[Το οχυρό] της Θάλειας Τσαρνά ~ ΠΟΙΗΣΗ

"Ποιός δεν ένιωσε την ανάγκη να οχυρωθεί κάποτε σ' ένα απόμακρο φρούριο για εσωτερική ανανέωση ή σε ώρες απειλής ν' αγωνιστεί για να το κρατήσει απόρθητο. Στην πρώτη περίπτωση διασώζοντας από βάρβαρες επιρροές την εσωτερική του ακεραιότητα, στην δεύτερη να υπεραμυνθεί των ιδανικών του.
Χωρίς αμφιβολία ο καθένας κρύβει μέσα τυου έναν ιερό χώρο που θέλει αλλά και οφείλει να υπερασπισθεί. Γνωρίζοντας από τα πριν πως οι μάχες που θα κληθεί να δώσει σε ώρα κινδύνου δεν θα είναι όλες νικηφόρες. Άλλοτε θα κερδίζει κι άλλοτε θα νιώθει βαθειά πληγωμένος από τα άδικα πυρά του εχθρού. Ώσπου μια μέρα κι αυτός συναισθανόμενος το λάθος του, και εξελισσόμενος, ίσως κατορθώσει να ημερέψει την αγριάδα του, να εξημερώσει τα εγωιστικά του ένστικτα. Ίσως τελικά η σκληράδα της πολεμικής αρματωσιάς του να λειώσει στο καμίνι μιας θερμής συναδέλφωσης. 
Έμφορτος λοιπόν από τις αντιφατικές εμπειρίες μιας έπαλξης ο καθένας, έχει κάποια κέρδη. Που ανατοκιζόμενα στην 'τράπεζα' της ζωής, του αποδίδουν ένα πολύτιμο κεφάλαιο. Που δεν είναι άλλο από την αξία του προσώπου του..." απόσπασμα από τον πρόλογο της ποιήτριας στο βιβλίο "Οχυρό" εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 1996. Η ποιήτρια Θάλεια Τσαρνά γεννήθηκε στη Σάμο το 1926. Σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και υπηρέτησε στο υπουργείο των Οικονομικών. Έχει γράψει ποίηση και πεζογραφία.
Επιμονή

Έγραψα το τραγούδι μου για το Θεό
και στείλανε το διάολο να το σβήσει.
Τον ήλιο άναψα να δω μες στο βυθό
μα οι βάρβαροι έσπειραν την δύση.
Κι αρχίνισα τη Θεία Γραφή απ' την αρχή
στης τρικυμίας και στ' ανέμου τη βοή.

Το οχυρό

"Γύρω στων παθών τη λύσσα

ήμουν η γαλήνη εγώ.

Κι ήμουν η πνοή η καθάρια

μες στον ανακατωμό"

Κωστής Παλαμάς 

Όλο και πάει να γλυστρήσει από τα μάτια του

ο χειμαζόμενος στόχος.

Σε μιας ατελείωτης πλάνης τα δόκανα 

σαν να πηγαίνει για φούντο.

Όμως πρέπει να ξεδιαλύνουν τα πράγματα.

Να διαφυλαχθούν οι ακηλίδωτοι σπόροι.

Έστω κι αν χρειαστεί μονάχος

ν' απομείνει στα χαρακώματα

άγρυπνος να υπερασπίσει το οχυρό.

Κι ένα γύρω τα πλήθη ας φωνασκούν.

Οι σειρήνεις ας σκούζουν.

Την αλήθεια του ψηλά να κρατήσει αυτός

πριν ναυαγήσει σε μιας τρικυμίας τη σύγχυση

πριν στραγγαλιστεί από του Ιούδα το μένος.

Ο καλός μου πλησίον

Κι όμως τα βήματά μας συναντιώνται ακόμα

σε κάποιες πλαγιές.

Στις πολιτείες αν θυμάσαι του νότου

όπου είχαμε αφήσει τα ίχνη μας.

Σε κάτι απόβραδα που παίρναν

το χρώμα του στοχασμού μας.

Η υφή σου έχει διαποτίσει το μέσα μου.

Και να θέλω δεν μπορώ να σ' απαρνηθώ.

Είσαι πέρα από την καθημερινή σύγχυση.

Είσαι ο ανανεωτικός μου ιστός

ο καλός μου πλησίον.

Στον ορίζοντα ενός άλλου φωτός

Ταξινομώ το χρόνο.

Τον διασπώ σε απειροελάχιστα μόρια.

Και διέρχομαι στο απέραντό του πεδίο.

Ωστόσο το αποτέλεσμα είναι μηδαμινό.

Εκτός κι αν βλαστημήσουν μυστικά

της αγρύπνιας οι σπόροι.

Αν οι ίνες προσχωρήσουν 

στον ορίζοντας ενός άλλου φωτός.

Αυτοσαρκασμός

Τώρα που ψηλάφισες ως το βάθος

τις μεγάλες ραγισματιές

σε ποιόν θ' ανακοινώσεις 

τις κοινότυπες ανακαλύψεις σου 

μιας και σε πρόλαβαν από αιώνες

οι γεννημένοι ρεαλιστές;