχα διαφωνήσει-
'Revolutionery'
Σε κάνει να θες να ζήσεις
να παλέψεις, να διεκδικήσεις!
Τι ωραία που θα ήταν αν δρούσα με το ένστικτο!
ή μήπως τότε θα ήμουνα ζώο;-
Σταμάτα να σκέφτεσαι πια!
Ναι, σε 'σένα μιλάω!
Ναι, σε ΄σένα που απορείς!
Ακόμα και οι προσπάθειές σου να γράψεις σκάρτες είναι.
Αντί λυρικές στο έπακρον!
Αλλά σ'αγαπώ...
Μόνο εσένα έχω...
Στάσου δυνατή!
Valse op.64-2 Chopin σε ντο# ελάσσονα.
Αναμνήσεις με τον παράξενο,
σε μία ξεχασμένη από το Θ(θ)εό αίθουσα.
Η καλύτερη απογευματινή παρασκευάτικη ατμόσφαιρα!
Λα Σι Λα Ρε, Λα Σι Λα Ντο
Κουράστηκα, βαρέθηκα και κάπου εκεί μπαίνει το ρεφρέν.
Όλα ζωντανεύουν, αποκτούν μία ουσία.
Οδηγούμαστε προς το τέλος.
Finito la musica.
Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται...