[Πραγματικότητας Αυτόχειρας] του Ματθαίου Ματθαιάδη ~ ΠΕΖΟ

του Ματθαίου Ματθαιάδη

«Με ένα περίστροφο στον κρόταφο και δύο χρησιμοποιημένες σφαίρες αποδεδειγμένα όνειρα φονεύω. Μην εξομολογείσαι θάνατο στην σιωπηλή μου κάνη. Από μόνη της οπλίζει»

Δυο Σαββατοκύριακα τώρα σημειώνω ηλεκτρονικές απουσίες. Το ένα μετρούσα ανάσες και βήματα στα ίδια σχεδόν μαξιλάρια που μάτωναν η Πολυδούρη κι ο Ρίτσος και το άλλο από της γλαύκας τον άργυρο βρέθηκα στης Ιφιγένειας τις παρακλήσεις, να μετρώ τα σκαλοπάτια της καθέλκυσης. Ταξίδι μεγάλο δεν καταφέρνω ποτέ να κάνω όχι τουλάχιστον όπως το σκέφτομαι ή το ζητώ.

 Όπως και δεν μπορώ να συγκρατώ την σκέψη ούτε και να την κατευθύνω, μόνη της με οδηγεί, αυτόνομη και ανυπότακτη περπατάει και αγκαλιάζει όλους τους αγαπημένους.

Είναι φορές που με τρομοκρατεί η ιδέα πως αν με συλλάμβανε ένας φακός θα έβγαινε ένα έκτρωμα, ίσως βέβαια εξωτερικά τα χαρακτηριστικά να είναι κοινά ανθρώπινα και εκ πρώτης όψεως ταιριαστά, όμως όλα αυτά που μέσα μου έχουν χτιστεί σαν λατρεμένα σίγουρα αν κάποιος τα ξεχώριζε θα τρόμαζε, ένα μάτι πράσινο σαν λίμνη νεραϊδένια το άλλο καστανό και υγρά βαθύ, το πάνω χείλος γεμάτο έρωτα παράφορο και το άλλο δαγκωμένο από εγκατάλειψη. Μισό πηγούνι αντρικό κι ένα ζυγωματικό που χαράχτηκε από κλάμα ενώ το άλλο γελαστό νεανικό και μακιγιαρισμένο. Τα χέρια κι εκείνα άταιρα ένα Δικό σου, ένα της Μαρίας , σκόρπια δάχτυλα να μπλέκονται με την ψυχή που διάχυτα μόρια ακουμπάν και λάμπουν σαν του Γιώργου το ξυρισμένο κεφάλι που ξαγρυπνούσε δίπλα στην αποστειρωμένη λευκότητα.  Κι όλα ετούτα να αλλάζουν διαρκώς θέσεις να γίνονται τα μάτια χέρια τα πόδια δάκρυα τα χείλη σφραγίδες τα δόντια μάτια η καρδιά κομμάτια το σώμα αϋλο να δικάζεται όταν ζητά να γίνεται η αγάπη σύνορο, φυλακισμένη, φραγμένη, άλλη όμοια κι άλλη να ορίζεται ως Διαχωρισμός. 
Και να έρχεται έπειτα να σε χτυπά στο πρόσωπο ένας κεραυνός που εξιλεωτικά παραγκωνίζει το θέλω γιατί σε ξέρει γιατί έτσι του είπες πως πρέπει να φέρεται, αθόρυβα, γιατί εσύ τα θέλεις όλα. Κι αυτά κι εκείνα και τα άλλα που είχες που αντικατέστησες που αγοράζεις διαρκώς βαλίτσες να κουβαλάς που ακόμη και τον αχθοφόρο ονόμασες πρώτο την τάξη υπήκοο αλλά τον θες σιωπηλό ακόλουθο. Κι έρχεται πάλι η στιγμή που λες «να τώρα είναι σωστή η θέση μέχρι να διαδεχτεί ξανά το βήμα διπλό»

Πες μου ότι παραλογίζομαι κι είναι ακόμη Δευτέρα. Πες μου πως πρέπει να σωπάσω κι εκτός από το σφουγγάρισμα να ξεσκονίσω και το σοβατεπί γιατί εκεί επικάθονται οι διαδοχές. Πες μου ...

Γιατί

Σήμερα νοστάλγησα την Heidelberg, δεν την έχω ποτέ  επισκεφθεί, απλά την νοστάλγησα όπως και την τριμμένη μυζήθρα στις δωρισμένες μακαρούνες της Πορταϊτισσας στην Αστροπαλιά.

Γιατί με τρύπησαν αυτά τα βέλη;

Το χαμηλό IQ θα ευθύνεται Ίσως και οι απαιτήσεις που μυστικά κρατώ  για τους αγαπημένους για την αγαπημένη Ίσως ο σίδηρος της βιταμίνης C που πάει πλάι-πλάι με την χαλυβουργική και την μετοχή της όταν εκτοξεύτηκε στο Άλφα του Κενταύρου παραγκωνίζοντας τον Πολικό αστέρα Χωρίς ένα ορόσημο, δίχως ένα αναφορικό σημείο πως ζήτησα ο κουτός να μείνουν δίπλα μου οι υποσχέσεις κι εγώ στον πιο μακρινό Γαλαξία έχτισα την αξία, σε μια παλίρροια αστερισμών που καθρεφτίστηκαν στην άμμο Πες μου ! έχει  όνομα ο τόπος που εναποθέτουμε τις τέσσερις αδερφάδες ; - την μια δικαιωματικά {υποτίθεται} την τοποθετούμε αριστερά και ψηλά - τις άλλες τις σκορπίζουμε σαν τα ροδοπέταλα που φιλιούνται στο ανεμόπαρμα ως πολίτες τελευταίας διαλογής πάνω από τον τάφο ...

«Γι’ αυτό σου λέω μην προσκαλείς την αγωνία μου.
Αυτόχειρας της πραγματικότητάς σου είμαι»