[Εσένα σε έχω ξαναγαπήσει] της Χριστιάνας Αβρααμίδου ~ ΠΟΙΗΣΗ

Η Αβρααμίδου Χριστιάνα είναι 36 ετών, κατοικεί στην Κύπρο και έχει εκδώσει 5 έντυπες συλλογες, η πρώτη το 1999.
Η 5η είναι από τις εκδόσεις Οροπέδιο με τίτλο Εσένα σε Έχω ξαναγαπήσει. Εχει πάρει το κρατικό βραβείο Νέου Λογοτεχνη το 2003 για την 2η συλλογή Ενας Λόγος να Αγαπήσεις τη Νύχτα (πλανόδιο).

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ.

1999 Σχοινιά και Ναυγια, λευκωσία
2002. Ενας λόγος για να αγαπήσεις τη Νύχτα, Πλανόδιο
2005. Ολες οι μέρες χιόνι, Πλανόδιο
2008 Ωρα κατω απο το νερό, Εψιλον
2011. Ματια αναποδα, λογοτεχνικά σημειώματα
2014. Εσενα σε έχω ξαναγαπήσει, Οροπέδιο

Ποιηματα της εχουν μεταφραστει σε ιταλικά, γερμανικά, αγγλικα και ισπανικα, και ενα ποιημα εχει μελοποιηθεί (γιώργο θεοφάνους, τραγουδώ το νησί μου)

Αν κάθε στίχος μου

ήτανε μια στιγμή,

πλούσια πολύ θα ’χα ζωή

αν και τις στιγμές μου

όλες

δεν τις θυμάμαι.

Αν κάθε στίχος μου

ήταν η άλλη ζωή,

θα ’χα περάσει σε αυτήν

μία μία

όλες τις στιγμές μου.

Αν στους στίχους μου

ακούσατε την καρδιά

πως έφυγα θα μάθατε

–μέσα–

δεν χώραγαν άλλοι.

Παράγωγα

Επίθετα

Επιρρήματα

Ουσιαστικά.

Μια λέξη θυμάμαι εγώ,

Αγάπη.

Χίλια και ένα

μέτρησα χθες βράδυ τα μέλη μου.

Μόνο σε μία

και όχι σε χίλιες και μία νύχτες.

Στις χιλιάδες προσωπικότητές μου συστήθηκα

να τις αγγίξω επιχείρησα,

με στένευαν όμως

τα καινούργια μου παπούτσια.

Χίλιες και μία νύχτες σε θυμήθηκα.

Δεν σε συγχώρεσα όμως

σε καμία.

Μνήμες και λεπτομέρεια

πολύ μού στοίχισαν

χίλιους και έναν στίχους ξαναθυμήθηκα,

ούτε ένας

δεν ήτανε δικός μου.

1-1-1-0

Γι άννη, αν γεννήθηκες ξανά,

πάμε για καφέ το βράδυ;

Να περπατήσουμε χωριστά,

και όπου θέλει η Αθήνα,

ας μας βγάλει.

«Φτάσε σε οργασμό κάποια στιγμή»

«σκεφτόμαστε», Γιάννη μού έλεγες,

«πολύ»

αν και εγώ δεν σκέφτηκα

ποτέ τον θάνατό σου.

—«Ωραίο γούστο έχεις στους άνδρες» έλεγες.

—Έμεινα χωρίς παιδί...

                                   Τον οργασμό

                           μπορείς να μιμηθείς

                       δεν μπορείς όμως

                                  την αγάπη.

Τη στιγμή που πέφτεις

δεν υπάρχει σωστή κραυγή

λέξη να πεις,

να ψιθυρίσεις.

Τη στιγμή που πέφτεις,

λες ήξερα πως θα γινότανε έτσι

μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι.

Πέφτεις.

0-0-0-4

Άνθρωπο δε βρίσκεις πια

κουρασμένος να μην είναι.

Ανελκυστήρες και κυλιόμενες

δεν ξέρω γιατί λειτουργούν.

Σέρνω πόδια και ψυχή,

δίχως να ξέρω

αν είναι τα δικά μου

όλο τον κόσμο σού λέω Γιάννη κουβαλώ,

τον δάσκαλο,

τους μαθητές απ’ το κρυφό σχολειό,

τον Πενταδάχτυλο

και μια θάλασσα

που ώρες ώρες

ακόμα μού μοιάζει.

—Μα αφού πιστεύεις πως όλα τελειώνουν εδώ,

ποιό το νόημα να εξηγώ,

πως η σκιά μου

θα ‘ναι πάντα εκεί κοντά σου.

Ελεύθερη βούληση

το να μην σε ξαναδώ

και να προσεύχομαι

μόνο μακριά σου.