[Ο σκοπευτής της μνήμης] του Γιώργου Γκανέλη ~ ΠΟΙΗΣΗ

O Γιώργος Γκανέλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα.
Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής Φιλολογίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Ανάπηροι δρομείς» το 2012
και «Ο σκοπευτής της μνήμης» το 2013,
όλες από τις εκδόσεις Στοχαστής.

Ψέμα

Στην πόλη τα πλήθη φόρεσαν τις προσωπίδες

ο ήλιος εγκλωβίζεται στους μανδύες του
παρατείνοντας την ήττα των νικημένων,
όλα υπάρχουν σαν το σκούρο φθινόπωρο
στην κόψη της πιθανής μπόρας
όταν το σύννεφο απειλεί και απειλείται
από το πείσμα της φετινής ανομβρίας.

Η εύκολη αλλαγή συναισθημάτων μάτωσε την ψυχή
καθώς τα νεογέννητα χρώματα πνίγηκαν στο γκρίζο
κι η φωτιά του πανικού αναρροφούσε μια σανίδα
σωτηρίας που είχε μείνει. Οι φωνές μας σκορπίστηκαν
τα υπολείμματα της ικεσίας μάς ανήκουν -
τι να ζητήσεις, από πού; Το περιβάλλον στηρίζεται
στα γόνατα του αυστηρού τεχνοκράτη
οι υποσχέσεις για ακίνδυνες απολαύσεις
ένα ψέμα στη δίνη της Ιστορίας.

από το βιβλίο  '' Ο σκοπευτής της μνήμης ''


Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Υποδεχτήκαμε το απροσδόκητο σιωπητήριο του φιλιού
με αϋπνία και τσακισμένα φτερά· μετά η καταιγίδα
φυτά που προδικάζουν μια καχεκτική ανάπτυξη
κρύο το δάπεδο, φωτιά η τελευταία απουσία σου
κι ένας επαρχιώτης στο πρακτορείο του ψύχους
κι οι λαοί βουλιάζουν μέσα στην τρύπια ειρήνη,
φήμες και σημάδια σεισμών, μάτια χωρίς τη θέα σου.
Πάλι μας πρόδωσες χωρίς να φταις· κανείς δε φταίει
κανείς δε ριζώνει σε μιαν ανεξάντλητη ευτυχία
κι εγώ μια ολόκληρη υπόσχεση για το σώμα σου.

Ένα χελιδόνι χτίζει τη φωλιά του στο σύμπαν
κοιτάζοντας την επιστροφή σου, το νερό έχει δροσιά
όταν ξεπλένει τύψεις· «σε θέλω» μου είπες
κι ύστερα δάκρυσες, σωριάζοντας τις συγγνώμες σου
στα παράθυρα τ' ουρανού, μέσα στα αστέρια.
Μικροί είμαστε· σε θέλω κι εγώ, ίσως απόψε
ίσως για πάντα, μη με γυρίζεις στα χθεσινά λάθη
ακούμπα σ' αυτό το σώμα που υπόσχεται…

από το βιβλίο  ''Ο σκοπευτής της μνήμης ''

Η ΣΤΙΓΜΗ

Οι μάσκες άρχισαν να υποχωρούν
τώρα τα πρόσωπα φωτίζονται από ρυτίδες
κι η αντοχή εγκλωβίστηκε σε δωμάτια μπαρόκ.
Στο μεταξύ το βιβλίο της ζωής
γεμίζει από παρανθέσεις
( όλη η ζωή μια παρένθεση χωρίς υπόθεση )
κι οι πρώτες πασχαλιές μια περιφρόνηση
από τα πολλά σκουπίδια
τα στοιβαγμένα μπροστά στις πόρτες μας
κι οι μαργαρίτες μια διαμαρτυρία.

Αυτά τα βλέπεις κάθε πρωί
που λογαριάζεις τη μέρα αλλιώς
ενώ εκείνη έχει τις δικές της αρχές
κι εσένα σ' αφήνει να μετράς τις ώρες της
μήπως κι απομονώσεις μια Στιγμή
που χρόνια παζαρεύεις στα βιβλία,
ακόμη και σε γιορτές και σ' επετείους
σ' όλες τις αργίες που μυρίζουν ξεκούραση
εσύ κυνηγάς δύσκολους ουρανούς:
η κρυφή γοητεία της αλήθειας.

από το βιβλίο ''Ανάπηροι δρομείς ''

 ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Όλοι θεωρήσαμε το παιχνίδι αυτό βολικό
το παιχνίδι της ομίχλης το απόγευμα
την ώρα που κοιτάζαμε φθαρμένα τοπία
με τις ελάχιστες υποσχέσεις ή τις πολλές
μόνο για τους επιτήδειους των μυστικών.

Το θεωρήσαμε βολικό
ίσως γιατί μας τυφλώνει:
τις εκδρομές εκείνες στην Πάρνηθα και στο Μαραθώνα
δεν τις συλλογιζόμαστε με τα μάτια·
μόνο με το νου.
Αυτά τα παιδιά στην πλατεία
μου θύμισαν και πάλι την παλίρροια
των πόθων, μπορεί και των φίλων
που δεν ήθελαν να ξέρουν τίποτα.
Είχε δίκιο εκείνος ο άνθρωπος·
«οι δρόμοι είναι παγίδες» είπε
κι έδειξε μιαν άδεια καρέκλα στο βάθος του μαγαζιού.

Το θεωρήσαμε βολικό χωρίς να το πιστεύουμε:
όταν πλησιάζεις τις μορφές απομακρύνεσαι
θέλω να πω διστάζεις να ξεδιπλωθείς
να σπάσεις τα παγόβουνα που διογκώνονται
από ακατανόητες συμπτώσεις.
Τώρα καταλαβαίνω τη μελαγχολία του καλλιτέχνη
που εκτίθεται στο κοινό
την ανασφάλεια της πρώτης αγάπης
τα κόκκινα φώτα στα φανάρια και στα υπόγεια.

Η ομίχλη πλαισιώνει τις σκιές στις αποβάθρες
των λιμανιών·
εμάς η λήθη.


από το βιβλίο '' Ανάπηροι Δρομείς ''