[Μικρές Απώλειες] της Μαρίας Λιάκου ~ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

από τις εκδόσεις "Όστρια"

Η Μαρία Λιάκου   γεννήθηκε το 1960. Σπούδασε Βρεφοκομεία και Κοινωνική Εργασία.

Εργάστηκε ως Κοινωνική Λειτουργός στον Ελληνικό Ερυρθρό Σταυρό.

Εχει εκδόσει το 2014  μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο «ΜΙΚΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ» εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ.

Διηγήματα της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό  FRACTAL  και στην ηλεκτρονική εφημερίδα  Ritsmascorner.eu

Το βιβλίο της Μαρίας Λιάκου  (εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ) με τίτλο «μικρές απώλειες» αποτελείται από οχτώ Διηγήματα που τα διαβάζεις σύντομα αλλά δεν ξεμπερδεύεις εύκολα μαζί τους…

Κάθε διήγημα περιγράφει ένα ασήμαντο ίσως γεγονός , από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας στην καθημερινή μας ζωή αλλά που μπορεί να ειδωθεί (ειπωθεί)  αλλιώτικα.

Το συγγραφικό ερέθισμα είναι η άλλη  οπτική που σε κάνει  να δεις τις απώλειες- δυσκολίες  ως ευλογίες! Το βιβλίο αναδεικνύει τι ρόλο μπορεί να παίξει το μικρογεγονός  δοσμένο χωρίς βαριά  νοήματα , με λιτή φόρμα γραφής και υπαινικτικά   να παροτρύνει τον αναγνώστη να αναρωτηθεί  και  να του βάλλει διλλήματα.

 Απόσπασμα

   «ΜΙΚΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ»

Με ένα χτύπημα του Διευθυντή στο τραπέζι συνεδριάσεων τελείωσε η σημερινή σύσκεψη.

Η κανάτα από το χτύπημα αναποδογύρισε και νερά χύθηκαν πάνω στο τραπέζι και στα χαρτιά μας.

Εκείνος ούτε που ανησύχησε ! Εμείς βγάζαμε χαρτομάντιλα από τις τσάντες μας γρήγορα γρήγορα μπας και περισώσουμε κάτι και σκουπίζαμε τα χαρτιά. Πήγε προς το παράθυρο και κοίταζε έξω σαν να μας έλεγε κάντε ότι κάνετε και αφήστε με .Ποιος να έφευγε αφού δεν μας το υπέδειξε! Μπορεί και επίτηδες να μας γυρνάει την πλάτη να μας τσεκάρει αν είμαστε στρατιωτάκια ακούνητα και αγέλαστα στις θέσεις μας σκέφτηκα. Η διπλανή μου ξερόβηξε δυνατά μπας και ενοχληθεί και γυρίσει το βλέμμα του σε μας. Μάταια! Τι κάνουμε τώρα ρωτάω ? Σιωπή από όλους.

- «Ισχύει η απόλυσή  των δέκα και σε μισή ώρα να έρθουν τα χαρτιά για υπογραφή στο γραφείο μου» είπε και έφυγε από την αίθουσα με ύφος αυτοκράτορα.

Ένας ένας με τα χαρτιά του αποχωρούσε από την αίθουσα και με κατεβασμένο  βαρύ κεφάλι βγαίναμε. Ο κλητήρας που καθόταν έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων ρώτησε

-«τι απόφαση βγήκε»?

-«θα απολυθούν δέκα» συλλάβισε χαμηλόφωνα  ο Προϊστάμενος Προσωπικού και βιαστικά έφυγε σχεδόν τρέχοντας.

Ο κλητήρας μονολόγησε «αυτή είναι η αρχή θα έχει και συνέχειες»

Βουβά συμφωνούσαμε όλοι μάλλον γιατί κανένας μας δεν άνοιξε συζήτηση μαζί του ούτε τον αποθάρρυνε από τον συλλογισμό του.

Γύρισα στο γραφείο μου και αναρωτιόμουνα πόσο οδυνηρό είναι από τη μια στιγμή στην άλλη να ανατρέπονται τα δεδομένα ζωής Εκεί που μέχρι σήμερα  που ήρθα για εργασία ένοιωθα ότι ήμουν ένας  κρίκος της αλυσίδας και όλοι μαζί ως  δημιουργική ομάδα παρείχαμε το έργο που η επιχείρηση θεωρούσε και  αναγκαίο και πετυχημένο δέκα κρίκοι θα κοπούν. Θα μεγαλώσω ως κρίκος για να καλύψω το μήκος της αλυσίδας τώρα ? Πως θα γίνει αναρωτιόμουνα. Στα διπλανά γραφεία απόλυτη σιωπή. Ούτε οι πόρτες να ανοιγοκλείνουν ούτε κόσμος να κυκλοφορεί .

Διάθεση   για εργασία υπό το μηδέν. Καθισμένη βουβή  και μόνη στο γραφείο όχι πλέον στο γραφείο μου.!!!Σκέψεις σκέψεις ….μα γιατί έτσι ξαφνικά αναρωτιόμουνα. Οικονομικά προβλήματα δεν είχαμε αντιληφθεί ότι είχε η εταιρεία.  η «αναδιάρθρωση» που πέταξε ξερά ο Διευθυντής δεν θα έπρεπε να είχε συζητηθεί και μαζί μας. Λες όλοι να το ήξεραν εκτός από εμένα? Μπα δεν νομίζω είμαστε μια οικογένεια εδώ κάποιος κάτι θα έλεγε δεν  μπορεί συλλογιζόμουν.

 Το ανακοινώσιμο συμβάν ήταν διαλυτικό ,σκέψεις υπόνοιες για το ποιοι θα φύγουν ως άτομα δεν μπορούσα να διανοηθώ να κάνω.

Μετά από τρείς  βασανιστικές ώρες  χτυπάει η πόρτα μου και μπαίνει ο κλητήρας  με ύφος θανάτου και βήμα πάπιας που μόλις τον κράταγε όρθιο  μου λέει.

-«πάρε το χαρτί είστε όλοι μέσα και οι δέκα, εγώ μάλλον θα είμαι ο επόμενος μέχρι να σας μοιράσω  τα χαρτιά».

Πάγωσα ούτε που κοίταξα το χαρτί που μόλις μου είχε ακουμπήσει στο γραφείο. Δεν  μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο έλεγα μέσα μου. Μα πως έχω τόσες εκκρεμότητες πως θα γίνει σε ποιόν θα τις αφήσω? Ο θυμός μου φούντωσε ένοιωθα ότι μέσα μου φουρτουνιασμένος ωκεανός με κυρίευε.

Θα πάω να το συζητήσω με τον Διευθυντή δεν μπορεί κάτι δεν θα έχει λάβει υπόψη όχι και εγώ να απολυθώ. Δεν μπορεί !

Η πόρτα του γραφείου μου  μετά από ένα τέταρτο ανοίγει ξανά χωρίς καν να την χτυπήσει ο κλητήρας εισβάλλει εκ νέου με έναν φάκελο στο χέρι αυτή τη φορά

- «η επιταγή της αποζημίωσή σας υπογράψτε εδώ..» και μου βάζει το στυλό στο χέρι.

-«δεν μπορεί κάποιο λάθος θα έγινε δεν την παίρνω» του λέω ψιθυριστά.

-«κανένα λάθος η εταιρεία από αύριο δεν θα έχει στελέχη μόνο ο Διευθυντής η γραμματέας του εγώ και ο φύλακας θα είμαστε. Αλλά και εμείς για πόσο»!

-«Μα μίλησε για αναδιάρθρωση» είπα

-« πώς να σας πει κατάμουτρα ότι όλοι αύριο δεν θα έχετε εργασία» μου απάντησε. « α και την επόμενη Τρίτη ώρα 10 το πρωί να έρθετε να μαζέψετε τα προσωπικά σας όσοι   σήμερα δεν μπορείτε. Η εταιρεία θα κλείσει σε μισή ώρα όπως κάθε ημέρα» και έφυγε.

Άρχισαν να βουίζουν τα αυτιά μου το στομάχι μου να έχει ένα τόνο φορτίο μέσα του. Σήκω έλεγα μάζεψε τα πράγματα σου σε σουτάρουν έξω .Δεν μπορούσα να κουνηθώ  καθόλου. Δεν μπορώ να το αντέξω έλεγα και είχα δύσπνοια. Γιατί σε μένα Θεέ μου να συμβεί αυτό αναρωτιόμουνα . Δεν μπορώ να το αντέξω!

Το χθες  ως μια ταινία καρέ καρέ πέρναγε από μπροστά μου. Μα πρέπει να είμαι πολύ χαζή για να μην έχω προετοιμαστεί για κάτι ανάλογο.!!

Σε ανάλογες περιπτώσεις είχα ακούσει λόγια παρηγοριάς του τύπου «η ζωή είναι μπροστά σου-

Μια κακιά συγκυρία είναι κάτι καλό θα έρθει μπροστά σου»!!!!

 Σαν καλό μου ακούστηκε ….Λες αναρωτήθηκα… μήπως είχα βαλτώσει εδώ μέσα!!

Το τώρα με  καλεί να αναγνωρίσω την προσωπική μου  εξέλιξη μέσα από αυτή την απώλεια της εργασίας.

Μα η  ζωή μας όλη έχει μικρές και μεγάλες απώλειες.!!.Η αναγκαιότητα της αλλαγής (Κρισναμούρτι) ήρθε για μένα….

 Η προσαρμογή μας στη νέα κατάσταση από την έλλειψη αυτού που χάσαμε είναι  βέβαια στενάχωρη  και οδυνηρή. Είναι δρόμος μακρύς με μονοπάτια…

Η  μετάβαση όμως στο νέο είναι μια καινούργια αρχή.

 Η ζωή μέσα στην  ιερότητα και τη σοφία που την διακρίνει μας καλεί να συνεχίσουμε την πορεία μας. Ίσως αυτό να είναι το γοητευτικό μυστικό δώρο της ζωής.