Μοναχικοί Πρωτόπλαστοι [Της Μαρίας Ροδοπούλου]

Μοιρολατρικοί  μύθοι βαριεστημένου Θεού (απόσπασμα έργου)

Θα μπορούσαν να είχαν συναντηθεί στα βρώμικα σοκάκια μιας μοιρολατρικής πόλης την ώρα που εκείνη διάλεγε μήλα από ένα πλανόδιο πωλητή και εκείνος έτρεχε να προλάβει το πεπρωμένο του. Ή να είχε το βλέμμα τους ανταμώσει όταν εκείνη κατέβαινε από το λεωφορείο και εκείνος περίμενε ανυπόμονα να ανάψει το φανάρι πράσινο για να διασχίσει την γυμνή λεωφόρο. Ή να είχαν γονατίσει μπροστά στην ίδια εικόνα στην απομονωμένη από τον θεό Μητρόπολη και τα γόνατα του ενός να είχαν νιώσει το περαστικό άγγιγμα του άλλου. Στην πραγματικότητα είχαν γνωριστεί χιλιάδες χρόνια πριν, τότε που η ζωή διάβαινε ακόμα την γη όχι ως ορισμένος χρόνος αλλά ως οπωροφόρα αγάπη.

Αν δεν είχαν απορροφηθεί τόσο από τον μύθο ίσως ποτέ να μην ξεχνούσε ο ένας τον άλλον. Ίσως να μην έκαναν ατελείωτους κύκλους χωρίς να καταλάβουν ότι έχουν μπει στον λαβύρινθο που οι ίδιοι έχτισαν γύρω τους. Η ιστορία τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επανάληψη μιας άλλης παλαιότερης που είτε την είχαν αφηγηθεί με τον ίδιο τρόπο είτε με παραλλαγές στα σκηνικά και στα ρούχα το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο : θα είχαν ξεχάσει ο ένας τον άλλον. Απομεινάρι μνήμης η φαγούρα που έχουν τα όνειρα στην αριστερή πλευρά τους.

Άνδρας 

(DNA : λάσπη , αγνώστου μητρός, υιός Θεού του)

Ίσως είχε μόλις χειμωνιάσει ή ίσως και να είχε μπει η άνοιξη. Δεν μπορούσε πια να ξεχωρίσει πότε άρχιζε και πότε τελείωνε μια εποχή. Ο χρόνος ήταν περιορισμένος και σημαντικός για να ασχολείται με των ποιητών τις εμπνεύσεις.  Αν και για τον ίδιο ήταν τετριμμένα. Και κρυφογελούσε κάθε φορά που έφταναν στ  αυτιά του διάφορες συζητήσεις από ανθρώπους που ουδεμία επαφή είχαν με την πραγματικότητα. Αυτός ήταν προσγειωμένος, λογικός και παντοδύναμος μες στην αυτάρκειά του.  Άρα δεν ήταν εκείνος υπεύθυνος για ό, τι συνέβη στην συνέχεια και προς θεού κανείς δεν θα του καταλόγιζε το μελλοντικό ατύχημα. Όλα πήγαιναν ρολόι και ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα πάθαινε. Ή ίσως να το είχε πάθει πολύ καιρό αλλά για έναν περίεργο λόγο δεν είχε νιώσει ποτέ τίποτα. Όταν το ανακάλυψε πάγωσε ολόκληρος. Κούνησε το κεφάλι του πέρα-δώθε μην τυχόν ακόμα ήταν νυσταγμένος και τα υπολείμματα κάποιου εφιάλτη έπαιζαν βρώμικα παιγνίδια στο μυαλό του. Ξανακοίταξε διστακτικά. Ένα ουρλιαχτό ρίζωσε τα πόδια του στο ίδιο σημείο σαν εκείνο το μοναχικό πεύκο που ξαφνικά φυτρώνει καμένο καταμεσής ανθισμένου λιβαδιού. Τίποτα το συνταρακτικό δεν είχε γίνει που θα τον είχε προετοιμάσει για ό, τι έβλεπε. Μια καθημερινή, ανιαρή κίνηση είχε φέρει μαζί της σαν χαιρέκακη δαιμόνισσα τον τρόμο. Είχε απλά προσπαθήσει να φορέσει το πουκάμισό του όταν ανακάλυψε πως ολόκληρη η αριστερή πλευρά του είχε αφαιρεθεί. Σαν να ήταν ένα κακομεταχειρισμένο παιγνίδι. 

 Η απομάκρυνση του από τους υπόλοιπους παίκτες ήταν οριστική και αμετάκλητη.  Βλέπετε, υπήρχε πάντα ο κίνδυνος μετάδοσης …

Γυναίκα

(DNA: ανδρός, αγνώστου μητρός, κόρη Θεού Του)

Χωρίς καμιά φαινομενική αιτία και ενώ ο κόσμος ήταν σωστά στην θέση του βαλμένος, εκείνη σταμάτησε να κινείται με το βλέμμα καρφωμένο στην κυλιόμενη σκάλα. Οι πολυάσχολοι την προσπερνούσαν με καλυμμένα τα μάτια από τα γυαλιά της αδιαφορίας. Κάποιοι την σκουντούσαν και κάποιοι μουρμούριζαν για το πόσο έχει γεμίσει ο τόπος από περίεργους ανθρώπους. Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της να συνεχίσει αλλά ο τρόμος είχε για τα καλά ριζώσει μέσα της.  Τόσο ξαφνικά τόσο αναπάντεχα όπως το ποτήρι που ξεφεύγει από τα χέρια του μεθυσμένου και σπάει σε χίλια κομμάτια πριν καν ακόμα αγγίξει το πάτωμα. Έτσι έσπασε και η γυναίκα που στάθηκε ακίνητη μια συνηθισμένη ημέρα μπροστά στις κυλιόμενες σκάλες. Μπροστά σε όλο, τον καλά τοποθετημένο στο παζλ, κόσμο, αποσυναρμολογήθηκε σαν κακομεταχειρισμένο παιγνίδι. Η σκέψη πως έπρεπε για άλλη μια φορά να χρησιμοποιήσει τον ίδιο δρόμο την καταβρόχθισε χωρίς προειδοποίηση. Η απομάκρυνση της από τους υπόλοιπους παίκτες ήταν οριστική και αμετάκλητη. Υπήρχε πάντα ο κίνδυνος μετάδοσης … 

Αναμεταδότης Θεού Τους

(Incoclusive DNA analysis)

Τους είδα και τους δύο κρυμμένη πίσω από την πανοπλία μου.

Ίδιοι κι απαράλλαχτοι με το πέρασμα του χρόνου. Μες από βήματα που κάποτε τους σκορπίζανε στα τέσσερα σημεία του ονείρου και κάποτε τους έφερναν τόσο κοντά που σχεδόν έβλεπε ο ένας το κελί του άλλου. Αντίκρυ στέκονται και πάλι, μόνος μάρτυρας η άδεια αποβάθρα των τρένων. Κι εγώ, ο χρόνος που δεν μπόρεσαν στους καρπούς τους να κλειδώσουν.

Καταδικασμένοι να κλαίνε το πλευρό που έχασαν κι οργισμένοι που ποτέ δεν είδαν ότι κάποτε δικό τους ήταν…

________________________________________________

Της έντυπης έκδοσης (link): ΣΟΔΕΙΑ αρ.17 [Φθινόπωρο 2013]