[Άμμος] της Έφης Καλογεροπούλου ~ ΠΟΙΗΣΗ

Η Έφη Καλογεροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα.

Είναι πτυχιούχος του Φυσικού τμήματος του Παν/μίου Αθηνών και του τμήματος Θεατρικών σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθήνας. Έχει συνεργαστεί σαν  θεατρολόγος και  βοηθός σκηνοθέτη στις παραστάσεις:

«Huis Clos - Κεκλεισμένων των Θυρών» , «Leonce und Lena»  ,«το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα» σε σκηνοθεσία Τότας Σακελλαρίου  στο θέατρο-εργαστήριο    «Μαύρη Σφαίρα».

Ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

Διατηρεί στο διαδίκτυο την ιστοσελίδα   http://kokkinikissa.blogspot.gr/

Εργάζεται στην Εκπαίδευση, και ζει στην Αθήνα.

Εργογραφία

«σκεύη ταξιδίου».Αθήνα.Ενδυμίων2007.σελ.62,ISBN:978-960-89925

«ήχος από νερό».Aθήνα.Ενδυμίων2010.σελ.76,ISBN:978-960-9921-1-1

«άμμος».Αθήνα.Μετρονόμος-σειρά ποιείν 2013 .σελ67,ISBN:978-618-5010-05-8

(από την πρώτη νύχτα)

Η φωνή ,η εικόνα που σβήνει, η φωνή χωρίς φωνή, το τέλος ,ο φόβος
χωρίς φωνή χωρίς εικόνα, η εικόνα άδεια που δεν θυμάται,
ποιός είναι αυτός ο ένας η ο άλλος  πιο μετά, έπειτα η φωνή που αδειάζει
από ήχους σιγά  σιγά  και αδύναμη γίνεται λεπτή γραμμή στο στόμα και δε θυμάται πια, άρα  έχει πεθάνει αυτός που δε βρίσκει να ονομάσει, δεν έχει πρόσωπο η εικόνα, ο φόβος, δεν είσαι άλλο εδώ, ούτε εκεί σου λέει, σου λέει όχι εδώ, η φυγή ,η σιωπή της εικόνας της άδειας,  πασχίζει να θυμηθεί, να γεμίσει από χρώμα λίγο ακόμη στα μάτια,  να φαίνεται πιο πίσω το ανέκφραστο, πιο μακριά  το ανείπωτο, η μικρή εκείνη μαϊμού του χρόνου που κρέμεται από το κλαδί η μνήμη, κι αναπνέει όπως  όπως  η εικόνα αναβοσβήνοντας  καθώς λαίμαργα  ρουφάει το σκοτάδι, καταπίνει  χρόνια και εκπνέει αναβοσβήνοντας  διαρκώς το φώς και  πίσω  βάθος άνθρωποι, άλλος βιολί και κόντρα μπάσο και σαξόφωνο  και πιάνο κι άλλοι ,μια ορχήστρα όλοι μαζί να παίζει μια  μελωδία σακατεμένη 

(από την δεύτερη νύχτα)

Βάδιζε σε δρόμο έρημο
ανάμεσα σε πόρτες
που άνοιγε κι έκλεινε
βαδίζοντας συνέχεια
ανάμεσα σε πόρτες
ανάμεσα σε πόρτες
όλες ίδιες

κάποιες άνοιγαν μόνες τους
καθώς πλησίαζε
κι έκλειναν  πίσω του
σαν προσπερνούσε

για πόσο βάδιζε δεν γνώριζε
ώσπου έφτασε σε μια λίμνη τριαντάφυλλα
τότε έγινε νερό και χύθηκε ανάμεσα
είχα μια επιθυμία είπε
μα τώρα πια δεν τη θυμάμαι

Μια  γραμμή ελάχιστη
τον ακολουθεί από χθες
διαρκώς συνέχεια παντού
στέκεται δίπλα του
όπου κάθεται
και περπατά πίσω του
όταν  βαδίζει
στρέφει το βλέμμα
την κοιτάζει
κοιτάζονται
της ζητά ένα ψαλίδι
του το δίνει
επιχειρεί να την κόψει
τον αποφεύγει
της χαμογελά
βαδίζουν μαζί
κόβει δυο ρόδα
της ζητά να τα δέσει
αυτή αρνείται
της τα χαρίζει
ακούει μουσική
της ζητά να χορέψουν
δέχεται
τυλίγεται πάνω του
χορεύουν
τον πνίγει.

(από την τρίτη νύχτα)

Συχνά σε όνειρο
το παλτό της έβλεπε
άδειο από κορμί  να πέφτει
τότε στο πάτωμα άπλωνε το χέρι
κι έλεγε
-να σώσω ό,τι  προλάβω

Απόψε το χέρι της, άκουσε
την άκουσε
σύρθηκε  στο σκοτάδι
άνοιξε τις ραφές,  έσκισε τη φόδρα
ραμμένο με κλωστή ,φαρδύ από ακινησία
χρόνο ξήλωσε.
Τίποτα δεν περισσεύει, είπε
ένα κουβάρι τύλιξε ,τόσο πρόλαβε
το πήρε κι έφυγε.
Μέρες αργότερα την είδαν
δίπλα στη θάλασσα να περπατά
Κι αν δεν υπάρχει χρόνος; έλεγε
Ενα κουβάρι είναι ,τίποτα περισσότερο.

Και πιάνοντας την άκρη του
το πέταξε στη θάλασσα.

Εδώ τελειώνει η θάλασσα στα χέρια μου
σκέφτηκε.

───────────────────────────────────────

Θα με ξεχάσεις, ναι
άγνωστοι θα ταξιδέψουμε στο τέλος
θα μας  ξεμάθουν τα χέρια μας.
Εσύ θα αφήσεις πίσω σου εμένα
κι εγώ θα σπρώξω  το εμείς  στο πάντα.

Είναι που φυσάει δυνατά και  στέκεσαι  στο παράθυρο ,
δεν  μιλάς, δεν  ακούς, μόνο κοιτάζεις  τα  δέντρα
και εγώ κοιτάζω εσένα που κοιτάζεις,  και  τη πλάτη σου.

Το τζάμι  διαλύεται
δεν ξεχωρίζω  πια το μέσα απ’ το  έξω.

Και να φυσάει,
να μη κινδυνεύω πια απ τη σιωπή σου θέλω.

θα με ξεχάσεις, ναι
θα φύγεις
το λευκό θα μας σκεπάσει
ο αέρας θα πάψει.

δεν είναι το σκοτάδι που με τρομάζει
το χυμένο ανάμεσά μας
το σκοτωμένο σκοτεινό θα μένει.
Είναι που  δεν μπορώ απόψε
να  κλείσω το παράθυρο.

(από την τέταρτη νύχτα)

Τη νύχτα
αδειάζει το δωμάτιο
χαράζει κύκλο από σιωπή
και σέρνει την καρέκλα του
στο κέντρο
από τη τσέπη βγάζει
ένα αόρατο  κάτοπτρο και του μιλά
κι είναι φορές που  σπάζει αυτό
σκοτεινή άμμος τινάζονται οι λέξεις
και πέφτουν
και πέφτει

Η  νύχτα  παίζει το παιχνίδι της άμμου

Έφη Καλογεροπούλου

Αμμος

Εκδόσεις Μετρονόμος-ποιείν//2013