[Εμείς και οι Ελόι] της Μαρίας Ροδοπούλου ~ ΑΡΘΡΟ

"Οι αληθινοί παράδεισοι είναι οι παράδεισοι που έχουν χαθεί" Marcel Proust

Οι περισσότεροι από εμάς, χωρίς να εξαιρώ εαυτόν από την ετυμηγορία, γνωρίζουμε ελάχιστα για την ιστορία του τόπου όπου γεννηθήκαμε, ανατραφήκαμε, ζήσαμε και πεθαίνουμε χωρίς την παραδοχή της έλλειψης. Ψίχουλα βιασμένης γνώσης από τυποποιημένα και κάκιστα σερβιρισμένα σχολικά βιβλία από άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική έννοια της μάθησης, υποκειμενικά ακούσματα από την μία ή την άλλη πλευρά και μια καλά ριζωμένη νοοτροπία «όσο πιο γρήγορα κοιτάξεις αλλού τόσο το καλύτερο για όλους μας» μας οδηγούν σε ένα μόνιμο φαύλο αυτοκτονικό κύκλο με τους τοίχους που στήνονται ως ‘τιμωρός θαύμα στις εθνικές οδούς’ της ιστορίας.  Ονειρεύομαι αυτούς τους τοίχους της δεκαετίας του 1950 στους επαρχιακούς δρόμους με τους ξύλινους σταυρούς που ποτέ κανείς δεν σήκωσε ψηλά γιατί το οδόστρωμα είχε τόσες λακκούβες όσα και τα κορμιά που είχαν πέσει ως φτηνό αντίτιμο μπροστά στο ‘Άρειο και καθαρό’ μέλλον.

Στο χθεσινό ‘αύριο’ που όλα θα ήταν καλύτερα, οι δρόμοι καλύτεροι και οι τοίχοι ακόμα πιο ανθεκτικοί. Κανείς δεν θα έβλεπε πια τους νεκρούς και το κυριότερο κανείς δεν θα τους θυμόταν. Και φτάνω σε εκείνο το αύριο του 1960 όπου οι τοίχοι μας δεν άντεχαν την πίεση της μαζικής βελτίωσης και κάποιοι από εμάς, όσοι είχαμε απομείνει από το πρώτο κύμα μετανάστευσης, θυσιαζόμαστε για τις εθνικές οδούς που ποτέ δεν θα βλέπαμε ούτε καν σε φωτογραφίες. Το πολύ-πολύ να γινόμαστε ‘εθελοντές’ σκαφτιάδες σε δρόμους όπου θα σκοντάφταμε στους επόμενους αυριανούς τοίχους. Αποζημιωνόμαστε με λίγο βερμούτ και μια δήθεν εξέγερση καπνίζοντας χόρτο κάτω από τους τοίχους που σιγά-σιγά θέριευαν. Στην δεκαετία του 1970 οι μισοί από εμάς έχτιζαν αυτούς τους τοίχους και οι άλλοι μισοί πνιγόμαστε κάτω από τους τσιμεντόλιθους της δικτατορικής προόδου. Τότε αρχίσαμε να μιλούμε για την ιστορία του τοίχου. Ψιθυριστά όπως κάνουν οι επαναστάτες αλλά και οι συνωμότες. Γιατί η ανταρσία και η προδοσία απέχουν μόλις ένα τούβλο από την γενική σύγχυση των όρων. Εκεί μας βρήκε η δεκαετία του 1980. Στην σύγχυση.  Και στην εξέλιξη της τεχνολογίας. Και στις βάτες που στήριζαν τα θεμέλια. Οι τοίχοι μας άρχισαν να είναι όμορφοι. Έκαναν lifting και φόρεσαν τα καλά τους. Οι εθνικοί δρόμοι δεν πήρανε προαγωγή ποτέ στ’ αλήθεια,  γίνανε παράπλευρες αρτηρίες και τα graffiti στους τοίχους ήταν απλώς μια τέχνη. Σφίξαμε τα χέρια με την απάτη. Κάναμε το ψέμα συνδικαλισμό και δώσαμε νέα ερμηνεία στην θεωρία του σοσιαλισμού. Γίναμε οι καλύτεροι εργολάβοι ψυχών.  Ταίσαμε τους ζητιάνους και νομιμοποιήσαμε τους άθεους επαναστάτες και τους θρήσκους συνωμότες κάτω από τον ίδιο γλασσαρισμένο τοίχο. Και ενστερνιστήκαμε τον μύθο του Όργουελ. Γίναμε το γουρούνι Ναπολέων στην απέραντη φάρμα των ανθρώπων. Αρχίσαμε να γεννάμε φίδια και να βγάζουμε λέπια στα μάτια μας.  Η δεκαετία του 1990 μας βρήκε έτοιμους με φρεσκοπλυμένη μνήμη και με λευκούς τοίχους. Τοίχους που όσο και να τους βρώμιζες λευκοί έμεναν. Τα βράδια κυκλοφορούσαν τα τρωκτικά και έτρωγαν την κάθε μουτζούρα που άφηνε η πραγματικότητα πάνω τους. Ποιον από εμάς ένοιαζε να δει πέρα από τα συμβόλαια που ούτε αυτά διαβάζαμε; Και γιατί εξάλλου; Δεν έφτανε η υπογραφή; Η μετάλλαξη μας ήταν θαυμαστή. Ξεκινήσαμε τον νέο αιώνα με αλιγάτορες στα σωθικά μας.
 Ο 21^ο αιώνας έφερε την επανάσταση και την εκδίκηση του μοναδικού στην ιστορία τοίχου. Ψηφιακός, άσπιλος και απαραβίαστος  από κάθε μορφή εθνικής οδού. Ελεγχόμενος. Από ομαδούλες, κυκλωματάκια, ομάδες, κυκλώματα, Εξουσία. H Αρχή της Τρομοκρατίας γίνεται κρατικό μανιφέστο και δημοσιοποιείται σε κάθε ευκαιρία από τους υπηρέτες τους στα Μ.Μ.Ε. Κάθε είδους προσποίησης είναι πια περιττή.  Οι μάσκες πέφτουν και αποκαλύπτουν τα λευκά μας πρόσωπα. Η ψεύτικη ευδαιμονία που χτιζόταν με επιμονή και υπομονή από το 1950 και μετά σωριάζεται σε ερείπια. Και από τα ερείπια αυτά σηκώνεται μεγαλειώδης, θηριώδης ο Τοίχος. Ο τοίχος είναι κόκκινος και μαύρος και προσποιείται πως έχει ψυχή. Από κάτω του κοιμούνται πολλοί. Κάποιοι ξυπνάνε, σμίγουν τα φρύδια απορημένοι αλλά δεν φτάνουν να δουν πάνω από τον τοίχο. Είναι κοντοί. Κάποιοι άλλοι πεθαίνουν. Και ενώ σαπίζουν κάτω από αυτόν τον μαζικό τάφο της ανθρωπότητας κανείς δεν βλέπει, δεν μυρίζει. Η πλειοψηφία καταψηφίζει το σήμερα και το χθες για το «Άρειο και καθαρό μέλλον» χωρίς αύριο. Ο αθάνατος μαζοχισμός της μάζας και η συλλογική συνείδηση της υποταγής. Βέβαια υπάρχουν πάντα οι ψίθυροι και για τους άλλους, τους Ελόι. Λένε πως υπάρχουν πέρα από αυτό τον σαρκοβόρο τοίχο και δεν πάσχουν από αχρωματοψία. Για αυτούς άλλα δεν ξέρω να σας πω.  Εμείς μαθαίνουμε μόνο για τους Μόρλοκ και πως να γινόμαστε άξιοι απόγονοι τους. Εμείς ξέρουμε να χτίζουμε τοίχους και να κλείνουμε δρόμους για ένα "Άρειο και καθαρό μέλλον".

 Όπως είπα : Για τους άλλους δεν ξέρω. Προς το παρόν είναι αστικός μύθος.