[Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα] του Βασίλη Αλεξάκη ~ Μυθιστόρημα

εκδόσεις Εξάντας

Πολλά βιβλία του Βασίλη Αλεξάκη έχουν βραβευτεί

στην Ελλάδα και στην Γαλλία: Οι ξένεις Λέξεις κέρδισαν 

το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος το 2004, 

η Μητρική Γλώσσα το βραβείο Medicis,

το Πριν το βραβείο Αλμπέρ Καμύ, ο Μπαμπάς
το βραβείο διηγήματος της Γαλλικής Ακαδημίας.
Το Τάλγκο που εκδόθηκε το 1980, έχει ξεπεράσει

τα 100,000 αντίτυπα. Ανάμεσα στα έργα του που αγαπήθηκαν
ιδιαίτερα από το κοινό είναι το μυθιστόρημα
Η καρδιά της Μαργαρίτας και το αυτοβιογραφικό αφήγημα
Παρίσι-Αθήνα.

Έχει ασχοληθεί επίσης με το χιουμοριστικό σκίτσο,

τον κινηματογράφο και το θέατρο.

Κάποιο μεσημέρι που έτρωγα μόνος μου στον Δημόκριτο, ένα εστιατόριο κοντά στο διαμέρισμά μου στην Αθήνα, εμφανίστηκες στην είσοδο του μαγαζιού και έριξες μια προσεκτική ματιά γύρω σου. Είχα τελειώσει το φαγητό μου και διάβαζα την εφημερίδα. Το βλέμμα σου με προσπέρασε όπως προσπέρασε και τους άλλους θαμώνες. Προσπάθησα να μετριάσω την απογοήτευσή μου. Συλλογίστηκα ότι είχαμε δώδεκα χρόνια να ιδωθούμε. Αναλογίστηκα όλες τις αλλαγές που είχε υποστεί στο διάστημα αυτό το πρόσωπό μου...
Ατένισες για δεύτερη φορά την πελατεία. Με κοίταξες ξανά, πίστεψα ότι ήσουν έτοιμη να στραφείς στο διπλανό τραπέζι, αλλά το βλέμμα σου έμεινε επιτέλους σ εμένα. Έκανες μερικά διστακτικά βήματα προς το μέρος μου. Σηκώθηκα για να σε υποδεχτώ.
-Όπως βλέπεις, πήρα μερικά κιλά, σου είπα όσο πιο πρόσχαρα μπορούσα.
Εσύ, που πάντα με έβρισκες υπερβολικά αδύνατο, που έκρινες ελλιπή τη διατροφή μου, μου απάντησες κάπως ξερά:
-Το βλέπω.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ήρωας στο  μυθιστόρημα Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα του Βασίλη Αλεξάκη είναι η μνήμη. Μια μνήμη ιαματική, δονούμενη σαν παλμογράφος: ο αφηγητής «θυμάται» κάθε μέρα μ έναν τρόπο εξαιρετικά απλό και άμεσο. Επικαλείται τη μαρτυρία της στωικά, για να σημειώσει τα γεγονότα που συνέβησαν την τελευταία 12ετία, προκειμένου να καταρτίσει ένα ιδιότυπο δελτίο ειδήσεων και να το χαρίσει στη χαμένη μητέρα του. Είναι μια πράξη καταγραφής των στιγμών που χάθηκαν, μια πράξη μεγαλοσύνης και γενναιότητας προς τιμήν της απουσίας.

Μικρό απόσπασμα

Δεν βλέπω τίποτα για πέταμα γύρω μου. Αισθάνομαι ικανοποίηση όταν αφαιρώ από το περιβάλλον μου κάθε τι που μπορεί να αφαιρεθεί, άδειες κονσέρβες, πατημένα σύκα, χαρτιά περιτυλίγματος, σπάγκους φθαρμένα πεσκίρια, λειωμένα κεριά. Τα περιττά αντικείμενα αναχαιτίζουν τη φαντασία μου, περιορίζουν την ελευθερία μου. Δεν στεναχωριέμαι όταν σπάω ένα πιάτο ή το γυαλί μιας λάμπας πετρελαίου, γιατί αυτό μου επιτρέπει να γεμίσω πιο γρήγορα τη σκουπιδοσακκούλα που κρέμεται από ένα καρφί στον τοίχο στης κουζίνας, δίπλα στον νεροχύτη. Όταν είναι γεμάτη, την πηγαίνω στον κάδο που βρίσκεται στην άλλη άκρη του όρμου. Διασχίζω περήφανα την παραλία, σαν να βαστάω ένα τρόπαιο ικανό να προκαλέσει το θαυμασμό των λουόμενων. Αν ένας από αυτούς, εντυπωσιασμένος από τον όγκο, εξέφραζε την επιθυμία να ρίξει μια ματιά στο περιεχόμενό της, θα του το έδειχνα ευχαρίστως. Έχω φαίνεται τέτοια ιδέα για τον εαυτό μου ώστε να θεωρώ αξιοπρόσεκτα ακόμη και τα απορρίματά μου. Στέκομαι σε δύο μέτρα απόσταση από τον κάδο και πετάω τη σακκούλα σαν μπασκετμπολίστας....[...] Ζωγράφισα έναν ξεβράκωτο άντρα με ένα πελώριο πέος - εννοώ ότι φτάνει μέχρι το ταβάνι- ξαπλωμένο στο ντιβάνι ενός ψυχαναλυτή που τον ρωτά "Ποιο είναι το πρόβλημά σας;". Ο ψυχαναλυτής έχει ένα μυτερό γενάκι σαν αυτό που φορούσε ο πατέρας μου όταν υποδυόταν τον Λαμπέρτο Λαουντίζι στο Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε του Πιραντέλο. Σχεδίασα κι ένα αλφαβητάρι με παχιά κόκκινα γράμματα πλαισιωμένα το καθένα από τρεις ή τέσσερεις εικονογραφημένες λέξεις. Το Άλφα συνοδεύεται από τους όρους αρακάς,  αυτοκίνητο και άντε:"Άντε γαμήσου" λέει μια πριγκίπισσα σ'έναν ιππότη. Για το σίγμα διάλεξα τις λέξεις σβούρα, σαργός και στύση...