[Ο Βασιλιάς πίθηκος] της Τέτη Θεοδώρου ~ ΠΟΙΗΣΗ

Η Τέτη Θεοδώρου γεννήθηκε την Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται, και σπούδασε στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή του Πειραιά. Ασχολείται τα τελευταία δέκα χρόνια με τη συγγραφή και την ενδιαφέρουν κυρίως το Φανταστικό, τα λαογραφικά θέματα και η ποίηση. Μέχρι τώρα έχει δημοσιεύσεις σε ομαδικές συλλογές διηγημάτων και ποίησης, τόσο σε χαρτί όσο και στο διαδίκτυο. Το πρώτο της βιβλίο «Από τη σκόνη» είναι μια σειρά δέκα διηγημάτων για τις αλλόκοτες δοξασίες μιας άλλης εποχής.

Ο βασιλιάς πίθηκος

Απ’ όλες τις επώδυνες σκέψεις

αυτή που σε ταράζει

είναι ότι τα ζώα σου μοιάζουν.

Τους αφαιρείς την γούνα,

τα φονικά νύχια

και τα κτηνώδη δόντια.

Ύστερα φοράς το γδαρμένο δέρμα,

κάνεις τους κυνόδοντες κοσμήματα

και φυλάς τα νύχια για να σου φέρουν τύχη.

Στο τέλος μαγειρεύεις το κρέας

και  μοιράζεσαι  το αίμα με θεούς που σου μοιάζουν.

«Συνοδεύστε το γεύμα σας μ’ αυτό το υπέροχο κρασί»,

θα προτείνει ο βασιλιάς πίθηκος

πριν πηδήξει μέσα στις φυλλωσιές

κι εσύ θα ζηλέψεις την ουρά του.

Μαύρος καπνός

Μαύρος ο καπνός της ισημερίας

και γέροι παππούδες, τελειωμένοι,

μαζεύτηκαν με μικρά αγράμματα εγγόνια.

Τα πήραν από το παιχνίδι τους το νηπιακό

και χωρίς να τα έχουν ακόμα ταΐσει για βράδυ  

για να τους δείξουν το έθιμο που καθαρίζει τις καρδιές

και διώχνει την αρρώστια.

Άναψαν φωτιά στους τάφους των Σαλαμινομάχων,

εκεί στην Αίγινα στον φάρο, του Αγιαννιού.

Καίγανε  τα σκουπίδια της παραλίας

κι ένα λάστιχο που μύριζε, ίσως παπούτσι,

μαζί με ποτήρια πλαστικά από καφέδες.

Γελούσαν τα παιδιά

μα δεν υπήρχαν νέα ζευγάρια να σαλτάρουν πάνω από τις φλόγες.

Δεν έριξε κανείς τα στεφάνια του Μάη,

που τόσο μοσχοβολάνε,

γιατί δεν είχαν φτιάξει,

δεν έριξε κανείς παλιές καρέκλες,

αυτές με το ψαθί που πετάνε φλόγες,

γιατί δεν είχαν,

δεν έριξε κανείς παλιά ρούχα,

που κρατάνε τη φωτιά απ’ τον ιδρώτα,

γιατί είχαν καινούρια,

δεν έριξε κανείς κλαδέματα,

που τριζοβολούνε τρομερά απ’ τους χυμούς,

γιατί δεν είχαν κλαδέψει,

τι κλαδέψουν άλλωστε τους τουρίστες;

Άχρηστα αντικείμενα

Χθες πήγα στο μαγαζί των άχρηστων  αντικειμένων,

εκεί που πεταμένα βρίσκονται

τα πράγματα που τη ζωή τους έχουν ολοκληρώσει

κι οι στάχτες τους αιωρούνται δίχως σταγόνα ανάμνησης.

Μια κουρτίνα από αποτσίγαρα

κρεμότανε  στην είσοδο

και το πάτωμα ήταν στρωμένο

με σακούλες σκισμένες πλαστικές.

Τα ράφια, από τσιμέντο,

πουλούσαν ξεθυμασμένα χημικά

και πινακίδες από παλιά χαρτονομίσματα

διαλαλούσαν την χαμένη τους αξία.

Η τέφρα ανώνυμων  νεκρών ήταν

σε προσφορά πιο πέρα

μαζί με λίγα φύλλα της γεμάτριας,

για όσους πιστεύουν ακόμα στη μαγεία.

Ένα προσευχητάρι με άκοπες σελίδες,

σε γλώσσα εξωγήινη,

είχε την ένδειξη κεντήματα για κλονισμένη πίστη.

Στο βάθος σε μια κάμαρα κλειστή

ήταν το ταμείο

που έζεχνε κόπρο και αμμωνία,

ό,τι πιο ζωντανό υπήρχε στο κατάστημα

μαζί με τις προσδοκίες που είχαν διαγραφεί.

Έσπρωξα την πόρτα

και φώναξα:«Ληστεία!»,

γιατί δεν μπορούσα να κρατηθώ.