[Με λένε Οδύσσεια] της Κατερίνας Γώγου ~ ΠΟΙΗΣΗ

"Η Αθήνα μετά την απελευθέρωση υπήρξε ο τόπος για τους πάσης φύσης κυνηγημένους και για τους παντός περιεχομένου ποιητές. Κι όσο περνούσαν τα χρόνια και πλησιάζαμε τα μέσα του '50 και τις αρχές του '60, οι ποιητές που γεννήθηκαν μες στην Κατοχή ή λίγο πριν θα γίνονταν οι 15άρηδες και οι 20αρηδες της μεταπολεμικής εθνικής μας καλοκαιρίας. Ο ελληνικός κινηματογράφος, το τραγούδι, η ζωγραφική, η ποίηση, η πεζογραφία άλλοτε κλείναν με νόημα το μάτι στο κοινό τους για ό, τι άνανδρο κι ανόσιο διαπράχτηκε πάνω στο σώμα της ίδια της κοινωνίας. Συχνά κατονόμαζαν, παρά την λογοκρισία, δράστες φονιάδες κι ενόχους. Κι άλλο πάλι - κι οπωσδήποτε συχνότερα - βάδιζαν στην λεωφόρο του "άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε', έστω και μ'εκείνη την χαρακτηριστική νωχέλεια της απελπισίας. Έτσι πλάι στις ταινίες του Κούνδουρου, του Κακογιάννη και του Τζαβέλα, θα έρθει ν'ανθίσει και το σινεμά της πιο ασυνάρτητης και ανερμήνευτης ευτυχίας : ονείρων, προτύπων, συμπεριφορών, ερώτων, αισθήσεων και ψευδαισθήσεων. Πάντως στα παρασκήνια, στα προσκήνια, στα πλατό, στα στούντιο αυτού του κοιμίζοντος και κοιμισμένου κόσμου, θα τριγυρίζει μια ηθοποιός κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της ευφορικής πανελλήνιας κατανάλωσης, η Κατερίνα Γώγου. Κι όταν στα 1978, πάνω που άλλη μια μεταπολιτευτική ευδαιμονία αρχίζει να αφυδατώνεται, θα εμφανιστεί το πρώτο της ποιητικό βιβλίο, Το Τρία κλικ αριστερά, το κοινό θα μείνει άναυδο...." Μάνος Λουκάκης, Δεκέμβριος 2001.



Με λένε Οδύσσεια

Τρίτη μέρα.

Ξημέρωμα της ποιας μέρας;... Χαράζει η ώρα...

Βραδιάζει ο κόσμος.
Ουρανός και θάλασσα ένα.
Χωρίς διαζευκτικό ή ...
Όπως ο θάνατος- ζωή-νύχτα-μέρα-χάος-αρμονία.

Τώρα;...

Πως να κάνω
να βάλω σε κάποια τάξη
τους ανονόμαστους πλανήτες
και τις εκρήξεις αυτοκτονημένων αστεριών
που κατέλυσαν μέσα μου...
πως να μου θυμίσω τι...πως
με ποια τάξη, με ποια σειρά
όμοιο εγώ διαζευκτικό 
καταμεσής της θάλασσας;

Θα προλάβω άραγε να δω
αν ο ήλιος
σαν άσπρος νάνος μικρός
από άλλη μάνα αδερφός
αφήσει να χαθεί από γεράματα
ή τηρώντας το λόγο του
με έκθαμβη έκρηξη 
από του σύμπαντος το παρελθόν
τον πλανήτη μας Γη 
ζωντανό τον αφήσει;

Εγώ, Οδυσσέα
τον ουρανό τον είδα
απ'την κορυφή της Γκιώνας, απ' τα ψηλά αετώματα
κι από τα δημόσια ουρητήρια της Ομονοίας.
Αυτό δεν λέει πως δεν σ'αγαπώ. Πως δεν είμαι χτυπημένη.

Πάει, Οδυσσέα, το έκτο γραφτό.
Γραφτό που είδε τον ήλιο
μέσα σε άσυλο
με διαμαντένια κορόνα σμιλεμένο.
Ε, καρδιά τ'ουρανού
βοήθησε το χρέος το υπέρτατο
το έβδομο της ψυχής αποτύπωμα 
στα μελανά πόδια της γης
σ'ένα έλατο, σ΄ένα πλατάνι
ή σε γερό ποτάμι που πάει 
σ'ωκεανό να φτάσει αφημένο 

... μια χορδή από ήλιου φως ...

Απλώνει ο κόσμος
ο ουρανός αργά σηκώνεται... ανεβαίνει
η θάλασσα στη θέση της
καταιγισμός λάμψεις λουλουδιών
δάφνινα στεφάνια
στις πλατείες, στις σκάλες
στα - απ'τους θαλάμους παρμένα - τηλέφωνα
στα καμένα φώτα των ασφάλτων.

Μη παρακαλώ
είναι μελανό 
το έβδομο 
της ψυχής
αποτύπωμά μου.

Με λένε

Το όνομά μου βγαίνει από το όνομα
του μεγαλύτερου κινδυνευτή 
της πατρίδας μου,

Με λένε Οδύσσεια.

Πως θα γυρίσω
που βρίσκομαι χωρίς σκαρί 
συντρόφους,, από τ'άγγιγμα της Κίρκης, γουρούνια
χωρίς αέρα και πανιά
όμοιο εγώ διαζευκτικό καταμεσής της θάλασσας;

Χωρίς εισπνοή πως εκπνοή της άνοιξης να γίνω
κι έτσι ξυπνητή νεκρή ζωντανή
τους κοιμισμένους θεούς μέσα μου
να μην τους ξυπνήσω;

Με λένε Οδύσσεια.
Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ από τον ουρανό
το σώμα μου φθαρτό, έχει από πέσιμο
σχεδόν οριστικά τσακίσει.

Ω, πόσο αγαπώ τη γη, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά...
Και τι ανέντιμη.
Τόσες φορές που μ'έχει σώσει το νερό 
πνιγμό απ'το νερό φοβάμαι.
Και να με λένε Οδύσσεια.
Καταμεσής της θάλασσας χωρίς σκαρί
χωρίς συντρόφους και πανιά
στ'απόκρημνα νερά
χωρίς για μένα γυρισμό
μόνο να ταξιδεύω.



εκδόσεις Καστανιώτη.