Μαρία Ροδοπούλου [ποίηση]

Μαρία Ροδοπούλου [δείγμα γραφής + νέα εκδοτική απόπειρα]

φωτ. Μαρία Ροδοπούλου

[σύντομο βιογραφικό] Η Μαρία Ροδοπούλου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα με τον σύντροφό της και τα δύο παιδιά τους. Σπούδασε στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε και εργάζεται ως αναλύτρια-προγραμματίστρια εμπορικών εφαρμογών. Είναι μέλος της εκδοτικής ομάδας του έντυπου λογοτεχνικού περιοδικού «Σοδειά». Διατηρεί τη δική της προσωπική ιστοσελίδα στο διαδίκτυο. ΕΔΩ θα βρείτε και παλαιότερα έργα της συγγραφέως.

Βιβλία της:

«Dark Performances” εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές 2007 

“To βιβλίο των Νεκρών – Ο όγδοος ορίζοντας» εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, 2008 

«Προαιρετικά και ατημέλητα» εκδόσεις Αρμός, 2008 

«Ισιδώρα Το Δέντρο που περπατούσε» Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, 2009, 

«Δαιμόνων Μαζώματα Θεών Σκορπίσματα» αυτοέκδοση και δωρεάν διάθεση 2010,

«Είμαι πολλές», εκδόσεις Ιδεόγραμμα 2013

______________________________

εκδ. ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ

Ακολουθεί [δείγμα γραφής] από τη νέα της εκδοτική απόπειρα 

"Είμαι Πολλές" εκδ. ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ, ποιήματα 2013. 

Στα πρόθυρα της αλήθειας

Κι εγώ
μικρή αόρατη  αποθήκη
στο παγωμένο δάσος
Ανέπαφη
ούτε μια χαραματιά  στα μπράτσα
μήτε ένα σκάσιμο στα μελανά μου χείλη  
Οι διάδρομοι στρωμένοι
με τις πατημασιές εκείνων
που με κατοίκησαν
χωρίς να με μαλώσουν
Φαίνομαι μόνο
στην ακινησία της απουσίας
Τα παράθυρα
έχασαν την οσμή τους
θάνατο ποθούν
σφαλιστά
υποταγμένα
στην αοριστία των ημερών
Η μοναδική πόρτα
σταυροπόδι θρηνεί τον νεκρό απεσταλμένο
Σκεπασμένη ντροπή
ταριχευμένο φίδι καρφωμένο
στα θηλασμένα στήθια
Μεθύστακας χρόνος
σωριασμένος στα σκαλοπάτια
Ένα φυλλαράκι όνειρο ζητώ για να καλύψω την ανάσα του

Είναι σκληρή η ιστορία με προπληρωμένο τέλος

Εισβολή

Εισβάλλω
όπως τα σκουλήκια
στο παγωμένο σώμα
Μπαίνω στο πρόσωπο
όπως ο άντρας σπάει ένα κορίτσι στα δύο
την πρώτη φορά
Τόσο εύθραυστη
Ένα πολύχρωμο κραγιόνι στα σκληρά χέρια των παιδιών
Τόσο προσωρινή
Μια ρηχή λίμνη ανάμεσα στις φωτιές της κόλασης
Πνίγομαι
όπως η μέδουσα
στα ζεστά κατουρημένα νερά
Εισέρχομαι στο στόμα
όπως τα νεκρά μωρά στον παράδεισο
Τόσο χλωμή
Ο ίσκιος του φεγγαριού σε συννεφιασμένη γη
Τόσο ευθυτενής
Η λεύκα στην αυλή
πριν την κόψει ο πατέρας στην μέση
Σαπίζω στις φλέβες
όπως το ξύλο από το σάλιο του σαρακιού
Τόσο παγερή
Το διαμάντι που χαράζει το τζάμι
Τόσο συγκροτημένη
Η αρρώστια μεθοδικά καταστρέφει τα κύτταρα

Είμαι η γυναίκα
που με την ακρίβεια έμπειρου χασάπη
τεμαχίζει
την γυναίκα που μου μοιάζει

Γυναίκα Γυαλί

Είμαι ολόκληρη
φτιαγμένη από γυαλί
Στους σκεπασμένους καθρέφτες
περπατώ
Ένα ορφανεμένο έμβρυο
θέλει συνέχεια να τρώει
Του σερβίρω μία-μία τις χαραμάδες
Μετράω τα καλώδια
κι όταν ξεμένω αριθμώ
τα σαλιγκάρια στις γάμπες μου
Είναι η Εύα μου
όμως δεν είμαι το κορμί τους
Άπαντες παρόντες έξω
Τίποτα δεν με συγκλονίζει
Ο πατέρας αυτοκτόνησε γύρω στα 60 του
καταπίνοντας τις βελόνες που είχαν απομείνει
Από τότε ζει ραμμένος
πάνω σ ένα πολύχρωμο μάτι
Τσιμπλιάζει μετάνοιες
Η μητέρα κάθεται στο πλευρό του
και με ένα φρέσκο χαρτομάντιλο σκουπίζει
το ξινισμένο σάλιο που στάζουν τα φαγωμένα
Μετά σκύβει και του ψιθυρίζει ερωτικά ποιήματα
Ο χαμαιλέοντας θάνατος
είναι μια ιστορία που κάποτε όλοι διαβάζουμε
Τίποτα δεν με συγκινεί
Είμαι ακουμπισμένη σε ένα παλιομοδίτικο τραπεζάκι
Coffee table το έλεγε ειρωνικά πριν κλείσει τα παράθυρα
Δεξιά μου μια άδεια κούπα
και ένα τασάκι γεμάτο ασπρόμαυρα κουμπιά
Στ αριστερά μια μύγα προσπαθεί να πεθάνει
πέφτοντας πάνω μου με όλη της την δύναμη
Όσο πιο πολύ συγκρούεται με την αψεγάδιαστη πλευρά μου
τόσο πιο σιωπηλή είμαι
Μια μπρούτζινη κορδέλα ζηλεύει την τελειότητα μου
Είμαι η φυλακή τους

Είμαι ολόκληρη
φτιαγμένη από γυαλί
Ούτε δείγμα θεού μέσα μου