[Σάρλοτ Νιού] ~ Επιστημονικής Πραγματικότητας Διήγημα

This world I should kill
The world of the End
Rewind the people back from the dead

Η ιστορία έχει απόλυτη σχέση
με την πραγματικότητα

B.Gps Era
Ο αγαπητός Τσάρλι Κ., γνωστός ζητιάνος της οδού Βουκουρεστίου συνήθιζε να τριγυρνά τα αποτσίγαρα των πεζοδρομίων με την αριστερή παντόφλα του μαχαιρωμένη ακριβώς στο σημείο των ημίθεων. Κάποιοι τον έλεγαν Ο Μπίλι που Κουτσομπολεύει το Μέλλον, αργότερα – στις κατοχικές μέρες των GPS - τον είπαν απλώς προφήτη. «Με ονόμασαν αρνητή της αδιαφορίας , κάποτε περιφερόμουν με το σχισμένο μου παπούτσι στα χέρια , ως προσφορά απαντήσεων .
Οι ερωτήσεις δεν τελειώνουν ποτέ , παραμερίζονται μόνο στην απαιτούμενη δικαιολογία της άγνοιας.

Υποκρίνομαι τώρα τον τέλειο δούλο σας βουτώντας τα ξυρισμένα μου πόδια στα μελανιασμένα από την ακινησία λόγια σας .
Η γευσιγνωσία ήταν πάντα το αδύνατο σημείο μου. Έτσι άφηνα τα μανιτάρια να γεύονται τις νότες της τύρφης και των μπαχαρικών όσο στα ποτήρια διασκορπιζόταν λέξεις αποστάγματα μελιτοφόρων κεντριών .
Λευκορέουσα επιθυμιών διαδρομή είναι η σφραγισμένη πολιτεία κι όσο τα στάχια θερίζονται στα χωράφια τόσο επιδεικνύονται στα ημιφωτισμένα μάτια των μπάρμαν οι αναλαμπές των σκουριασμένων συνοδών που τεχνητά ανασαίνουν κρατώντας το μακρύ μανίκι του θανάτου στο ένα χέρι ενώ με το άλλο θωπεύουν τον ίσκιο της νεαρής σερβιτόρας .
Η Σάρλοτ καθισμένη απέναντι ξυραφίζει με χάρη την προτεραιότητα και οδηγεί τον ιατροδικαστή στην κρεμάλα.Ποιος χρειάζεται γνωματεύσεις όταν το δώρο ξεπερνά την προσδοκία;»

During the GPS Era

Mε λένε Σάρλοτ Νιού, συστήθηκε σκαρφαλώνοντας στο παγκάρι της ξακουστής Μητρόπολης OldMan. Στο πλάι της ο Αμλετίσιους. Γνωστός μέθυσος της οδού βουκουρεστίου και σύντροφος της παλιάς Σάρλοτ. Από τότε που του τελείωσαν οι ερωτήσεις, εκφωνεί σπουδαίους απαντητικούς λόγους.
«Είμαι η πόλη που ποτέ δεν ξεμένει από επιληπτικά πεζοδρόμια και ‘επιπληκτικά’ περβάζια. Οι αλτρουιστικές γωνίες μου δωρίζουν τις 90 και κάτι μοίρες τους στα εθνικά εμβατήρια γενναιόδωρων historians. Όσο οι γυναίκες απλώνουν τις μπουγάδες τους στα σύρματα καμένων προσδοκιών, εγώ θυσιάζω στην βροχή ανθρώπους. Στρώνω το τραπέζι με αγίες γραφές και ξεχασμένα ονόματα ρόδων. Αφήνω τα παιδιά μου να κουνάν πανηγυρικά τα σημαιάκια της παράδοσης όταν μπαζώνω την Ελένη της πίσω αυλής. Δεν κοιτάζω προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω.
Δεν αναρωτιέμαι. Δεν βυθίζομαι. Δεν μεταδίδω και δεν μεταδίδομαι.
Υπογράφω αλλά δεν υπογράφομαι. Δεν πεθαίνω και δεν ανασταίνομαι. Δεν υποκρίνομαι αλλά με υποκρίνονται. Δεν υποκλίνομαι αλλά με υπο-κλείνουν.
Πίνω στην υγεία των θριαμβικών συριγγών και των μαυριδερών νοματαίων που έχουν απλώσει την απελπισία τους πάνω στην εξασκημένη αδιαφορία μου.
Με τα λιγδερά μαλλιά του κτηματομεσίτη καλύπτω όλους μας. Κάνει πολύ κρύο εκεί έξω και ακόμα και το χνώτο εκείνων που με έμαθαν να φοβάμαι ζεσταίνει εμένα, ζεσταίνει εκείνους και κρατά για λίγο μακριά τις θηριώδεις ψείρες του μεσαιωνικού ιδιοκτήτη μου.
Είμαι η πόλη που ποτέ δεν αδειάζει από χωματερές αφηνιασμένων ψευδαισθήσεων και νυχτερινά κέντρα διασκέδασης καλογυμνασμένων bytes. Απλόχερα δίδω την ψηφιακή μου λύπη μέσω των – μεγάλο το όνομα του Κυρίου Τεχνητής Δημιουργίας – δορυφόρων μου. Προστατεύω αλλά δεν προστατεύομαι.
Κάθε μέρα που δεν ξημερώνει δεν είναι απλά ένα πικρό déjà vu.
Τα παντζούρια ανοιχτά γιατί συμφέρει το χαλάζι που τρομάζει το μοναδικό που απέμεινε.
Κάποτε θα μας θαυμάζουν ως ξεχωριστά είδη βάσει της κινητής ικανότητας μεταφοράς αγιότητας από εμάς στα terabyte της Σάρλοτ Νιού»
Γι’ αυτό ζητάμε τον οβολό σας, κατέληξε ο Αμλετίσιους απλώνοντας το ορθάνοιχτο κρανίο του στα γεμάτα κενά μάτια έδρανα ενώ η Σάρλοτ Νιού έχυνε από τις γυαλιστερές της φλέβες το τέλειο artificial πράσινο αίμα της στα απονευρωμένα στόματα των δωρητών της.

After the GPS Era.
token = stripHumanity(token);
if (Humanity)
kill = yes
end try

Η ιστορία γράφτηκε σε τελευταίας τεχνολογίας πληκτρολόγια
από τον Ματθαίο Ματθαιάδη και την Μαρία Ροδοπούλου