[Νέα Πολιτική Διοίκηση] του Ρήγα Φεραίου ~ ΑΡΘΡΟ

"Ως πότε παλικάρια να ζούμε στα στενά
μονάχοι σαν λιοντάρια , σταις ράχαις στα βουνά;

σπηλιαίς να κατοικούμε, να βλέπωμεν κλαδιά,

να φεύγουμ' απ' τον Κόσμον, για την πικρή σκλαβιά
να χάνωμε αδέρφια, Πατρίδα και γονείς
τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς;"

Θούριος Ρήγας Φεραίος.

Η επαναστατική προκύρηξη που συνοδεύει την Νέα Πολιτική Διοίκηση του Φεραίου και η Δημόσια φανέρωσις των πολύτιμων Δικαίων του ανθρώπου είναι η πρώτη ολοκληρωμένη κι επίσημη μεταφορά των αρχών της Γαλλικής Επανάστασης και του γαλλικού συντάγματος του 1793 στα ελληνικά. Η μεταφορά αυτή δεν είναι μια απλή μεταγλώττιση αλλά δημιουργική πρσαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα.

Ο πάντα επίκαιρος Ρήγας Φεραίος μας οδηγεί όλους σε συνειρμούς για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και της ανθρωπότητας όλης.

Απόσπασμα

Ο Λαός, απόγονος, των Ελλήνων, οπού κατοικεί την Ρούμελην, την Μικράν Ασίαν, τας Μεσογείους νήσους, την Βλαχομπογδανίαν, και όλοι όσοι στενάζουν υπό την δυσφορωτάτην τυραννία του Οθωμανικού δεσποτισμού, ή εβιάσθησαν να φύγουν εις ξένα βασίλεια δια να γλυτώσουν από τον δυσβάστακτον και βαρύν αυτού ζυγόν, όλοι, λέγω, Χριστιανοί και Τούρκοι, χωρίς κανένα ξεχωρισμό θρησκείας (επειδή όλοι πλάσματα του Θεού είναι και Τέκνα του πρωτόπλαστου), στοχαζόμενοι ότι ο Τύραννος, ονομαζόμενος Σουλτάνος, κατάπεσεν ολοτελώς εις τας βρωμεράς θηλυμανείς ορέξεις του, επερικυκλώθη από ευνούχους και αιματοβόρους αμαθεστάτους αυλικούς, ελησμόνησε και κατεφρόνησε την ανθρωπότητα, εσκληρύνθη η καρδία του κατά της αθωόητας, και το πλέον ωραίο βασίλειον του κόσμου, οπού εκθειάζεται πανταχόθεν από τους σοφούς κατήντησεν εις μίαν βδελυράν αναρχίαν, τόσο, ώστε κανένας, οποιασδήποτε τάξεως και θρησκείας δεν είναι σίγουρος μήτε δια την ζωήν του μήτε δια την τιμήν του, μήτε δια τα υποστατικά του.

Ο πλέον ήσυχος, ο πλέον αθώος, ο πλέον τίμιος πολίτης κινδυνεύει κάθε στιγμήν να γίνει ελεεινή θυσία της τυραννικής φαντασίας, ή των άγριων τοποτηρητών και αναξίων μεγιστάνων του Τύραννου, ή τέλος, (όπερ συνεχέστερον συμβαίνει), των κακότροπων θηριωδεστάτων μιμητών του, χαιρόντων εις το ατιμώρητον κρίμα, εις την σκληροτάτην απανθρωπότητα, εις την φονοκτονίαν χωρίς καμμία εξέτασιν, χωρίς καμμίαν κρίσιν.

- Ουρανέ! Εσύ είσαι απροσωπόλητος μάρτυς των τοιούτων κακουργημάτων.

- Ήλιε! Εσύ βλέπεις καθημερινώς τα τοιαύτα θηριώδη πλάσματα.

- Γη! Εσύ ποτίζεσαι αδιακόπως από τα ρείθρα των αθώων αιμάτων.

Ποιος έχει στόμα να με ειπή το εναντίον;
Ποιος είναι εκείνος ο τίγρης, ομόψηφος των τοσούτων ανοσημάτων; Ας έβγη εις το παρόν και δια πολέμιόν του μάρτυρα θέλει αποκτήσει όλην την Κτίσιν, ήτις αγλώσσως γογγά δια τους αδίκους ώδε εκχυνομένους ρύακας των ανθρώπινων δικαιωμάτων.