Μια μικρή ιστορία

Της Χρυσώς Ι. Λυγίζου

Ήταν  στα χρόνια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, γύρω στο 1940 όταν οι Ιταλοί κατακτητές εγκαταστάθηκαν στο νησί. Οι ρυθμοί της ζωής είχαν εδώ και μήνες αλλάξει. Μα τώρα ο κόσμος από νωρίς κλεινόταν στα σπίτια του. Στην πλατεία της πόλης μετά τη δύση του ήλιου επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Μόνο κάποιες γάτες έβλεπες που και που, μα κι αυτές ήταν επιφυλακτικές.

   Ο κόσμος τα πρωινά περίμενε υπομονετικά στην ουρά για το φτωχικό συσσίτιο. Έτσι η Αντιγόνη γνώρισε τον πρώτο της έρωτα. Ήταν τότε γύρω στα δεκαοκτώ. Οι ματιές τους αντικρίστηκαν. Εκείνη, μια όμορφη κόρη με πάλλευκη επιδερμίδα σαν γάλα κι εβένινα μαλλιά. Εκείνος, ένας Ιταλός στρατιώτης.

    Πολύ γρήγορα εντόπισε το σπίτι της, ένα πέτρινο αρχοντικό, όπου φώλιαζαν τα χελιδόνια, με γαλάζια παραθυρόφυλλα , έναν ολάνθιστο κήπο τριγύρω και μια μεγάλη σιδερένια αυλόπορτα στον παραλιακό δρόμο της πόλης. Όταν το ρολόι της πλατείας χτύπησε έξι το απόγευμα και μετά την υποστολή της Ιταλικής σημαίας την ακολούθησε. Έκοψε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και το καρφίτσωσε στα όμορφα κυματιστά μαλλιά της.

     Ο έρωτάς τους διήρκεσε όλο το διάστημα που οι Ιταλοί παρέμειναν στο νησί. Οι κρυφές τους συναντήσεις, και τα φιλιά που αντάλλασσαν πλάι στη θάλασσα, κάτω από τις συκιές που σκίαζαν την άμμο, δεν έμειναν απαρατήρητα.

    Όταν ήρθε η στιγμή οι Ιταλοί να αποχωρήσουν από το νησί, εκείνη συνεννοημένη με τον αγαπημένο της ντύθηκε με ρούχα Ιταλού στρατιώτη και προσπάθησε να μπει μαζί του στο εχθρικό πλοίο για να τον ακολουθήσει. Κάποιος όμως το φανέρωσε στον πατέρα της και την τελευταία στιγμή αποκαλύφθηκε η απόπειρά της. Έτσι τα σχέδιά τους ματαιώθηκαν.

     Τα χρόνια κύλησαν όπως το μελάνι και οι λέξεις στη σελίδα αυτή και η δυναμική και όμορφη Αντιγόνη παντρεύτηκε όταν ο πόλεμος τελείωσε, ένα γιατρό και απέκτησε παιδιά.

     Λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο, ο Ιταλός στρατιώτης, επέστρεψε στο νησί αναζητώντας την.

     Κι η ίδια κρύφτηκε για να μην τον δει και μάθει ότι πρώτη εκείνη πάτησε τους όρκους τους και παντρεύτηκε.

    Σήμερα,  έχουν περάσει πάνω από εβδομήντα χρόνια. Μα η Αντιγόνη, αν και τρόφιμος γηροκομείου πια, συνεχίζει με το δυναμισμό της τότε νιότης να κάνει αισθητή την παρουσία της, όπως φέτος στην εορτή της απελευθέρωσης του νησιού, που αψηφώντας τους επισήμους και το πρωτόκολλο, πήρε το λόγο μιλώντας κατά του φασισμού.

     Ο αέρας και το χώμα τούτου του νησιού έχουν καταγράψει αυτήν την ιστορία, όπου ο έρωτας στέφεται νικητής του εθνικού μίσους.

     Σε ένα βελούδινο κουτί με παλιές φωτογραφίες την είδα, όπως ήταν τότε, στα νιάτα της. Και αποφάσισα να γράψω την ιστορία της.

________________________________________________

Της έντυπης έκδοσης (link): ΣΟΔΕΙΑ αρ.17 [Φθινόπωρο 2013]