Ένας Αθανάτος, Θανάσης.

πρόσωπα [Θανάσης Βέγγος]

γράφει ο Μπατίστας Μαλαματένιος

σκίτσο Rena Krouazie

Rena Krouazie [Veggos]

«Σφάλμα του καπετάνιου, δεν έλυσε το παλαμάρι. Τέλος άδοξον»  μονολογεί ο Θανάσης Βέγγος διαπιστώνοντας ότι τόσο καιρό «ταξίδευε», χωρίς να ταξιδεύει. Είναι  ο ίδιος καπετάνιος που προηγουμένως, πριν φτάσει στην απόλυτη αποτυχία του ταξιδιού, έγραφε στο ημερολόγιο του: «Όλα βαίνουν κακήν – κακώς, τα τρόφιμα ετελείωσαν, έφαγα την κατσίκα (νόστιμη η άμοιρη), τρέφομαι με αφρόψαρα».

Η σκηνή αν και προέρχεται από τον κινηματογράφο θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μέρος της δικής μας πραγματικότητας. Ένας ανίκανος καπετάνιος, ένα καράβι που κατέληξε σε σχεδία και ένα «ταξίδι» που παρότι μας ταλανίζει και είναι επίμοχθο, όχι μόνο δεν έχει προορισμό αλλά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, διότι ο καπετάνιος  μπορεί να πήρε μέχρι και κατσίκα μαζί του για να μας ταΐζει φρέσκο γάλα, αλλά δεν έλυσε ποτέ το παλαμάρι!

Πάνω σε μια σχεδία στοιβαχτήκαμε ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά δέκα εκατομμύρια νοματαίοι, μαζί μας και ο Θανάσης. Στοιβάξαμε τις προσωπικότητες μας και τις πεποιθήσεις μας για να χωρέσουμε όλοι. Οι γέροι παρέδωσαν το παρελθόν τους και οι νέοι κατέδωσαν το μέλλον τους στον καπετάνιο για να κουμαντάρει με μαεστρία τη σχεδία και να την κατευθύνει σε καλύτερες θάλασσες.

Πέρασε όμως ο καιρός που είχαμε συμφωνήσει και θάλασσες καλύτερες δεν βλέπαμε. Ο καπετάνιος απαίτησε περισσότερο παρελθόν από τους γεροντότερους και περισσότερο μέλλον από τους νεότερους για να συνεχίσει το ταξίδι. Αρχίσαμε να δυσανασχετούμε, να κουραζόμαστε, να απελπιζόμαστε και ο Θανάσης καταπονημένος αρρώστησε. Κουρεύαμε τα μαλλιά μας γουλί για να μην πιάσουμε ψείρες, και ο Θανάσης ξαπλωμένος γέλαγε και μας έλεγε: «Ωραίο μαλλί έχεις φίλε μου, αλλά η πατρίς χρειάζεται θυσίες».

Σχεδόν ένα χρόνο βολοδέρναμε στη θάλασσα, μέχρι που μια μέρα ο καπετάνιος μας κάλεσε όλους για να μας μιλήσει.  Κι εκεί που προσμέναμε να ακούσουμε ότι τα βάσανα μας θα ελαττώνονταν, άρχισε να μας λέει για νέα ταξίδια, για νέες θυσία και για νέο κουπί. Μερικοί τον ρώτησαν το λόγο και εκείνος τους έδειξε το δεμένο παλαμάρι στη στεριά. Ο Θανάσης γούρλωσε τα μάτια. «Πώς το πες αυτό αντίχριστε;» φώναξε δυνατά κι όλα έγιναν ασπρόμαυρα όπως τον ελληνικό κινηματογράφο, όπως τη ζωή μας. «Απαράδεκτον» ακούστηκε να βγαίνει μέσα από τη ψυχή του κι έπειτα έκλεισε τα μάτια του για πάντα! 

Ο Θανάσης Βέγγος «έφυγε» από κοντά μας  την Τρίτη 3 Μαΐου του 2011, γιατί «όταν η ζωή εισέρχεται από την πόρτα, ο θάνατος παραμονεύει στο παράθυρο».