Ελλάδα: «Ζήσε το μύθο σου» [Του Μπατίστα Μαλαματένιου]

Πού να Κάνεις Όπισθεν;  

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΟΔΕΙΑ αρ.16 [ΑΡΘΡΑ] σελ. 5-8
συγγραφέας: Μπατίστας Μαλαματένιος
ΤΕΥΧΟΣ 16 [ΙΟΝ-ΑΥΓ 2013] - ΕΝΤΥΠΩΣ: ΕΔΩ

Είναι πρωί, τόσο που η υγρασία ακόμα καλύπτει τα παρμπρίζ των αυτοκινήτων. Μια αγχωμένη νεαρή κοπέλα ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μία θέση παρκινγκ. Έχει καθυστερήσει στη δουλειά της είκοσι λεπτά. Ξύπνησε νωρίς, έφυγε από το σπίτι της στην ώρα της και «στροβιλίζεται» τους δρόμος της Αθήνας σαράντα ολόκληρα λεπτά για να «εφεύρει» μία θέση στάθμευσης. Το άγχος την έχει κυριεύσει, τα νεύρα της συνεχώς τεντώνονται και το μόνο που δεν την απασχολεί είναι να μεριμνήσει και για τους συμπολίτες της. Σαράντα λεπτά στο αυτοκίνητο κάνοντας κύκλους μεταξύ τεσσάρων οικοδομικών τετραγώνων.

 Είκοσι λεπτά αργοπορημένη στην εργασία της. Επιβίωση, εγωισμός, έλλειψη σεβασμού;  Ίσως η γενικότερη απάνθρωπη κατάσταση διεγείρει συναισθήματα και ένστικτα στον υπερθετικό βαθμό. «Το αυτοκίνητο πρέπει να στριμωχτεί οπουδήποτε και άμεσα». Δεν υπάρχει άλλη σκέψη στο μυαλό της. Ας είναι διάβαση, πεζοδρόμιο, ράμπα. 

«Θαμπή» Ευκαιρία

Στο περίπτερο της γειτονιάς του η ειδησεογραφική πραμάτεια κρεμασμένη στα μανταλάκια επιχειρεί να δελεάσει το αναγνωστικό κοινό. Ευρηματικοί τίτλοι, φωτογραφίες τραβηγμένες στην καρδιά της επικαιρότητας, άρθρα και ρεπορτάζ. Αγκίστρια ριγμένα πότε αριστοτεχνικά και πότε άκομψα, έτοιμα να γραπώσουν τους κάθε λογής «λαθραναγνώστες». Εκείνος πλησιάζει τα τριάντα. Αδιαφορεί για τους τίτλους, δεν τους προσφέρει ούτε ένα βλέμμα περιέργειας. Ψάχνει τις εφημερίδες με τις μικρές αγγελίες. Είναι άνεργος. Αναζητά δουλειά τα τελευταία δύο χρόνια. Ο νους του έχει καταδικασθεί σε μια μονοδιάστατη πραγματικότητα. Ο κόσμος του αρχίζει και τελειώνει στις μικρές αγγελίες. Αισθάνεται αδύναμος, χωρίς φαντασία και όνειρα για το μέλλον. Το όνομα του δεν εντοπίζεται σε κανένα τίτλο και κανένα πρωτοσέλιδο κι ας είναι η ουσιαστικότερη είδηση των τελευταίων τριάντα χρόνων. 

Παρατεταμένο Νανούρισμα

Σήμερα έχει γενέθλια. Από το πρωί στη δουλειά της εύχονται και της χαμογελούν με νόημα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν φροντίσει ώστε να αισθανθεί πως μια τόσο προσωπική μέρα δεν την προσπέρασε άγαρμπα. Η υπενθύμιση των γενεθλίων στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή μοιάζει με ένα μαγικό σκοινί έτοιμο να την ανασύρει από τη ρουτίνα. Η μητέρα της ήταν η πρώτη που της ευχήθηκε, αν και δεν γνωρίζει από διαδίκτυο, μόλις της ετοίμασε το  πρωινό. Το πρωινό σήμερα της το έφτιαξε περιποιημένο για να την ευχαριστήσει. Έπειτα της ετοίμασε ένα μικρό γεύμα για τη δουλειά και ξεκίνησε τις προετοιμασίες για το βραδινό πάρτι. Την είχε ενημερώσει πως θα έρθουν μερικοί φίλοι κυρίως από τη δουλειά. Συγύρισε πρώτα το δωμάτιο της, της έστρωσε το κρεβάτι της και έπειτα ασχολήθηκε με το υπόλοιπο σπίτι. Στο τέλος αφοσιώθηκε στην κουζίνα. Μεζεδάκια,  λιχουδιές και βέβαια η τούρτα της. Μεγάλη τούρτα για να χωρέσει με άνεση τα σαράντα δύο της κεράκια.  

Οι Άγιοι

Όταν πριν από τέσσερα χρόνια πήγε με μία χαρτόκουτα κάτω από γνωστή στοά στο κέντρο της Αθήνας για λίγη προστασία από το κρύο και τη βροχή, συνάντησε  άλλον έναν κλοσάρ.  Έτσι του αρέσει να αποκαλεί τον άστεγο εαυτό του, κλοσάρ. Πιστεύει στη μοίρα και πως η σημερινή του κατάσταση είναι μια μεταφυσική εξέλιξη της ζωής του. Ένα στάδιο βελτίωσης, μια παράδοξη πρόοδος. Θεωρεί πως έχει υπερβεί την ανάγκη, τον καταναλωτισμό, πως σιγά – σιγά μετουσιώνεται σε Άγιο. Ίσως να είναι ο μοναδικός τρόπος για να υπομείνει, για να ανεχτεί, για να παραπλανήσει το καθημερινό του μαρτύριο. Σήμερα τα χαρτόκουτα είναι δώδεκα. Δώδεκα μοναστικά κελιά. Δώδεκα Άγιοι.   

Μισάνθρωποι

«Τη στιγμή που βγήκα απ' το σταθμό του τρένου άρχισαν να με χτυπούν. Ήταν πέντε άνδρες. Μιλούσαν ελληνικά και φορούσαν μαύρες μπλούζες. Αρχικά, με ρώτησαν από πού είμαι. Από τη Συρία, τους απάντησα. Στη συνέχεια μου επιτέθηκαν». Μαρτυρία εικοσάχρονου Ανθρώπου. Ανθρώπου…