Τα blues του εξωγήινου [Βασίλης Παλαμάρας]

  Μια μήτρα, πολύ νερό, ένα συμπαγές σκοτάδι και μπόλικη σιωπή. Έπειτα, γλιστράς σε έναν απαλό σωλήνα. Ίσα που σε χωράει εκεί μέσα, μαζί με την τρομάρα σου. Θες να γυρίσεις πίσω, μα σε σπρώχνουν προς τα έξω. Σε αρπάζουν και σε στεγνώνουν δυο άγνωστα χέρια και το πρώτο σου τραγούδι, είναι το κλάμα σου. Αυτή είναι η πρώτη σου γνωριμία με τα αέρια και τα στέρεα και με όλους τους υπόλοιπους που είχαν φτάσει νωρίτερα, εκεί.

   Οι πρώτες μέρες, είναι φρικιαστικές. Σε ξυπνούν συνεχώς, απ’ τα όνειρά σου. Όλοι τους είναι τόσο υπερκινητικοί και καθώς η ακοή σου καλυτερεύει, διαπιστώνεις πως κανείς τους δεν αντέχει τη σιωπή. Όλοι τους, μιλούν ασταμάτητα. Κάπου εκεί, ανάμεσα στις φωνές και τους ήχους των αντικειμένων, έρχεται το νανούρισμά της, να σου συστήσει την ομορφιά της μουσικής.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΟΔΕΙΑ αρ.16 [ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ] σελ. 19-20
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΛΑΜΑΡΑΣ [ΤΑ BLUES TOY EΞΩΓΗΙΝΟΥ]
ΤΕΥΧΟΣ 16 [ΙΟΝ-ΑΥΓ 2013] - ΕΝΤΥΠΩΣ: ΕΔΩ

   Ούτε που καταλαβαίνεις πως περνά ο καιρός. Είναι αδύνατο να τον ανακαλέσεις, για να συνειδητοποιήσεις πόσο γρήγορα συμβαίνουν όλα αυτά. Εκεί που μπουσουλάς και νομίζεις πως κάνεις κάτι σπουδαίο ξεσκονίζοντας τα πάντα στο διάβα σου, ξαφνικά σηκώνεσαι στα πόδια σου και μοιάζεις με τους άλλους. Τότε, αντιλαμβάνεσαι πως  είχες πέσει έξω, στην αρχική σου διαπίστωση. Μπορεί και να είσαι το ίδιο ζώο με τους υπόλοιπους. Ακόμα και εκείνος, ο πιο μεγάλος απ’ αυτήν που σε νανουρίζει, σου φαίνεται συμπαθητικός. Η αγριοφωνάρα του βέβαια, δε σταματά να σε ταράζει, όταν τραγουδά.  Είναι αστείος όμως, καθώς χαμογελά νομίζοντας πως σου αρέσει η μελωδία που δολοφονεί με τα χείλη του, σε μια περίεργη γλώσσα.

  Μαθαίνεις κι εσύ να μιλάς. Αν μαθαίνεις λέει... Ξέρεις δυο λέξεις για κάθε παιχνίδι. Έπειτα, φτιάχνεις και μια τρίτη, πιο προσωπική. Όσο σου την απαγορεύουν, τόσο πιο πολύ πεισμώνεις να φτιάξεις μια τρίτη διάλεκτο που μόνο εσύ θα είσαι ικανός να αρθρώνεις τις λέξεις της. Είναι αστεία, γεμάτη σύμφωνα και σάλια. Ντύνεις τις μουσικές τους, με τους ακατάληπτους στίχους σου. Έτσι παίρνεις την εκδίκηση σου από τους δυο πελώριους συγκάτοικούς σου που άλλοτε σε μπέρδευαν με τις δυο εντελώς διαφορετικές γλώσσες που μιλούσαν στο σπίτι.

   Μια μέρα σε ντύνουν και σε πάνε στο σχολείο. Εκεί αισθάνεσαι λίγο παράξενα. Είσαι ο πιο σκούρος απ’ όλους. Σε κοιτάζουν περίεργα, μα όλοι θέλουν να παίξουν και να τραγουδήσουν μαζί σου. Γρήγορα νιώθεις άνετα, ιδιαίτερα όταν διαπιστώνεις πως είσαι ο μοναδικός που ξέρει δυο γλώσσες, σε τόσο μικρή ηλικία. Όλα τα παιδικά σου άσματα, είναι ανέμελα...

   Η εφηβεία ξεκινά. Τα πράγματα σκουραίνουν, και μοιάζουν με  το δέρμα σου. Τα πρώτα σου βάσανα, ριζώνουν ανάμεσα στα αυτιά σου και τα σκέλια σου. Η Άννα δεν θέλει να βγει μαζί σου, παρόλο που ήσουν βέβαιος πως σε γλυκοκοίταζε. Ήσουν σίγουρος πως σε ονειρευόταν, όσο την ονειρευόσουν κι εσύ, όμως ο πατέρας της, θα την σκότωνε αν φιλούσε ένα αγόρι σε άλλη απόχρωση απ’ τη δική του. Η μουσική σου, σκοτεινιάζει. Χωρά μονάχα στην απεραντοσύνη του μικρού σου δωματίου, όταν η λάμπα είναι σβηστή και τα παράθυρα κλειστά.

   Μεγαλώνεις. Κανείς δεν σε βρίσκει, πια, χαριτωμένο. Αντίθετα, πολλοί σε βρίσκουν παρείσακτο λεκέ, μες τη λευκότητά τους. Άλλοι σε θέλουν γιατί είσαι «φτηνός» κι άλλοι σε φτύνουν γιατί νομίζουν πως τους έκλεψες μια «θέση εργασίας». Έχεις το χρώμα της σκιάς και κάποιοι σ’ αντιμετωπίζουν σαν σκιά. Οικεία, μα βουβή κι ακατάλληλη για συναναστροφή. Τα blues, τα αυτιά σου τα ρουφάν αχόρταγα, πλέον.

    Τα χρόνια περνούν και δεν το παίρνεις, πια, προσωπικά το ζήτημα. Δε φταίει το σοκολατί σου δέρμα. Υπάρχουν πολλά τραγούδια, άλλωστε. Σε πολλές γλώσσες κι αμέτρητους ρυθμούς. Υπάρχουν μελωδίες πλασμένες από εκείνους που ξορκίζουν, άθελά τους, την ομοιογένεια των συνόλων. Έχεις πολλούς συντρόφους, σε αμέτρητες αποχρώσεις και διαφορετικούς ρυθμούς. Αυτά, τα γλυκόπικρα blues των εξωγήινων, σε λυτρώνουν, τελικά.