[ΘΕΡΟΣ ΤΟ ΧΕΙΜΑΖΟΜΕΝΟΝ] της Μέρη Λιόντη ~ ΠΟΙΗΣΗ

Προλογίζει η Μαρία Ροδοπούλου

Μία νέα σεμνή κι απέριττη φωνή της ποίησης κάνει δυναμικά την εμφάνιση της με την πρώτη της συλλογη "Θέρος το Χειμαζόμενον". Η Μέρη Λιόντη αφήνει τα συναισθήματα ελεύθερα και μας παρασύρει σε ένα νοσταλγικό όνειρο φέρνοντας τις γλυκόπικρες αναμνήσεις αλλά και τις διψασμένες επιθυμίες για ένα μη ταλαιπωρημένο 'θέρος' να έρθουν ασυγκράτητες στην επιφάνεια. Η ποιήτρια μας 'κερνά' με μαεστρία ένα 'χειμαζόμενο' παρελθόν. Αρκετές φορές στα ποιήματά της διαφαίνεται η θλίψη αλλά και ένας θυμός για τις υποσχέσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν. Η ουτοπία του έρωτα και ο θρήνος για εκείνα και εκείνους που χάθηκαν είναι επίσης χαρακτηριστικά που ανταμώνουμε στην ποίηση της.
Το έργο στο σύνολό του αποτελεί μια βαθιά συγκινησιακή ποίηση που αφήνει στην ψυχή του αναγνώστη έναν γνήσιο, αξέχαστο λυγμό

.Βιογραφικό :

Η Μέρη (Μερόπη) Λιόντη, το γένος Χαρωνίτη,
γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης τον  Ιούλιο του 54. Σπούδασε  παιδαγωγικά και δημόσια διοίκηση
αλλά επαγγελματικά υπηρέτησε τη δημόσια εκπαίδευση.Η γραφή ως αποτύπωση μιας επιτακτικής ανάγκης, φανερώθηκε αργά στη ζωή της. Από τότε όμως αποτελεί την κύρια ενασχόλησή της. Αγαπά να εκφράζεται μέσα από ιστορίες και μικρής φόρμας ποιήματα.

Δουλειά της έχει δημοσιευτεί στα περιοδικά «Ρωγμές», «Σοδειά», «Τέταρτο» και «Μανδραγόρας»

Η επαφή της με τη φωτογραφική ομάδα του Πολιτιστικού Κέντρου Πατρών έδωσε το 2012 το βιβλίο «συνειρμοί» -εκδόσεις Πολύμορφον-

Συμμετείχε επίσης στο «craftbook»,-εκδόσεις Γαβριηλίδη-, την κοινή εκδοτική προσπάθεια της ομώνυμης διαδικτυακής ομάδας.

Το «ΘΕΡΟΣ το ΧΕΙΜΑΖΟΜΕΝΟΝ» είναι η πρώτη ποιητική της συλλογή.

αγγελτήριο θανάτου

ποίημα

αγνώστου χειμαζομένου

με ενδείξεις
καρκινικού  αντικρίσματος

διεγράφη την πρωίαν

της σήμερον

(το μόνο που στέργουν οι ουρανοί -ωστόσο-

λέξεις να Ερανίζομαι)

Παραμονές της λήθης

περισσεύει ο χρόνος δε λείπεται

τον φυλάω τσιγκούνικα

σε πέντε κούπια
ένα για κάθε μέρα ένα για κάθε ώρα

χοροπηδώ πάνω στο προσδοκόμενο

είναι με φύλλα στρωμένο
και δροσερά μάτια

προσπαθώ να θυμάμαι τα πλούτη μου
ολισθαίνω εύκολα
αναχωρώ σ' ένα πηγάδι αγέλαστο
στεγνό

προσπαθώ να κρατηθώ στη θύμηση του νερού

σπάζοντας από ένα κιούπι κάθε τόσο
πληρώνω οφειλές των ματιών μου

στο τέλος θα μείνω  με το άδειο πηγάδι
στο τέλος δεν θα χω καμιά θύμηση
στο τέλος θα χω ξεχάσει
το φύλακα του νερού

(στη θάλασσα που γεμίζει τη νύχτα μου

την ψυχή μου χαλάλισα για ένα χατίρι)

Μοιρολόι

πού να κρεμάσεις τη λύπη ξένε μου
που να κονέψεις τη λύπη

το κλαδί μπερδεύει στα μάτια σου
πεταρίζει το πουλί στην καρδιά σου

 αδειάζουν οι μέρες σου στο χωράφι
σε μια στέρνα λιμνάζει η ψυχή σου

(μάρτυρας μένω του άδειου σου σώματος

του σαρκίου που κρεμάς εαυτούς πεθαμένους)

Παραδοχή

καμιά φορά γίνομαι
και δρόμος εμπορικός

χρειάζεται ένα πέρασμα
να διαμετακομίζονται
οι πραμάτειες


(πόρνη η ανάγκη και διαφθορέας μου η αλήθεια)


Απιστία

ω, ναι ποτέ δεν πυροβάτησα
κρατήθηκα στην άκρη
από πληγές και καθαρτήρια νερά
κι αυτό το κρίμα με βαραίνει
κυρίως εν μηνί Αυγούστω
εντός και εκτός σεληνιακού κύκλου

στα άστρα απίστησα
τόσα χρόνια πριν άνοιξα τη φούχτα
τι βαστώ; στάχτη είναι είπα και τ' άφησα
και πια δε γύρισα πίσω

με ποιο πένθος να καθαρθώ
να βρισκα  ένα τρίχινο  ρούχο
με στάχτη στο κεφάλι
να θρηνήσω την απώλεια των δακρύων
ζητώντας την αλήθεια των λέξεων

(να με αγαπάς όταν θα μιλώ τη γλώσσα μου)