Το κόκκινο κέστρο

διήγημα

του Αλέξανδρου Πετρόχειλου

Cestrum
Fasciculatum

         Η Ασημένια έκοψε ένα νυχτολούλουδο από το κήπο του ιδρύματος που μόλις είχε βγει. Το έφερε ανεπαίσθητα στη μύτη της, έκλεισε τα μάτια της και  μύρισε το μεθυστικό και γλυκό  του άρωμα . Ο ήλιος είχε μόλις δύσει ,και αυτό το έκανε ακόμα πιο έντονο στην όσφρηση. Το κόψιμο του κέστρου είχε γίνει η αγαπημένη της συνήθεια από τότε που είχε πρωτοέρθει ως εθελοντής στο ίδρυμα παιδιών με ειδικές ανάγκες.

 Της άρεσε να βοηθάει αυτά τα παιδιά .Τα είχε πρωτογνωρίσει σε μια εκδρομή με το σχολείο της πριν 2 χρόνια και από τότε δεν είχε χάσει ούτε μια  βδομάδα που να μην έρθει να μιλήσει και να παίξει μαζί τους.

Καθώς άνοιξε τα μάτια της και πάλι, παρατήρησε κάτι που δεν της άρεσε καθόλου. Το νυχτολούλουδο που μόλις είχε κόψει, πρέπει να ήταν το τελευταίο που είχε απομείνει. Εκεί που μέχρι πρότινος υπήρχαν διάσπαρτες άσπρες πινελιές στο θάμνο, τώρα το μόνο που είχε απομείνει ήταν τα μεγάλα γυαλιστερά του φύλλα.

Η Ασημένια ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι κόβοντας κάθε βδομάδα και από ένα κέστρο, θα ερχόταν μια μέρα που αυτά θα τελειώνανε. Διάφοροι συνειρμοί της ήρθαν στο μυαλό σχετικά με την απληστία, την απερισκεψία και την συμπεριφορά του ανθρώπου προς το περιβάλλον. Χαμογέλασε πικρά και ξεκίνησε να σκέφτεται καθώς έβγαινε απ τον κήπο. Με το μυαλό της να ταξιδεύει, ξεκίνησε να περάσει το δρόμο για να φτάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Έκλεισε τα μάτια της, για να μπορέσει να φέρει και  πάλι το άρωμα του νυχτολούλουδου.

Καθώς το απαλό κέστρο χάιδευε την μύτη της μεθώντας την, ένιωσε ένα σφοδρό και στιγμιαίο πόνο να την διαπερνάει  .Το σώμα της πετάχτηκε αρκετά μέτρα μακριά από το σημείο της σύγκρουσης της με το αυτοκίνητο .Με το σώμα της ξαπλωμένο και το κεφάλι της να κοιτάει γερμένο το δρόμο μπόρεσε και άνοιξε τα μάτια της για μια τελευταία φορά.

 Στη θέση όμως των πανικόβλητων και περίεργων περαστικών, στη θέση του στραπατσαρισμένου αυτοκινήτου και των γκρίζων κτιρίων, εκείνη έβλεπε όλες τις πιθανές ,αλλά και τις πιο απίθανες αποχρώσεις του μπλέ. Σιέλ, τιρκουάζ, ηλεκτρίκ ,γαλάζιο. Όλα είχαν ντυθεί σε γαλήνιες νότες του μπλε. Κτίρια αυτοκίνητα άνθρωποι όλα είχαν πάρει μια ακαθόριστη μορφή και έπαιζαν με τα χρώματα.

Στην Ασημένια άρεσε πολύ αυτό που έβλεπε. Ευτυχισμένη, γύρισε το κεφάλι της προς τον ουρανό, και τότε είδε χιλιάδες νυχτολούλουδα να πέφτουν αργά και σταθερά προς τα πάνω της. Ένιωθε χιλιάδες απαλά αγγίγματα σαν χάδια σε όλο της το κορμί, και την γλυκιά μυρωδιά του λουλουδιού πιο έντονη από ποτέ.

Αυτό πρέπει να είναι ο παράδεισος σκέφτηκε, νιώθοντας μια γλυκιά κούραση να κατακλύζει όλο της το κορμί.

Πλέον είχε καλυφθεί ολόκληρη σε ένα άσπρο πέπλο από νυχτολούλουδα, ενώ κείτονταν σε ένα γαλάζιο δρόμο, με μπλε κτίρια, σιέλ δέντρα και αστείους γαλάζιους ανθρώπους τριγύρω της να χορεύουν.

Έκλεισε τα μάτια της, και από το γλυκά της χείλη ξεφύτρωσε ένα κατακόκκινο ποταμάκι αίμα, που σταμάτησε την ήρεμη πορεία του από το μάγουλο της σε ένα κέστρο, βάφοντας το και αυτό κόκκινο.