Το ΖιΖάνιο αναλύει το Καλοκαίρι που έφυγε. [αγρανάπαυση #17]

Το καλοκαίρι είναι για αυτούς που «ταράζουν» τα νερά… είτε μεταφορικώς, είτε κυριολεκτικώς.  Πλιτς - πλατς!

Καλοκαίρι σημαίνει διακοπές… ακόμα και στο μπαλκόνι που βλέπει στον ακάλυπτο, με θέα τα απλωμένα ρούχα του απέναντι… τι Ψαρού, τι Μπουγαδού!

Το καλοκαίρι είναι η εποχή του έρωτα, κορμιά βρεγμένα, ελαφρώς ντυμένα έτοιμα να… να πατήσουν το κουμπί για την επόμενη στάση. Η Θηβών βράζει και το κλιματιστικό στο λεωφορείο είναι χαλασμένο.

Το καλοκαίρι είναι ωραίο, γιατί είναι λιτό και απέριττο. Είναι ένα θαύμα της λογοτεχνίας. Ούτε κάλτσες, ούτε κορδόνια στα παπούτσια, σαγιονάρα κι έξω απ’ την πόρτα…  

Καλοκαίρι σημαίνει ψαράκι φρέσκο δίπλα στο κύμα και… μισό λεπτό. Ναι, γεια σας, μια παραγγελία ήθελα να δώσω, δύο με γύρο χοιρινό χωρίς κρεμμύδι και μια πορτοκαλάδα μπλε. Πού είχαμε μείνει; 

Το καλοκαίρι εν ολίγοις, είναι για τους τολμηρούς, για τους αλμυρούς και για τους αστούς! (Εντάξει, άλλο επίπεδο οι πολιτικές αναλύσεις του ΖιΖάνιου)

Καλό Φθινόπωρο! 

____________________________________________

Της έντυπης έκδοσης: ΣΟΔΕΙΑ αρ.17 [Φθινόπωρο 2013]