ΓΙΑΤΙ ΦΟΡΑΩ ΜΑΥΡΑ, μια αλληγορία.

ένα αλληγορικό κείμενο

του Γεωργίου Πραματευτάκη

Τον τελευταίο καιρό συνέχεια φοράω μαύρα.

Με ρωτούν λοιπόν απ’ τη δουλειά αν έχω πένθος.

Μήπως πενθώ για την κατάσταση της χώρας;
Μήπως πενθώ για το χαμένα εργασιακά δικαιώματα;
Μήπως πενθώ για αυτά που είναι να έρθουν;
Μήπως πενθώ για κάποιον δικό μου άνθρωπο;

Όχι αγαπητοί, δεν πενθώ για τίποτε από τα παραπάνω.

Πενθώ γιατί έχασα το πιο πολύτιμο απ’ όλα, το ψυγείο μου.
Πιστός σύντροφος όλα αυτά τα χρόνια, στάθηκε δίπλα μου χωρίς διαμαρτυρίες, πάντα εκεί όταν το χρειαζόμουν.
Προσέφερε την ψύξη του αφιλοκερδώς, σε ό,τι και αν του έβαλα μέσα.

Τον τελευταίο καιρό όμως με πρόδωσε

(μου είχε πει οτι θα είμαστε μαζί στο κρύο και στη ζέστη για πάντα).
Τί κι αν το απείλησα; (θα σε βγάλω απ’ την πρίζα!)
Τί κι αν το φρόντισα; (του έκανα απόψυξη)
Εκείνο ήταν αποφασισμένο να με εγκαταλείψει.
Το χάιδεψα τρυφερά, το αγκάλιασα, το παρακάλεσα αλλά εκείνο έμεινε βουβό, ανενεργό και ασυγκίνητο στα δάκρυά μου.

Μαζί με τα πράγματα που είχα στην κατάψυξη είδα να λιώνουν και τα όνειρά μου.
Το ίδιο βράδυ σαν παιχνίδι της μοίρας έπαθα εγώ ψύξη στον αυχένα.
Επειδή ξέρω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, το συζήτησα με τη ψυχοθεραπεύτριά μου.
Εκείνη αντιμετώπισε με τη δέουσα σοβαρότητα το πρόβλημά μου. Είπε: Γιώργο ταυτίστηκες με το αντικείμενο της απώλειάς σου˙ αυτό που θέλω να ξέρεις είναι οτι δε χρειάζεσαι τα εξωτερικά αντικείμενα, έχεις ενσωματώσει επιτυχώς την αναπαράσταση του ψυγείου, και μπορείς μόνος πλέον (αυτό το είπε με περίσσιο καμάρι) να ψύχεις τα όνειρα και τις ελπίδες σου.
Όταν έρθουν καλύτερες μέρες θα κάνεις και εσύ την απόψυξή σου,

συμπλήρωσε σιβυλλικά.

Φυσικά δεν αρκέστηκα σε αυτήν την ερμηνεία. Φίλη που ασχολείται με υπερφυσικά φαινόμενα, είπε ότι και τα ψυγεία έχουν ψυχή.
Η ψύξη του ψυγείου λοιπόν έφυγε από τη συσκευή και είναι τώρα μέσα μου.

Απο αυτήν τη συγκλονιστική και τραυματική εμπειρία, που δεν την εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό, ένιωσα αρχικά πόσο μικροί είμαστε απέναντι στη ροή της ζωής, την ματαιότητα των πάντων˙ ότι τα πάντα πεθαίνουν και ό,τι κι αν κάνουμε, δε μπορούμε να τα σώσουμε˙ ότι καμιά συσκευή δεν κρατάει για πάντα (πρώτη φάση του πένθους).
Μετά όμως συνειδητοποίησα ότι το ψυγείο θα ζεί αιώνια, μέσα μου!

Ότι τίποτα δεν πεθαίνει, τίποτα δεν πάει χαμένο (δεύτερη φάση του πένθους).

Φάνηκα λοιπόν δυνατός, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι, που συνεχίζουμε και την παλεύουμε σε αυτήν τη χώρα.
Και να το αντικαταστήσω τόλμησα, χωρίς ψευδαισθήσεις (ξέρω οτι δεν θα βρώ άλλο σαν εκείνο το ψυγείο).
Ναι, φίλοι μου, είμαι έτοιμος να βγάλω τα μαύρα.

Πραματευτάκης Γεώργιος

για τη sodeia.net