[Δεν με λένε Σταχτοπούτα] της Μαρίας Ροδοπούλου ~ ΠΕΖΟ

Της Μαρίας Ροδοπούλου

Πριν 

Το μόνο που εισέπραξα κοιτώντας προς τα πάνω, είπε η ναυαγισμένη γυναίκα κουλουριασμένη στα λευκά μαρμάρινα σκαλιά – σαν να είχαν αφοδεύσει οι θεοί την αγωνία τους όλη στα μυρωδάτα πόδια μου αλλά επειδή δεν θα άντεχα την θλίψη τους μονομιάς να καταπιώ παρακράτησαν χαρτόσημο ανεξόφλητης λύπης το δεξί του χέρι – 

ήταν η γνωριμία με ένα περαστικό δρυοκολάπτη. Το πετούμενο για να μου δείξει την ευγνωμοσύνη του με κουτσούλησε στο αριστερό μάτι. Από τότε βγήκα στην επαιτεία. Δεν μπορώ να βλέπω μόνο την μία ακάθαρτη πλευρά του κόσμου. 

Ξεγελιέμαι, αγαπητά μου πόδια και ανθίζω γιασεμιά στα δεξιά. Και πως στην ταρίχευση θα οδηγηθώ αν ακόμα ελπίδα χορταριάζω έστω και πλάι στους ξεχειλισμένους υπόνομους που με ελεούν φαρμακοποιό αγάπη; Tην ίδια συνταγή μοιράζουν στους πάσχοντες από έλλειψη μούχλας.

Αλίμονο ακόμα και η πιο ειλικρινής εξομολόγηση δεν σταματά το (α)καθαρτήριο να ανακυκλώνεται. Είναι φτενή η καρμπόν απόγνωση και καταπολεμά την δυσκοιλιότητα, μουρμούρισε ένας θεός και έκανε λίγο πιο αριστερά για να μην τον πετύχουν οι αναθυμιάσεις από τις ικεσίες.

Μετά

Τώρα ξεκουράζομαι μες σ ένα μπρούτζινο δοχείο, λίγα γραμμάρια διαλυμένης ύπαρξης. Η αποτεφρωμένη μνήμη ανασυνθέτει τον λαβύρινθο χωρίς κομπάρσο τον κ. Κουβάρι. Για την ακρίβεια έχει απολύσει κάθε εμπλεκόμενο στην ιστορία μέλος. Όταν ακόμα είχε μάτια αρνιόταν να ανασάνει ορίζοντες και την ξεγέλασαν δίνοντας της για βοηθό μια ολοστρόγγυλη υφασμάτινη μπάλα. Γύρω της τυλιγμένα προσεκτικά νήματα κομμένα με ακρίβεια τέτοιας υποκρισίας που ο κ. Όσκαρ ντράπηκε την επιχρυσωμένη φήμη του. Κρύφτηκε κάτω από τους φραμπαλάδες μιας χαζούλας Σίρλεϊ με τρυφερές μπούκλες. Υποδυόταν την νεράιδα μέχρι που ο Όσκαρ την μεταμόρφωσε σε κολοκύθα. Από τότε δεν ακούστηκε ούτε ένα χειροκρότημα. Απ ότι μαθαίνουν όσοι επιβίωσαν εξακολουθεί να βάφεται ρόλους ανάμεσα στο γερασμένο τρίγωνο του πρώην κοριτσιού-θαύματος.

Ξεριζωμένη μνήμη θυμάται που ακολουθούσε την μία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της προδοσία μετά την άλλη, μπερδεμένη από τις πόρτες που έβρισκε κάθε τόσο μπροστά της. Κάθε φορά νόμιζε πως είχε βρει την έξοδο. Τόσο απελπισμένη που δεν σκέφτηκε ούτε μια φορά να λύσει τον κόμπο από τον λυγερό της καρπό. Ακόμα και ο Μινώταυρος την απέφευγε μην τυχόν και καταλάβουν οι μελλοντικοί παίκτες πόσο στημένο ήταν το παιγνίδι. Έριχνε στάχτες στις στροφές και για να την ξεγελάσει μεταμορφωνόταν σε σκούπα. Η μικρή ξεμυαλισμένη μνήμη είχε διδαχτεί να μην αφήνει ακαθαρσίες γύρω της . Προσπαθούσε να σκουπίσει τον λαβύρινθό της αλλά πάντα αναπάντεχος άνεμος σκόρπιζε ολούθε τις αποτυχημένες γελωτοποιούς. Άλλοτε της άφηνε δώρο μια κιμωλία και ένα μαυροπίνακα. Αλλά μόλις έγραφε το όνομά της, εκείνος γινόταν σφουγγάρι και έσβηνε τα πάντα. Ούτε η λευκή σκόνη στα δάκτυλά της δεν γλύτωνε. Έτσι σιγά-σιγά ξέχασε πως την έλεγαν και η σκούπα Μινώταυρος της κόλλησε ένα παρατσούκλι. Όλα τα γειτονικά αδιέξοδα την κορόιδευαν.

Με το ψαλίδι στο χέρι με βρήκαν σωριασμένη στην είσοδο του λαβύρινθου μου. Τώρα αναπαύομαι σ ‘ ένα μπρούτζινο δοχείο, λίγα γραμμάρια ανυπαρξίας και προσπαθώ να νανουρίσω την προβολή της μνήμης. Αλλά έστω και σκορπισμένη σε εκατομμύρια κόκκους θυμήθηκα το όνομά μου.

Δεν με λένε Σταχτοπούτα.