[Στην Αποβάθρα] του Denis Emorine ~ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Ο Denis Emorine γεννήθηκε το 1956, στο Παρίσι. Η μητέρα του ήταν καθηγήτρια αγγλικών και έχει μακρινή ρωσική καταγωγή από την πλευρά του πατέρα του. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στη Σορβόννη. Αγαπημένα του θέματα στα έργα του αποκαλύπτονται η αναζήτηση της ταυτότητας, το πέρασμα του χρόνου, ενώ τον συναρπάζει η Ανατολική Ευρώπη. Είναι ποιητής, δοκιμιογράφος, μυθιστοριογράφος και δραματουργός. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες ενώ θεατρικά του έχουν ανέβει στη Γαλλία, τον Καναδά και τη Ρωσία. Παράλληλα, συνεργάζεται με το λογοτεχνικό περιοδικό Les Cahiers du Sens και διευθύνει δύο ποιητικές σειρές στις Éditions du Cygne.Το 2004 τιμήθηκε με το Α' Βραβείο Γαλλικής Ποίησης στον Διεθνή Διαγωνισμό Feile Filiochta. Τέλος, το 2009 η Ακαδημία Var του απένειμε το Βραβείο Ποίησης.

Το νέο του βιβλίο, εκδόσεις Vakxikon.gr, περιέχει δύο συγκλονιστικά θεατρικά έργα με εμφανή τα στοιχεία του μεταφυσικού ρεαλισμού. Η μετάφραση έγινε από τον Μπαμπάκ Σαντέκ Χαντζάνι, το εξώφυλλο είναι δημιουργία της Βάγγη Χατζησταμάτη και προλογίζει η Μαρία Ροδοπούλου.

Στην αποβάθρα

Ένα πλούσιο θεατρικό έργο σε διάλογο και συναισθήματα με την εξαιρετική σκηνή προς το τέλος που αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού δίνοντας όμως απόλυτα μια ανθρώπινη συγκινησιακή κατάσταση σε όλη την υπόθεση.

 Τρυφερό, ανατρεπτικό με απρόοπτη εξέλιξη και συγκλονιστικό τέλος, το έργο «Στην αποβάθρα» είναι ένα θεατρικό δράμα όπου η καθημερινή ζωή και η ρουτίνα συγκρούεται με μια αναπάντεχη συνάντηση σε ένα προαστιακό σταθμό έξω από το Παρίσι. Ο εκνευρισμός των επιβατών για την καθυστέρηση του συρμού έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την γαλήνη μιας όμορφης κοπέλας της Λορ που περιμένει μόνη της στην άκρη χωρίς να συμμετέχει στην οργή του πλήθους που μεγαλώνει. Στο σημείο αυτό μας δίνεται η πρώτη αντίθεση συναισθημάτων στο έργο. Από την μία έχουμε την οργή και από την άλλη μια ανεξήγητη, για τα δεδομένα ήρεμη, γλυκιά προσμονή της κοπέλας.  Ένας άντρας, πολωνικής καταγωγής, την ξεχωρίζει μες στον κόσμο και την πλησιάζει. Ξεκινούν ένα διάλογο διανθισμένο με ποιητικά στοιχεία και αισθήματα και αφού συστήνονται η Λορ του εξομολογείται ότι περιμένει τον Τζουλιέν, τον αρραβωνιαστικό της. Του εξηγεί πως η αναμονή είναι αυτή που μεγαλώνει την αγάπη της για τον Τζουλιέν και πως πάντα περιμένει να τον δει να κατεβαίνει από το τρένο. Το τρένο φτάνει τελικά καθυστερημένο αλλά ο Τζουλιέν δεν είναι μέσα ενώ ο Μάρεκ, ο άντρας που συζητούσε μαζί της, αρχίζει να αποκαλύπτει ποιος είναι και τι απέγινε ο Τζουλιέν.  Το έργο δείχνει πόσο μπορεί να αλλάξει μια συνηθισμένη ημέρα ενός ανθρώπου και να γίνει ορόσημο για την ζωή του και το μέλλον του. Όσον αφορά τους χαρακτήρες η Λορ θα μπορούσε να οριστεί ως τραγική ηρωίδα αλλά ο πραγματικά τραγικός χαρακτήρας του έργου είναι ο Μάρεκ ο οποίος συγκλονίζεται από την ίδια του την ύπαρξη.

Μετά την μάχη

Ένα καλογραμμένα ανατριχιαστικό θεατρικό έργο που δείχνει σε όλο του το μεγαλείο την παρακμή και την ηθική κατάπτωση των ανθρώπων μετά τον πόλεμο. Το σκηνικό είναι ζοφερό και γκρίζο γεμάτο νεκρούς στρατιώτες και η σιωπή του θανάτου κυριαρχεί σαν σάβανο πάνω στο τοπίο.  Ο Σεργκέι, δεκανέας, ο Σλάβα, φαντάρος, και ο Ντιμίτρι, φαντάρος είναι από τους ελάχιστους που επέζησαν. Καθώς ο Σεργκέι και ο Σλάβα συνομιλούν ο Ντιμίτρι κλέβει από τα πτώματα ό, τι χρήσιμο βρει και μετά τα κλωτσάει.  Εδώ βλέπουμε τον ξεπεσμό της ανθρώπινης ηθικής και την καθολική ασέβεια προς τον άνθρωπο.  Ο Σεργκέι, τρελαμένος από τον πόλεμο και από την εξουσία που έχει πάνω στους δύο φαντάρους, τους αναγκάζει να παίξουν ένα παιγνίδι. Ο μόνος που προσπαθεί να διατηρήσει την λογική του και να γαντζωθεί από τα ψήγματα ανθρωπιάς που του έχουν απομείνει είναι ο Σλάβα αλλά στο τέλος και οι δύο φαντάροι αναγκάζονται να παίξουν το παιγνίδι ζωής και θανάτου του Σεργκέι.  Τα πράγματα αλλάζουν και η τύχη στρέφεται εναντίον του Σεργκέι που οι δύο φαντάροι τον αιχμαλωτίζουν και αρχίζουν να διαπληκτίζονται αν πρέπει να τον σκοτώσουν ή όχι.  Το τέλος του έργου είναι αυτό που αποκαλούμε ποιητική δικαιοσύνη και το συναντούμε πολλές φορές στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες. Οι πρωταγωνιστές έχουν πάψει να είναι υπερασπιστές της ανθρώπινης ζωής και έχουν μετατραπεί σε θηρία όπου προσπαθούν να επιβιώσουν μες στην ζούγκλα του πολεμικού τοπίου.

Στο σύνολο του το έργο είναι η αποθέωση της ανθρώπινης σκληρότητας και της μετατροπής του ανθρώπου σε απάνθρωπο όν.