ΠΟΙΗΣΗ : [ΜΑΡΤΥΡΙΑ] του Γιάννη Βούλτου

"Όταν γενεί το ποίημα
Καθρέφτης της ψυχής
Το είδωλό σου μέσα του
Αιώνια κομματιάζεται"
Γιάννης Βούλτος

προλογίζει η Μαρία Ροδοπούλου
Μια εσωτερική 'φωνή' της ποίησης επανέρχεται με το e-book "Μαρτυρία".
Ο ποιητής, λιτός με μια εξαιρετική διαχείρηση,χωρίς μπιχλιμπίδια και κοσμήματα, του λόγου εκπλήσσει τον αναγνώστη με την αιφνίδια φωτιά που κρύβουν τα ποιήματά στο νέο του βιβλίο. Ο Γιάννης Βούλτος μας ξεναγεί στα μυστικά υφαίστεια της Ποίησης χωρίς να μας προειδοποιεί για τον κίνδυνο έκρηξης.
Η ποίηση του ξεκινά κυρίως από το προσωπικό του κόσμο, από την προσωπική του πορεία στην ζωή, για να εξαπλωθεί με αστραπιαία ταχύτητα στην κοινωνία και να καταδείξει τον καθένα από εμάς ως συνοδοιπόρους σε ένα δρόμο που μπορεί να είναι είτε πολύ μακρύς είτε πολύ σύντομος.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ :

Ο Γιάννης Βούλτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969. Σπούδασε Αρχαιολογία στην ίδια πόλη και ειδικεύτηκε στη βυζαντινή τέχνη. Εργάζεται ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες, περιοδικά, ιστοσελίδες του διαδικτύου και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά. Ο ίδιος έχει μεταφράσει αγγλόφωνη, γαλλόφωνη και ιταλόφωνη ποίηση. Το ποιητικό του έργο έχει παρουσιαστεί από το Συμπόσιο Ποίησης της Πάτρας.

Έργα:

Μυστράς, Η αρχιτεκτονική των υστεροβυζαντινών ναών του, εκδ. Ιδιομορφή, Σπάρτη 2005.

Παραθήκη, Ποιήματα 1990-2007, ιδιωτική έκδοση, Πάτρα 2007.

Ανθρωποθυσία, Ποιήματα, ιδιωτική έκδοση εκτός εμπορίου, Ναύπακτος 2010.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ, Ποιήματα, ιδιωτική ψηφιακή έκδοση εκτός εμπορίου, Άγιος Νικόλαος,  Ηλείας  2014.

Ποιητής διατηρεί την προσωπική του ιστοσελίδα που θα την βρείτε εδώ

ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΟ

Στον ίσκιο του χαμού
Αποσταμένος
Λόγια ξεπουλώ
Γιατί μονάχα λόγια
Μου ’χουν απομείνει
Τα έργα μου
Μια κάλπικη πραμάτεια
Που τη σκορπά η νύχτα

Τόσο πλατύς τούτος ο ίσκιος
Και πολεμάω
Δίχως όπλα
Να φύγω στο φως

ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

Μνήμη Γεράσιμου Γαλιατσάτου

Σε κείνο το περβόλι
με τις πορτοκαλιές τις λεμονιές
και το πηγάδι
πλάι στο παλιό το σπίτι
με τις πλίθρες
Ο παππούς με την αξίνα
περασμένα τα ογδόντα του
απόβραδο τη γης να σκάβει
Κι εγώ να τον ρωτώ
- Γιατί παππού δεν ξαποσταίνεις
Δε σου ’φτασαν οι κόποι
μιας ολάκερης ζωής
Κι εκείνος
- Δεν είναι τούτη δω που κάνω
δύσκολη δουλειά παιδί μου
το σκέπασμά μου συγυρίζω
Γιατί σε λίγο θα πλαγιάσω

Τώρα πια
Όρθιο τίποτα δε στέκει
Ο παππούς έχει πλαγιάσει
Το περιβόλι κάηκε
Το σπίτι το ρήμαξε σεισμός
Κι εγώ
Έχω πάψει από καιρό τις ερωτήσεις


ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ

Αντιπαθούσε το χαρτί
Απεχθανόταν το φως της μέρας
Ήθελε τη νύχτα
Τους στίχους του
Να τους γράφει στον τοίχο
Να τους στήνει στον τοίχο
Και κατόπιν ο ίδιος
Να τραβά τη σκανδάλη

ΒΟΥΤΙΑ

Βουτάει απ' τον ψηλότερο βράχο
στο νερό
Βουτάει απ' τον πέμπτο
στο κενό
Η θάλασσα
αφρισμένη
Ο δρόμος
πολυσύχναστος
Καθώς εκείνος
Σηκώνεται
Και περπατάει
Στα κύματα