ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ #2 [Κώστας Καρυωτάκης - Μαρία Πολυδούρη]

ποιητική παιδεία [#2]

σοδειά τχ.15 [ΜΑΡΤΙΟΣ - ΜΑΙΟΣ 2013]

Κώστας Καρυωτάκης
Μαρία Πολυδούρη

Αμυγδαλιά

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω

πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που αγαπιέται.

Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει

κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει,

μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει

και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...

Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω

και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω

τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει,

όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα

και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.

Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

_________________________________________________

Θα 'ρθεις Αργά

Ως πότε πια θα καρτερώ να ξαναρθείς και πάλι

σαν από χρόνους μακρινούς και ξένες χώρες πέρα;

Λιγόστεψε η ζωούλα μου και μέρα με τη μέρα.

ανήμπορη και τρυφερή, σβήνεται αγάλι-αγάλι..

’Ακου στα δέντρα πένθιμα πώς τρίζουνε τα φύλλα,

μηνάνε το φθινόπωρο. Δες, τ' ουρανού το χρώμα

το θόλωσαν τα σύννεφα... Μια κρύα ανατριχίλα

στα λουλουδάκια χύνεται... κι αργείς, αργείς ακόμα!

Θα 'ρθεις αργά, με τη νυχτιά και με τον κρύο χειμώνα,

με το χιονοσαβάνωμα, με του βοριά το θρήνο

και δε θα βγεις ούτ' ένα ρόδο, ούτ' ένα αθώο κρίνο

να μου χαρίσεις... ούτε καν μια πένθιμη ανεμώνα.

Μαρία Πολυδούρη (1902-1930)