[Όταν η ζωγραφική ανταμώνει με την ποίηση] του Κώστα Κουκουζέλη ~ ΤΕΧΝΗ

προλογίζει η Μαρία Ροδοπούλου

Όταν η ζωγραφική συναντά την ποίηση τότε έχουμε έναν εκρηκτικό χορό των αισθήσεων.
Ο Κώστας Κουκουζέλης είναι η προσωποποίηση του ‘γητευτή’ δύο Τεχνών. Όταν δεν ‘ζωγραφίζει’ εικόνες με τις λέξεις, ζωγραφίζει εικόνες είτε με τα μηχανικά του μολύβια είτε δίνει ζωή με τα λάδια του πάνω σε άδειους καμβάδες. Η πένα του ερωτική, σαγηνευτική και ενίοτε προκλητική και ανατρεπτική αλλά πάντα γοητευτική με μια πιπεράτη δόση χιούμορ και λεπτής ειρωνείας, διαφαίνεται και στις δύο τέχνες που τις χειρίζεται με μαεστρία, πλούσιο λεξιλόγιο και ‘ζωντανές’ ζωγραφιές. Ένας γνήσιος καλλιτέχνης με πηγαίο ταλέντο και δυναμικό τρόπο έκφρασης και στην γραφή και στην ζωγραφική ο Κώστας Κουκουζέλης μας προσκαλεί σε ένα μαγευτικό tango με την Τέχνη.

Λιτός όταν πρόκειται για τον ίδιο, μας λέει τα βασικά :

“Γεννήθηκα στην Αθήνα τον Φλεβάρη του 1969. Σπούδασα Φυσική στην Πάτρα. Απ΄ το 1994 είμαι έμπορος. Νυμφεύτηκα το 2003 κι έχω δυο υπέροχες κόρες. Γράφω και ζωγραφίζω ανέκαθεν.

 

Α) Οι ζωγραφιές είναι και οι δύο 70x50 εκ. - ‘λάδια σε καμβά’

τεχνική που χρησιμοποιώ κατά κόρον.

Οι τίτλοι είναι απλοί κι οι αυτονόητοι α) σφεντόνα και β) tango

Β) Τα σκίτσα είναι μηχανικό μολύβι σε χαρτί διαστάσεων 21x15εκ.

και οι τίτλοι τους για το μεν ένα «κιθαρίστας» για το δεύτερο «mηχανικό μολύβι 27»

αφού ανήκει σε μια σειρά σκίτσων με τον γενικό τίτλο «mηχανικά μολύβια»

Γ) Στο τέλος κάθε κειμένου αναφέρεται η συλλογή \ ψηφιακό βιβλίο

στο οποίο έχει συμπεριληφθεί καθώς και το link που οδηγεί στην

αντίστοιχη ψηφιακή έκδοση.”

θα σε χτυπήσω (διπλό σονέτο)

-θα σε χτυπήσω, σου είπα στ’ αστεία \ ούτε θυμάμαι γιατί

-θα μου άρεσε, απάντησες  στρέφοντας  ένα ποτάμι  πίσω σε

ένα  σκοτεινό  νησί  \\με  12 δωμάτια  \ 24 νότες

κάτω απ’ το πεντάγραμμο  \ μερικά κύματα  απ’ το δεξί  άκρο

των  σκιών \  χιλιοστά  απ’ τα πλακάκια \

εσύ να θυμάσαι βλέμματα κι εγώ αισθήσεις \\ ή το αντίστροφο;

\\ εσύ  να  μνημονεύεις  τα  πολλά \ εγώ το ένα  \ κι οι δυο το

ολοκαύτωμα \που η σελήνη δεν δρόσισε \πίσω απ’ τα βλέφαρα

ένας θεός ξέρει τι με κράτησε  και δεν σε φίλησα \\ ήθελες δεν

ήθελες \\ πώς δεν σ’ άρπαξα \να σε τραβήξω στη σκηνή και…\

να σε εξαφανίσω απ’ το πλήθος σα μάγος\ κι έπειτα οι δυο μας\

στο διπλό πάτο του καπέλου ν’ ακολουθήσουμε μονοπάτια  με

χόρτα\ ασημένια\\ νήματα ημιτελούς υφαντού\ να στριμωχτούμε

στα πιο στενά στενά της πόλης\\ να τα λιώσουμε\\ να συνεχίσουμε από

κει  που μείναμε  πριν χίλια χρόνια \ να σπάσουμε  λάμπες  στα

δημοτικά \ τα κάγκελα στα γυμνάσια\ τα γυμνάσια στα λύκεια \

μη με περάσεις για κανέναν ρομαντικό  \ μη νομίσεις

ότι είχα τρυφερές διαθέσεις : στο αντιγύρισμά σου \ σε θέλησα

σαν σαρκοβόρο  \\ σε μαύρη στέπα \ στην ξηρασία \  τη σάρκα

και το αίμα \ σαν ύαινα πριν τα λιοντάρια \

οι  βρυχηθμοί μου θα θρυμμάτιζαν τον ασβεστότοιχο\

η πλατεία θα βαφόταν πορφυρή

σε γύρεψα σαν πράσινη θάλασσα \ βουλιμική \ με το αγριότερο

κύμα μου να σε κάνω δική μου\ πριν καταλάβεις\ πριν προλάβεις

να μετρήσεις τις λεύγες ως τον πυθμένα μου \ να συνθλίψω την

καρίνα σου  \  να ταπεινώσω  τα κατάρτια σου

\ να δοξάσω τον καπετάνιο\\ που μεθυσμένος τραγουδούσε κάτι ηρωικό\

τη νύχτα του ναυαγίου\\ /έτσι σε θέλησα κι έτσι σε θέλω ακόμα

___________________________________________________

από τη συλλογή «mηχανικά μολύβια) : http://issuu.com/ktkouk/docs/mihanikamolivia

έλα να λογαριαστούμε

έλα, λοιπόν, τώρα που σώπασαν τα μελτέμια\ μουσκεμένοι να λογαριαστούμε

στον άσπρο ποταμό\ στα παράλληλα ξεβολέματα \ στο ένα δωμάτιο με wc

στο μπαλκόνι των δηλητηρίων\ στην αυλή με τις λεμονιές\ στην ανηφόρα της Ευτυχίας\

στις παραλλήλους νύχτες της απόστασης \

σηκώνω το ορφανό γάντι σου\ και τις διασταυρώσεις των κωνοφόρων\...\

στον κήπο σου\ στον λόφο μου \ στο κέντρο της Ιερουσαλήμ\ όπου

σε όποια γλώσσα επιθυμείς\ δε θα σου φέρω αντίρρηση\ στα αραβικά φωνήματα\

στις σκοτωμένες κόκκινες συμφωνίες\ στα ισπανικά ψεύδη\ εσύ θα επιτίθεσαι

κι εγώ θα απαντώ\ εγώ θα σε σκοτώνω κι εσύ Φοίνισσα \ θα μου ρίχνεις ριπές\ στάχτες

να δακρύζω\ να βλέπω καλύτερα\ να μη βλέπω τίποτα \ τίποτα άλλο \ τίποτα\

να σε δαγκώνω και να ρουφάω το αίμα μου\ να με φιλάς και να καταπίνεις το σάλιο σου\

χέρια απλωμένα\ κυρτώσεις παροξυσμικές \ κράμπες \  κόκκινες γραμμές συγκλίνουσες

κηλίδες \  σημάδια αστέρια στους θόλους της βίαιης πρόσπτωσης \ δυο μίση ένα ολόκληρο\

οι τεθλασμένες θα σκίσουν τις καμπύλες στο τέλος\ λίγο πριν πεις \...\

ανθρακούχα διαλύματα \ πρωτεϊνούχες εξαρτήσεις \στις σαϊτιές των υπόξινων υφαντών σου \

θα σφίξω αχίλλειο  γροθιά\ θα σου λέω όχι όχι όχι\  στις κυκλωτικές προθέσεις των μισθοφόρων μου \\θεία γεωμετρία\\ θα κλείνεσαι στο κάστρο σου \ στους ναούς με τα πρόβατα\

θα γκρεμίζεις τα αμφιθέατρα \ πολεμοφόδια στους καταπέλτες σου τα έδρανα

τα πόστερ και οι πίνακες στους τοίχους\...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

σσσσσ…

-ακούς τίποτα;

-κάτι λάχανα\ εδώ κοντά

-τίποτ’ άλλο;

-τίποτα

-ευτυχώς

________________________________________________________

από τη συλλογή «Χ» : http://issuu.com/ktkouk/docs/x

Κυριακή

τα βότσαλα του Αυγούστου στο βλέμμα  \

η στραβή ζαριά του ανάπηρου \

κι οι διακυμάνσεις του βόρειου σέλαος\

πικρό το  απόσταγμα αυτής της Κυριακής

[καταλαβαίνω μωρό μου, μη νομίζεις, καταλαβαίνω]

ο ήλιος στραβώνει τα μάτια σου

κι αν τα κλείσεις \ μνήμες με λέιζερ

χαραγμένες στάμπες σε φαινομηρίδες \

παγώνουν την λάβα

σε random εξωκοσμικά φιόρδ

[είμαι εκεί, μαζί σου, μη μου ανησυχείς]

[σιδέρωσε τα σεντόνια και τα εσώρουχά σου

και περίμενέ με \ το απομεσήμερο \

\\ κάτω απ’ τις  κίτρινες και πράσινες σημαίες \\

να έρθω \ να τα σκίσω]

__________________________________________________________

από τη συλλογή «LADOSE» : http://issuu.com/ktkouk/docs/ladose