Δημήτρης Δικαίος [προικιά], έξι ποιήματα.

Δημήτρης Δικαίος
- συγγραφείς στη net -

Αν κάποιος αναρωτιέται φιλοσοφικά, αυτός που απαντά, γίνεται αυτομάτως ο αφέντης του προβληματισμένου υποκειμένου. Ο ποιητής διακηρύσσει την «αλήθεια» του, δίχως προφητικές ή θαυματουργικές εγγυήσεις, επιχειρήματα ή αποδείξεις, επομένως δεν εισέρχεται στη λογική του αφέντη. Το έργο του, στην πράξη,  δεν επηρεάζεται από την απαίτηση (κενότητα) του αναγνώστη να σταθεί με ποιμενική ράβδο απέναντί του ο λογοτέχνης. Αν αποφευχθεί ο κίνδυνος της αυτοσκοπικής τέρψης, θα ελαχιστοποιηθεί κι η πιθανότητα απόρριψης του έργου από το θεατή/αναγνώστη. (Δ.Δ.)

Ένα σύντομο βιογραφικό για το συγγραφέα θα βρείτε: ΕΔΩ

Προσωπική ιστοσελίδα: ddikaios.blogspot.gr 

___________________________________

Ακολουθούν έξι ποιήματα:

Αδιέξοδα στην τέχνη της ποιήσεως

Όμως,
δυσκολεύομαι,
μία γραμμή
επιτυχώς ν' αποκληρώσω.

Τα αποσιωπητικά,
οχυρά φοβίας
και λοιπές κακοτεχνίες
έκφρασης στο αδιάβατο.

δικαία είναι
η αποβίβαση στο εφήμερο.

Υποδέχομαι
ερμηνείες χρέους σε ερείπια.

Αποσύρομαι,
γραφή ρυτιδιασμένη,
τόσο νέος,
δήθεν πλέον,
στο άψυχο σύρμα
της ακολουθίας των πράξεων.

Καλή αντάμωση.

____________________

Αλήθειας διάβημα

Παρατήρησε τους ανθρώπους.

Γέρασες κιόλας.

Είσαι από ώρας

θεατός από τους λόφους.

Βύθισε το σώμα σου ένα βράδυ,

λόγιε κηφήνα.

Νοίκιασε μνήμα

και μη μολύνεις το λιβάδι.

Άνοιξε το βήμα σου κοχλία..

έφθασες κιόλας.

Είσαι από ώρας

αρεστός στην υγρασία.

Προικισμένη μου ξυλοκαϊνη

έχεις μου τόση

ζωή νεκρώσει

που το υπόλοιπό μου εκκρίνει

βιαστική κι απροετοίμαστη

αυτοκτονία.

Μα απ’ τη μία,

θα αφόριζαν μια ασίγαστη

επιθυμητή ελευθερία

που θα ομοίαζε

μ’ ατύχημα;

_________________

Άξιον Άλας

Κάθε που βρέχει, μιλάει το χώμα.

Αλωνάρι της παγκόσμιας οσμής

που τα λίθινα χαμόγελα λασπίζει.

Κάθε που βρέχει, βαθιά πνευμόνια

λευτερώνουν τη χωμάτινη οδό.

Χαρά σ’ Εκείνη που με θήλασε Θεό!

Και κάθε φορά, βρέχει αφαίρεση.

Τα πεθαμένα χείλη, τα φύλλα ξεδιψούν.

Τα μαραμένα ποτίζει ο Γαμπρός.

Στο νεκροπόταμο τη βροχερή ημέρα,

από τον ήχο του νερού καταλαβαίνεις.

Το ροντέο της ζωής είναι στους τάφους.

_______________

Στέφανα

Ευτυχία

Στο γκρεμό τους φώλιασε.

Απαρτία

Τα φλεγόμενα ξερά.

Συγχορδία

Τα επόμενα σκαλιά κι οι ανθοστήλες.

Πελατεία

Σπέρμα θρασύ. Λούτρινοι γιοι. Κόρες λεκάνες.

Αμαρτία

Νομική, Ερατώ και Λαμπρινή.

Ενορία

Καλλιμάρμαρο και θειάφι. Μάλλον θειάφι!

Απουσία

Του ουράνιου παράλληλου ψαλμού.

Κοινωνία

Κατακόρυφος Θεός του μυελού.

κοινωνία

Κατακόρυφου, βιτρώ, μηχανισμού.

Ησυχία

Δυο λαμπάδες μετοχές, στεφανωμένες.

________________

Απόνερα

Ένα ποτάμι καθαρής βροχής,

στάλα τη στάλα, απέρριψε

το νοικοκυρεμένο σώμα.

Φιλοξενεί το στόμα,

απόστημα ειρήνης.

Πλύμα ανούσιων επιλογών

σήκωσε κακοσμία όση,

η ανέχεια συνηγορεί,

στα όρια να τεντωθεί

η δουλοπρέπειά της.

                *

Το αναντίρρητο, συλλάβισα,

Εγώ -πιθαμή προς πιθαμή-

μη και, κάποιο μου τελώνιο

υφέσιμο ή λόγιο,

ρομαντικά με «σπάσει».

Το ανυπόδητο βρομόπαιδο

περιχρίω, με σκελετώδη

επιθυμία διαφυγής.

Αυθορμησία, συλλογής

κακών λυμάτων.

_______________

Παραβάν

Ξερίζωσε το τρένο,
σήψεως κουφάρια.
Σε κίνηση,
η κίνηση,
εξανάγκασε  τα κλειδωμένα.

Στείλε,

γαμώτι σου, κανιά!