Αθήνα [ΠΕΖΟ] του Αλέξανδρου Πετρόχειλου

[ΠΕΖΟ]

Αχ Αθήνα.

Με τις παλιές σου μερσεντές

Δείγμα παλιάς αίγλης και αριστοκρατίας.

Με τα καινούρια σου τζιπάκια.

Δείγμα νεοπλουτισμού και επίδειξης δύναμης.

Με τα άπειρα σκοτεινά σου στενάκια.

Τις φωτεινές σου πλατείες.

Τα κλειστά παράθυρα και τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες. 

Τι πόνους, τι βάσανα κρύβουν αυτά τα σπίτια.

Που και που χαρές, έρωτες, γέλια.

Μα κάθε σπίτι κ καημός που λέγαν οι παλιοί.

Το κρύο τσουχτερό, και σε κάθε γωνιά σου γνωρίζω την μοναξιά.

Την αποξένωση όπως και σε κάθε μεγαλούπολη.

Ο καθένας και η καθεμιά μονάχοι τους.

Αποκομμένοι, ξεριζωμένοι οι πιο πολλοί απ τον τόπο τους.

Η μοίρα και οι συνθήκες τους έστειλαν εδώ ,σε σένα.

Να τους δώσεις μια ευκαιρία, κάτι να ελπίζουν.

Εσύ μια από τις ομορφότερες και αρχαιότερες πόλεις του κόσμου.

Με τα μνημεία σου, τις αναμνήσεις σου, το ένδοξο παρελθόν σου.

Μα και με το ζοφερό και δύσκολο σου μέλλον.

Ποιους άστεγους θα φιλοξενήσεις εκεί που κάποτε Σωκράτης και Πλάτωνας μίλησαν για τον έρωτα τον άνθρωπο και την αρετή.

Ποιοι ναρκομανείς θα πάρουν την δόση τους, σε μέρη που κάποτε αγόρευσε ο μεγάλος Περικλής.

Και ποιοί διεφθαρμένοι και λίγοι  πολιτικοί και προύχοντες θα σε πουλήσουν σαν γριά πουτάνα σκλάβα σε παζάρι;

                                    

Αχ Αθήνα μου.