23 ΕΝΤΥΠΑ ΤΕΥΧΗ ΤΗΣ ΣΟΔΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΑΣ | ΚΛΗΡΩΣΗ

ISSN 2241-2212

Το έντυπο λογοτεχνικό περιοδικό «ΣΟΔΕΙΑ | ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ» ακολουθώντας την πάγια τακτική του από την πρώτη μέρα έκδοσης, που ήταν και είναι, η άδολη προσφορά σε αναγνώστες και καλλιτέχνες όλων των μορφών Τέχνης, αποφάσισε να δωρίσει σε τρεις (3) αναγνώστες του, κατόπιν κλήρωσης, όλα τα τεύχη της έκδοσης. Όσοι ενδιαφέρονται να αποκτήσουν όλο το ιστορικό υλικό της ΣΟΔΕΙΑΣ και την πορεία του περιοδικού μες στα 6 χρόνια ύπαρξής του, παρακαλούνται να στείλουν e-mail με ονοματεπώνυμο και στοιχεία διεύθυνσης, στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του περιοδικού: sodeia@ymail.com. Η κλήρωση θα διεξαχθεί την Κυριακή, 31 Μαΐου (επισήμως, τελευταία ημέρα κυκλοφορίας του εντύπου στα βιβλιοπωλεία και της ιστοσελίδας sodeia.net αντίστοιχα στο διαδίκτυο) και όσοι επιλεγούν θα λάβουν προσωπικό e-mail.

«Κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια» Κική Δημουλά_

ΣΟΔΕΙΑ | ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΠΟ ΤΟ 2009
23 έντυπα τεύχη / 425 λογοτέχνες - αρθρογράφοι - κριτικοί - σκιτσογράφοι - δημοσιογράφοι κ.α.

________________________________________________________________

Δημ.Δικαίος - Μ.Ροδοπούλου - Μ.Ματθαιάδης - Μπ.Μαλαματένιος

~ ομάδα έκδοσης και διαχείρισης εντύπου ~

ΤΕΥΧΟΣ 23 [ΜΑΡΤΙΟΣ - ΜΑΪΟΣ 2015] - ΝΕΑ ΣΟΔΕΙΑ

ΣΟΔΕΙΑ 23 [ΑΝΟΙΞΗ 2015] - περιεχόμενα έκδοσης

·         04 [ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ] «Μυρτώ, το κορίτσι της προσευχής» Της Μαρίας Ροδοπούλου

·         06 [ΘΕΑΤΡΟ] Ο θεατρικός συγγραφέας [Τομ Στόπαρντ]  Του Κορνήλιου Ρουσάκη (αφιέρωμα)

·         09 [ΖΙΖΑΝΙΟ] Αντώνης Vence…Ρέμος από το Ζιζάνιο (σατυρογράφος)

·         10 [ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ] 17^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης | Εικόνες του 21^ου αιώνα Του Γιώργου Ρούσσου (αφιέρωμα)

·         14 [ΔΙΗΓΗΜΑ] Η καρδιά του χειμώνα Του Γιώργου Τζαβλάκη

·         16 [ΔΙΑΛΕΞΗ] Οι Μύθοι της Παράδοσής μας | ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ

·         23 [ΔΟΚΙΜΙΟ] Το αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα και η γοητεία των Αιθιοπικών Της Αλεξάνδρας Γερακίνη

·         25 [ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ] A Girl, Ezra Pound Της Μαρίας Ροδοπούλου (ελληνική απόδοση)

·         26 [ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ] Ματθαίος Ματθαιάδης | Μαρία Ροδοπούλου | Δημήτρης Δικαίος | Αντώνης Στασινόπουλους | Βασίλης Πολύζος | Τάκης Τσαντήλας | Γιάννης Τόλιας | Βάλη Τσιρώνη | Γιώργος Γκανέλης | Έφη Καλογεροπούλου | Ανδρέας Πολυκάρπου | Γρηγόρης Σακαλής_

·         31 [ΒΙΒΛΙΟ – ΝΕΕΣ ΑΦΙΞΕΙΣ]

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ [Το βρέφος] - εκδ. Opportuna

ΜΑΡΙΑ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ [Μοναχικοί Πρωτόπλαστοι] – εκδ. Αυτοέκδοση

ΤΕΥΧΟΣ 23 | εξώφυλλο έκδοσης

ΣΟΔΕΙΑ | ΕΝΤΥΠΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

2009 - 2015

ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΟΔΕΙΑΣ 30/3 - 05/4 | τεύxοs αρ.23

Τη νέα και τελευταία ΣΟΔΕΙΑ [γραμμάτων και τεχνών] αρ.23 θα παρουσιάσει η ομάδα διαχείρισης του εντύπου στο αναγνωστικό κοινό τη ΔΕΥΤΕΡΑ 30/3 σε ψηφιακή μορφή ενώ, εντός της εβδομάδος θα πραγματοποιηθεί διανομή και στα αθηναϊκά βιβλιοπωλεία.

ΤΕΥΧΟΣ 23 | εξώφυλλο έκδοσης

Περισσότερες πληροφορίες τις επόμενες ημέρες.

η Ομάδα Έκδοσης

Του κόσμου η ποίηση ~ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

Mad girl’s Love song by S.Plath

Κλείνω τα μάτια κι όλος ο κόσμος πεθαίνει
Ανοίγω τα βλέφαρα κι όλα γεννιούνται ξανά
(Νομίζω  υπήρχες  μόνο στο μυαλό μου)

Τ’ αστέρια χορεύουν στο μπλε και στο κόκκινο
κι το αυθαίρετο σκοτάδι καλπάζει προς τα μέσα
Κλείνω τα μάτια κι  όλος ο κόσμος πεθαίνει

Ονειρεύτηκα ότι με παρέσυρες στο κρεβάτι,
μου τραγούδησες  φεγγαροχτυπημένος
και με φίλησες με τρέλα.
(Νομίζω   υπήρχες  μόνο στο μυαλό μου)

Ο Θεός πέφτει απ’ τον ουρανό,
οι φωτιές της κόλασης σβήνουν
Βγαίνουν τα σεραφείμ κι οι άνδρες του Σατανά.
Κλείνω τα μάτια κι όλος ο  κόσμος πεθαίνει.

Φαντάστηκα ότι θα γύριζες με τον τρόπο που είχες πει
Αλλά μεγάλωσα και ξέχασα τ’ όνομά σου
(Νομίζω υπήρχες μόνο στο μυαλό μου)

Θα έπρεπε, καλύτερα,  να είχα αγαπήσει
το πουλί του κεραυνού
Τουλάχιστον όταν έρχεται η άνοιξη,
αυτά με βρυχηθμούς γυρίζουν
Κλείνω τα μάτια κι όλος ο  κόσμος πεθαίνει
( Νομίζω υπήρχες μόνο στο μυαλό μου)

[Μακριά από τους Ανθρώπους] του Νταβίντ Ελχόφεν ~ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Του Γιώργου Ρούσσου

Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Νταβίντ Ελχόφεν, αντλώντας έμπνευση από το το διήγημα του Αλμπέρ Καμύ «Η Φιλοξενία» από τη συλλογή «Η Εξορία και το Βασίλειο», παρουσιάζει μία βαθιά ανθρώπινη και διαχρονικά επίκαιρη ιστορία, υπό τους ήχους ενός οργανικού μουσικού σκορ που υπογράφουν ο Νικ Κέιβ και ο Γουόρεν Έλις. Στους δύο βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Ρεντά Κατέμπ (A Prophet - 2009) και ο Βίγκο Μόρτενσεν (The Reflecting Skin - 1990), μας χαρίζουν δύο πραγματικά υπέροχες ερμηνείες, κρατώντας παράλληλα αμείωτο το ενδιαφέρον για την εξέλιξη και την τελική έκβαση του σεναρίου...

 Βρισκόμαστε το 1954 στην Αλγερία στην καρδιά του χειμώνα σε ένα απομονωμένο χωριό, ενώ ξεκινά ο αντιαποικιακός αγώνας ενάντια στους Γάλλους. Καθώς οι αντάρτες περικυκλώνουν την περιοχή η σύγκρουση ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο είναι αναπόφευκτη. Ο Νταρού (Βίγκο Μόρτενσεν), είναι ο δάσκαλος του χωριού και πρέπει να συνοδεύσει τον Μοχάμεντ (Ρεντά Κατέμπ), έναν ντόπιο που κατηγορείται για φόνο, μέχρι την πόλη όπου πρόκειται να δικαστεί.

 Δύο άνθρωποι φαινομενικά εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους είναι αναγκασμένοι να διασχίσουν τις απέραντες πεδιάδες της ενδοχώρας. Κυνηγημένοι από τους συγγενείς του δολοφονημένου που ζητούν εκδίκηση, αλλά και από τους Γάλλους στρατιώτες, οι δύο άνδρες επαναστατούν, έρχονται αντιμέτωποι με τη θρησκευτική μισαλλοδοξία όσο και την παράλογη βία του κατακτητή, αλλά και με τα προσωπικά τους ηθικά διλήμματα.

[Το τραγούδι του νεκρού αδερφού] του Μίκη Θεοδωράκη ~ ΘΕΑΤΡΟ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΣΤΗΛΗ [ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ]
Του Κορνήλιου Ρουσάκη

Το τραγούδι του νεκρού αδελφού είναι μια κατανυκτική λαϊκή τραγωδία εμπνευσμένη από τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό που ξέσπασε μετά από την εθνική εποποιία κατά του φασισμού. Γραμμένο το 1961 στο Παρίσι, το έργο είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές του Μίκη Θεοδωράκη και περιλαμβάνει οκτώ ανυπέρβλητα λαϊκά τραγούδια, σε μουσική και στίχους του συνθέτη (πλην ενός, τους στίχους του οποίου έγραψε ο Κώστας Βίρβος). Κυρίως, όμως, αποτελεί έναν ύμνο του Μίκη Θεοδωράκη στο ζεϊμπέκικο: πέντε από τα οκτώ τραγούδια του έργου είναι ζεϊμπέκικα (Ένα δειλινό, Τον Παύλο και τον Νικολιό, Το όνειρο, Τα περβόλια και Ενωθείτε) –και μάλιστα μερικά από τα καλύτερα ζεϊμπέκικα που γράφτηκαν ποτέ.

Το έργο, που διαπνέεται από μια συγκίνηση αρχετυπική —σχεδόν θρησκευτική—, είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στη συλλογική ανάγκη για μνήμη. Ταυτόχρονα, αποτελεί ένα γενναίο κάλεσμα σε εθνική ομοψυχία, σκύβοντας με συγκλονιστική ωριμότητα πάνω στις πληγές του Εμφυλίου, οι οποίες την εποχή που γράφτηκε το έργο ήταν ακόμα ανοιχτές.

[Σαν ασημένια] της Ευσταθίας Δήμου ~ ΔΙΗΓΗΜΑ

 της Ευσταθίας Δήμου

Μια σειρά απρόβλεπτων συγκυριών με έφερε, στην καρδιά της άνοιξης, Απρίλη μήνα, στο χωριό Ψάρι της Κεντρικής Πελοποννήσου. Πρέπει να ξεκαθαρίσω απ’ την αρχή πως καμιά απολύτως σχέση δεν έχω με το χωριό αυτό που μου είναι εντελώς άγνωστο. Ακόμα και η ονομασία του είναι μια λέξη που δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ ότι χρησιμοποιείται για έναν τόπο, και μάλιστα κατεξοχήν ορεινό. Επιπλέον, οι εικόνες, οι ήχοι, τα χρώματα και τα αρώματα του χωριού αυτού είναι πράγματα πρωτοφανή σε μένα και δεν τα έχω συναντήσει πουθενά μέχρι σήμερα σε όσα μέρη κι αν βρέθηκα. Το πράσινο βέβαια δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο και μπορώ να πω πως το χρώμα αυτό κυριαρχούσε, μαζί με της θάλασσας το μπλε, στο μέρος όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Για ευνόητους λόγους δεν εγκατέλειψα ποτέ τη θάλασσα. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι όλα αυτά που αντικρίζω σήμερα μου φαίνονται τελείως ξένα. Τα πελώρια δέντρα με τους χοντρούς, σκληρούς κορμούς και τα μακριά κλαριά, τα δεκάδες μικρά πολύχρωμα λουλούδια με τα μεθυστικά τους αρώματα και όλα αυτά τα περίεργα πουλιά που πετούν ψηλά στον ουρανό πλημμυρίζοντάς τον με το μαγευτικό κελάηδημα τους, μου αποκαλύφθηκαν εντελώς ξαφνικά μετά την αναγκαστική μου μετοικεσία στο μέρος αυτό. Το κυριότερο όμως είναι ο αέρας που δεν σταματά να φυσά και να δίνει διαρκώς σχήμα και καινούργια θέση σε ό, τι υπάρχει στον τόπο αυτό. Αν δεν ήταν αυτός ο αέρας θα μπορούσα και να είχα συνηθίσει. Το κλίμα όμως δεν με σηκώνει. Μου λείπει η θάλασσα και το λιμάνι. Δυστυχώς, πολύ αμφιβάλλω αν θα μπορέσω να γυρίσω πάλι πίσω, ειδικά στην κατάσταση που είμαι. Το χωριό βρίσκεται στην δυτική πλευρά του ορεινού όγκου του Μαινάλου και είναι πραγματικά δύσκολο να φτάσει κανείς στην πλησιέστερη ακτή. Ο δρόμος που οδηγεί μέχρι εδώ είναι μια στενή, φαγωμένη άσφαλτος και μονάχα έμπειροι και επιδέξιοι οδηγοί φτάνουν στο μέρος για να θαυμάσουν, μόνοι ή με παρέα, την ομορφιά του τοπίου. Πραγματικά, ο Αργύρης που οδηγούσε το κλειστό ημιφορτηγό φαινόταν ότι είχε την εμπειρία του χώρου και ήξερε πού και πώς να κάνει τους κατάλληλους ελιγμούς για ν’ αποφύγει τις αμέτρητες λακκούβες που έκαναν το δρόμο να μοιάζει με οργωμένο χωράφι.

[Το Αλάτι της Γης] των Βιμ Βέντερς και Τζουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγκάντο ~ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Του Γιώργου Ρούσσου

Τρία χρόνια μετά το υπέροχο ντοκιμαντέρ - με την χρήση της τεχνολογίας του 3D- για τη σπουδαία Γερμανίδα χορογράφο Πίνα Μπάους, ο εμβληματικός Γερμανός σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς, παρουσιάζει το νέο του δημιούργημα. Πρόκειται για το ντοκιμαντέρ «Το Αλάτι της Γης» (The Salt of the Earth), το οποίο συνυπογράφει με τον Τζουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγκάντο, που περιγράφει τη ζωή και το έργο του καταξιωμένου Βραζιλιάνου φωτορεπόρτερ Σεμπαστιάο Σαλγάδο. Μέσα από μαγευτικά πλάνα, το φιλμ συνθέτει ένα συναρπαστικό καλειδοσκόπιο της ανθρώπινης υφηλίου, με όλες τις αντιφάσεις της.

 Tα τελευταία 40 χρόνια, ο φωτογράφος Σεμπαστιάο Σαλγκάδο ταξιδεύει σε όλες τις ηπείρους καταγράφοντας τις αλλαγές της ανθρωπότητας. Έχει υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας μεγάλων γεγονότων της πρόσφατης ιστορίας. Παρών σε πολέμους, λιμούς, κύματα προσφύγων και συνοδοιπόρος με ανθρώπους όλων των ειδών και χρωμάτων από διαφορετικές φυλές, ο Σαλγκάδο συνεχίζει να ταξιδεύει στον πλανήτη αναζητώντας παρθένα σημεία του, άγρια χλωρίδα και πανίδα και μεγαλοπρεπή μοναδικά τοπία σ' ένα τεράστιο έργο καταγραφής της ομορφιάς του πλανήτη Γη.

Mary Cassat The Impressionist ~ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Η αμερικανίδα Μαίρη Κασάτ είναι μία από τις σημαντικότερες ζωγράφους στο κίνημα του ιμπρεσσιονισμού κατά τα τέλη του 1800

Γεννήθηκε στις 22 Μαίου στην Πενσυλβάνια. Όταν μετακόμισε στο Παρίσι, όπου έμεινε την υπόλοιπη ζωή της, έγινε φίλη με τον Έντγκαρ Ντεγκά. Μετά το 1910, η αυξανόμενη απώλεια της όρασής της έβαλε τέλος στην ζωγραφική της. Η ζωγράφος πέθανε το 1926.

Η Μαίρη Στήβενσον Κασάτ ήταν η κόρη ενός εύπορου κτηματομεσίτη και χρηματιστή κι η ανατροφή της αντικατόπτριζε την υψηλή θέση της οικογένειάς της στην κοινωνία. Η μάθησή της, η οποία την προόριζε για να αναλάβει την θέση που της άρμοζε στην κοινωνία ως γυναίκα και μητέρα, συμπεριελάμβανε μαθήματα μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής. Κατά τα 1850 η οικογένεια Κασάτ ταξίδεψε στην Ευρώπη όπου έμεινε κι αρκετά χρόνια.

Αν κι οι γυναίκες της εποχής της αποθαρρύνονταν από το κυνήγι της καριέρας, η Μαίρη Κασάτ γράφτηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνιας στην ηλικία των 16 ετών. Δεν της προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι η σχολή ήταν ανδροκρατούμενη και η συμπεριφορά των συμφοιτητών της απέναντί της καχύποπτη.  Η Κασάτ άρχισε να οργίζεται με την αργή ανάπτυξη της διδακτέας ύλης και με τα ανεπαρκή μαθήματα. Αποφάσισε να αφήσει την σχολή και να μετακομίσει στην Ευρώπη όπου θα μπορούσε να μελετήσει την δουλειά των παλαιότερων αριστουργημάτων από κοντά.

Παρά τις έντονες αντιρρήσεις της οικογένειάς της (ο πατέρας της είχε δηλώσει πως καλύτερα να την έβλεπε νεκρή παρά να ζει στο εξωτερικό ως μποέμ), η Μαίρη Κασάτ έφυγε για το Παρίσι το 1866. Άρχισε τις σπουδές της με ιδιαίτερα μαθήματα στο Λούβρο όπου μπορούσε να μελετήσει και να αντιγράψει αριστουργήματα. Το 1868 ένα από τα πορτραίτα της εξελέγη στην μεγάλη κύρους ετήσια έκθεση της γαλλικής κυβέρνησης, Pari Salon. Η Μαίρη Κασάτ με τις αντιρρήσεις του πατέρα της ν’αντηχούν ακόμα στ’αυτιά της, υπέβαλλε τον πίνακα με το όνομα Μαίρη Στήβενσον.

[Η Μνήμη] της Ελένης Αλεξίου ~ ΠΟΙΗΣΗ

Η ΜΝΗΜΗ: τιμητική διάκριση στον διαγωνισμό ποίησης της Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού, 2012

Εμπνευσμένο από το ντοκιμαντέρ «Ένα τραγούδι για τον Αργύρη» του Stefan Haupt με θέμα τη σφαγή στο Δίστομο (10 Ιουνίου 1944)

Η μνήμη

                                           -τα παλτό-                             

Μπήκα  στο δωμάτιο.
Αγκάλιασα την αδερφή μου. 

Το ίδρυμα μύριζε λησμονιά.

 Στον τοίχο πόζαρε το σόι.
Εγώ στην ταβέρνα
ο Γιώργης με τον Μάη στο τσεπάκι
ο Κωστής του Τάσου
και η πιο παλιά  -σαν κηδειόχαρτο-
τα αδερφάκια
-ορφάνια  κρεμασμένη μέσα σε σκούρα παλτό.

Σκούρα παλτό κρεμασμένα σε αλησμόνητα μάτια. 

            Δεν με θυμάται στην κούνια
ούτε τη μάνα μας θυμάται να μου τραγουδά.
            Το μυαλό της σταμάτησε
από μικρή
«απ΄ τη σφαγή» μου λέει
και γίνεται πάλι πέντε χρονών

πάλι παλτό.

                                          -η μνήμη-

Έπειτα με κρύψανε οι δρόμοι.
             Η μνήμη μου νήπιο λαλίστατο.
Συμβουλή ψυχιάτρου να σωπάσει.
Να αφομοιώσω τη μάνα μου
με τα κομμένα στήθη
το μωρό με τα γαζωμένα μπούτια.
 Να σωπάσουνε κι αυτοί
 νεκροί  βροντόφωνοι.

                         « Να ζει κανείς ή να μη ζει;»

Αυτό το απάντησαν άλλοι για λογαριασμό μας.
                         «Να θυμάμαι; Να ξεχάσω;»
 Τα σταυροδρόμια βουβά.