[Νεκροταφείο] του Άντρας Γκέρεβιτς ~ ΠΟΙΗΣΗ

εκδόσεις Γαβριηλίδης
"Ανθολογία νέων Ούγγρων ποιητών"
μετάφραση των κειμένων του ποιητή Ρούλα Κακλαμανάκη

 

Ο Άντρας Γκέρεβιτς γεννήθηκε το 1976 στη Βουδαπέστη.
Σπούδασε αγγλική φιλολογία, δημιουργική γραφή

στις ΗΠΑ και συγγραφή σεναρίου στην Αγγλία.
Έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές καθώς κι άλλα βιβλία
μεταξύ των οποίων και ποιήματα στην αγγλική.
Εργάζεται ως σεναριογράφος, υπεύθυνος ποιητικών σειρών
σε εκδοτικούς οίκους και μεταφραστής από την αγγλική.
Το έργο του έχει τιμηθεί με διάφορα λογοτεχνικά βραβεία.

Νεκροταφείο

1.

Τ'άφησες όλα σε απόλυτη τάξη,
είχες καθαρίσει και τακτοποιήσει τα πάντα.
άστραφτε το σπίτι, το δωμάτιο σου
ωσάν μουσείο,
πριν από τις επισκέψεις
Μόνο ένα αποτσίγαρο στο σταχτοδοχείο,
πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, ξεχώριζε.
Άφησες την ταυτότητά σου πάνω στο κομοδίνο
για να μην κοπιάσουν να την βρούνε.
Ακόμα και τα χαρτιά με τις οδηγίες των χαπιών
τα' βαλες στο συρτάρι μέσα στο άδειο κουτί τους.
Βρέθηκες ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ντυμένος,
σκεπασμένος. Μα το σώμα σου ήταν ήδη κρύο,
πρησμένο και σκληρό.

2.

Ζήτησα να έρχομαι σε σένα για ψυχανάλυση
κι έτσι έγινα ο φίλος σου,
να σου γεμίζω τις ώρες, τις μέρες,
αφού κανένα κουδούνι δεν προειδοποιούσε
για το τέλος του χρόνου, δεν με αποχαιρετούσες
με το γνωστό "ευχαριστώ, θα συνεχίσουμε
την επόμενη φορά".
Περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες,
τ' απογεύματά μας, οι ταβέρνες μας είχαν γίνει κοινές.
Μαζί παραθερίζαμε στην λίμνη Μπάλατον,
μαζί γλεντούσαμε όλη την νύχτα στο Άμστερνταμ.
Την μια γινόσουν εσύ εικοσάχρονος, την άλλη εγώ
σαραντάχρονος.
Και μια βραδιά κλείστηκες μέσα στο σπίτι σου,
και δεν σήκωνες το τηλέφωνο,
απεγνωσμένα προσπαθούσαν να σε βρουν
η Άγκι κι η Γκάμπι
αν και το ξέραμε πως δεν υπήρχε άλλο περιθώριο για μας.

3.

Είχα τρομάξει όταν μια νύχτα
καθώς σε συνόδευα μεθυσμένο στο σπίτι,
και στην εξώπορτα ομολόγησες τον έρωτά σου.
Το είπες αδέξια, τραυλίζοντας.
Ήσουν αμήχανος, στο πρόσωπό σου διακρίνονταν
η αγωνία κι ο φόβος, η έλλειψη του ελέγχου σου
μετά από τόση βότκα.
Για μένα ήσουν πάντα ένας πατέρας
γιατί να μην έμενα ο γιόκας σου;
Γιατί να έχεις την αντοχή ν' αντιμετωπίζεις τα πάντα!
Μόνο και μόνο γι'αυτόν τον λόγο έμεινα πάντα παιδί,
να έρχεται τα βράδια να σου διηγείται τις περιπέτειές του,
να σου τρώει τα παιδικά σοκολατάκια απ' το ψυγείο,
να μένει ως την αυγή κουλουριασμένος στην πολυθρόνα,
μαζί του να πηγαίνεις να κολυμπάς στο Σπόρτ,
(στο καμαρίνι η γύμνια ήταν κοινή αλλά άδεια),
να προσπαθεί να σε γνωρίσει με τον τάδε και με τον δείνα,
αλλά αυτό δεν το ξέρει κανείς.
Μπορεί να γίνει αυτό;

4.

Πότε πότε πήγαινα στο νεκροταφείο,
ξυπνούσα και κοιμόμουν με Ζανάξ
επισκεπτόμουν ψυχαναλύτη για να θυμάμαι
τα περασμένα, να τα αντιγράψω, να τα ξεχάσω
και να περιμένω ανυπόμονα τον χτύπο του ρολογιού.
Απέφευγα τον δρόμο που έμενες
γιατί δεν υπήρχε ποτέ, και μ' αυτό που δεν υπάρχει
έφτιαχνα τα ψεύτικα χρόνια της ζωής μου,
ψεύτικο ήταν το Άμστερνταμ,
ψεύτικοι οι άνθρωποι.
Δεν ξέρω πότε βρήκα την αθωότητά μου,
πότε ήμουν ειλικρινής,
πότε άδικος.