[Αόρατη Ομίχλη] του Άγγελου Τζιβελέκη ~ ΠΟΙΗΣΗ

Ο Άγγελος Τζιβελέκης γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα όπου και διαμένει. Σπούδασε Προγραμματισμό Η/Υ ενώ παράλληλα άρχισε να ασχολείται και με την φωτογραφία, ερασιτεχνικά στην αρχή και αργότερα επαγγελματικά. Εχει παρακολουθήσει μαθήματα καλλιτεχνικής και εμπορικής φωτογραφίας, λαμβάνοντας παράλληλα μέρος σε ομαδικές εκθέσεις. Στο διάστημα αυτό άρχισε και τις πρώτες του προσπάθειες στην ποιητική καταγραφή των σκέψεων του. Βρίσκεται σε συνεχή αναζήτηση μιας δικής του προσωπικής ματιάς στη φωτογραφία και μιας δικής του προσωπικής γραφής στην ποίηση .

Τα ποιήματα είναι μέρος της ανέκδοτης ακόμη ποιητικής του συλλογής.

Αόρατη Ομίχλη

Ανοίγει το στόμα

καταπίνει λαίμαργα

ολόκληρο το χέρι

με το ξυράφι.

Στο στομάχι

σφάζει τα παιδικά  χρόνια.

Οι δαίμονες αιμορραγούν

208 κόκαλα μέσα σε δέρμα

χωρίς ψυχή

καταρρέει

σε μιαν αόρατη ομίχλη

τον αναζήτα

του ανήκει 

η λέξη “μονόδρομος”

χαραγμένη από μέσα.

Σκουπίζει τις σιωπές

απ τα μάτια 

ουρλιάζοντας

Σταμάτα  …

Με αποτελειώνεις 

Το μπορείς

Το κάνεις

Γιατί?

Θα μπορούσε  να γίνει γκόμενα του

αν ήθελε

τον  αγάπησε όμως

αλλιώς. 

Εκείνος την κρίνει  

την δικάζει

την ελευθερώνει. 

Όσα λέει 

της καίνε το μυαλό

ο τρόπος του

 – που τόσες φορές τον αποκάλεσε ανελέητο -

οι αλήθειες του …

Περνά τις ρωγμές της

την κατοικεί

γίνεται πόνος 

ο πόνος που μέχρι τώρα δεν γνώρισε !

Ενός λεπτού κραυγή …

Ενός λεπτού κραυγή, 

νανούρισμα

για εκείνες τις ελπίδες

που ασάλευτες μείνανε 

ξεψυχώντας

λίγο πριν γεννηθούν.

Μαυροντυμένες σιωπές

στο κοιμητήρι της λήθης

συνθλίβουν μνήμες  

σε κάτι κύτταρα κελιά.

Άγγελοι ψαλμωδοί

στην άκρη του μνήματος

αντί για άνθη 

εναποθέτουν στίχους 

αυτόχειρων ποιητών

ραντισμένους

με  ό,τι απέμεινε

από το φλασκί του Θεού.

Στον ισημερινό της οδύνης

Έγκλειστη

στα σανατόρια του νου

αρέσκεσαι να ψαλιδίζεις

τα ανθισμένα σου χρόνια

κρεουργώντας

τη λογική με μανία.

Σε άδειο δωμάτιο

οι νύχτες

ξεθάβουν σιωπηλά

θλιμμένα αδιέξοδα.

Χωρίς προφυλάξεις

ερωτοτροπείς με το θάνατο

με τα χάπια ισορροπίας

στο χέρι.

Σηκώνεσαι

ξεμακραίνεις

σκαρφαλώνεις στα αστέρια

αφήνεσαι

μα εύθραυστη καθώς είσαι

θρυμματίζεσαι

για να βρεθείς ξανά

στον ισημερινό της οδύνης.

Τρόπαια ερυθρά

Η σελήνη απόψε

είναι κουρασμένη

δεν έχει κουράγιο

για έρωτες 

θέλει να αποκοιμηθεί

τυλιγμένη μονάχα

σκοτεινές απουσίες.

Κλείνω τα μάτια 

άλογα όνειρα

ξεμακραίνουν

τρομαγμένα

καλπάζοντας μέσα μου…

                                                                         

Ανάμεσα

στα δόντια της νύχτας

και στα δόντια μου

ξεκουράζεται η σελήνη.

Σιωπές που ξεβράστηκαν

σε θλιμμένα χείλη

αφημένα φιλιά

τρόπαια ερυθρά

που διεκδίκησες.

Άρωμα εξομολόγησης

Μόνη περιουσία

τα λάθη μου 

και μια πληγή

που αιμορραγεί

στα αδαμαντωρυχεία

των σιωπών μου.

Αυτά σου χαρίζω

και λίγες λέξεις

γυμνές

χωρίς αιδώ

με λίγο άρωμα

εξομολόγησης