[Αναχώρηση] του Νίκου Σουβατζή ~ ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ

εκδόσεις "Άλλωστε"

"Όταν στριφογυρίζεις με τις ώρες στο κρεβάτι και δεν μπορείς να κοιμηθείς παρόλη την κούραση, όταν δεν υπάρχει κανείς να σε καταλάβει, όταν αισθάνεσαι ότι πνίγεσαι, όταν φοβάσαι τη μέρα που ξημερώνει, παίρνεις ένα τετράδιο κι ένα στυλό και αρχίζεις να γράφεις. Γράφεις για όλα αυτά που σε πνίγουν, για όλα αυτά που σε πληγώνουν, για όλα αυτά που σε κάνουν να μισείς τη ζωή σου. Γράφεις μέχρι να βγάλεις στο χαρτί όλη την πίκρα που νιώθεις. Αργότερα, όταν είσαι σε πιο ήρεμη κατάσταση, διαβάζεις αυτό που έγραψες, δίνεις μορφή στις σκόρπιες λέξεις, σβήνεις και ξαναγράφεις, διορθώνεις. Φροντίζεις το κείμενό σου με την αγάπη και την τρυφερότητα της μάνας που φροντίζει το παιδί της. Όταν πια αισθάνεσαι ότι είναι έτοιμο να διαβαστεί κι από άλλους, το στέλνεις να ταξιδέψει στον κόσμο.

Κάπως έτσι θα περιέγραφα αυτό που είναι για μένα η διαδικασία της συγγραφής. Έχουν περάσει σχεδόν εφτά χρόνια από τότε που έγραψα την πρώτη ιστορία αυτού του βιβλίου. Το θέμα της είναι η στρατιωτική θητεία. Νοσταλγία, θυμός, θλίψη και γλυκόπικρες αναμνήσεις με πλημμύριζαν όταν την έγραφα, αλλά και τώρα που την ξαναδιαβάζω για πολλοστή φορά. Από τότε συνέχισα να γράφω. Για αυτά που σκέφτομαι, για αυτά που φοβάμαι, για αυτά που ονειρεύομαι. Αλλά και για αυτά που ζω καθημερινά. Για αυτά που βλέπω αλλά κυρίως για αυτά που νιώθω. Αυτό που οδηγεί το χέρι μου όταν γράφω είναι λιγότερο το μυαλό και η λογική, και περισσότερο η καρδιά.

Μερικές απ' αυτές τις ιστορίες είναι σαν να τις διάβασα στο βλέμμα ανθρώπων που βλέπω γύρω μου. Ανθρώπων που όλη τους η ζωή είναι αγώνας για επιβίωση. Άλλες πάλι γεννήθηκαν μέσα μου με αφορμή μικρά περιστατικά της καθημερινότητας, που δεν θέλω να παραβλέπω γιατί αυτά με κάνουν να νιώθω ζωντανός. Όλα όσα μεσολάβησαν απ' τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω την πρώτη ιστορία αυτού του βιβλίου μέχρι την έκδοσή του, θα τα παρομοίαζα με ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι μεγάλο, κουραστικό, μοναχικό, γεμάτο δυσκολίες και απογοητεύσεις, με αβέβαιο προορισμό που συνεχώς απομακρυνόταν. Κάποτε το ταξίδι τελείωσε και αυτό το βιβλίο είναι το ημερολόγιο αυτού του ταξιδιού."
Νίκος Σουβατζής

Η Ρίζα στο Χώμα                                                                                          

Σκούπισε τα δάκρυα απ' τα μάγουλά του και ψέλλισε ότι ο αέρας πάντα έκανε τα μάτια του να δακρύζουν, γιατί ντρεπόταν που έκλαιγε. Κάθε φορά που θυμόταν την πατρίδα του έκλαιγε. Οι άνθρωποι είναι καταραμένοι να έχουν μνήμη. Να κουβαλούν για πάντα μέσα τους όσα τους αγγίζουν. Έτσι, πονούν για αυτά που χάνουν. Έτσι, δένονται με τον τόπο τους. Οι άνθρωποι αγαπάνε την πατρίδα τους. Γράφουν τραγούδια για να υμνήσουν τις ομορφιές της. Κάποτε είχε κι αυτός πατρίδα, όμως τον διώξανε απ' αυτήν. Εκατομμύρια ανθρώπινες τραγωδίες κρυμμένες πίσω από ημερομηνίες μαχών και συνθήκες. Πριν φύγει απ' την πατρίδα του, πήρε μαζί του λίγο χώμα σε ένα μαντίλι. Φύτεψε ένα δέντρο και γύρω απ' τη ρίζα του έριξε το χώμα απ' την πατρίδα του. Από τότε η πατρίδα του ήταν μισό τετραγωνικό μέτρο γης.

Γύρω απ' το δέντρο μια αυλή. Έξω απ' την αυλή ο δρόμος. Πιο πέρα η θάλασσα. Σύνορα, έλεγχοι διαβατηρίων. Άνθρωποι που εγκατέλειπαν την πατρίδα τους. Άνθρωποι που γύριζαν στην πατρίδα τους μετά από χρόνια. Άλλοι που σκέφτονταν τη μέρα του γυρισμού στην πατρίδα τους λίγο πριν κοιμηθούν, για να την ονειρευτούν όταν ξυπνήσουν. Όμως η δική του πατρίδα ήταν μισό τετραγωνικό μέτρο γης. Ο πρωθυπουργός ζητούσε θυσίες για τη σωτηρία της πατρίδας, όμως η δική του πατρίδα ήταν μισό τετραγωνικό μέτρο γης. Κοίταξε τον ουρανό. Ο ήλιος είχε αρχίσει να βασιλεύει. Του άρεσε το ηλιοβασίλεμα στην πατρίδα του, όμως τώρα η πατρίδα του ήταν μισό τετραγωνικό μέτρο γης. Σε μερικές ώρες ξημέρωνε Κυριακή. Άλλοτε, στην πατρίδα του, ήταν η χαρά του οι Κυριακές, όμως τώρα η πατρίδα του ήταν πολύ μικρή για να τις χωρέσει. Στο διπλανό σπίτι είχαν γιορτή. Στην πατρίδα του αγαπούσε τις γιορτές, όμως τώρα δεν είχε κανέναν λόγο να γιορτάζει. Απ' τον δρόμο πέρασε μια παρέα φίλων. Στην πατρίδα του είχε πολλούς φίλους, όμως τώρα ήταν μόνος, γιατί η πατρίδα του ήταν μισό τετραγωνικό μέτρο γης. Τα γέλια τους αντηχούσαν σε όλη τη γειτονιά. Στην πατρίδα του γελούσε συχνά, όμως τώρα είχε ξεχάσει να γελάει, γιατί η πατρίδα του ήταν μισό τετραγωνικό μέτρο γης.

Ένα απόγευμα, την ώρα που σκούπιζε τα δάκρυα απ' τα μάγουλά του, η καρδιά του σταμάτησε και τα υγρά του μάτια έκλεισαν για πάντα. Όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, συνήθως τους κηδεύουν στην πατρίδα τους, όμως η δική του πατρίδα ήταν μισό τετραγωνικό μέτρο γης. Έτσι, τον κήδεψαν στο πλησιέστερο νεκροταφείο. Δημοσία δαπάνη. Η είδηση του θανάτου του δεν έφτασε ποτέ στην πατρίδα του, γιατί η πατρίδα του ήταν μισό τετραγωνικό μέτρο γης




Ο Νίκος Σουβατζής γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1977.
Η Αναχώρηση είναι το πρώτο του βιβλίο.