[Το ανεξάντλητα σημαίνον] της Έμιλυ Ντίκινσον ~ ΠΟΙΗΣΗ

εκδόσεις Ιδεόγραμμα

Μετάφραση Έλλη Συναδινού

Η Έμιλυ Ντίκινσον έφυγε από την ζωή σε ηλικία 50 ετών.
Παράκλησή της ήταν ν' αφήσει το σπίτι της από την
πίσω πόρτα κι όχι από την κυρία είσοδο, απ' την πόρτα

που ίσως έβγαινε με τον σκύλο της τον Κάρλο
σε μακρινούς περιπάτους στους γύρω λόφους.

Η "διαφορετική" κυρία με τα λευκά που από μια
εποχή κι ύστερα στη ζωή της αποκλειστικά φορούσε,
η ανύμφευτη νύμφη, η Έμιλυ Ντίκινσον.

από τον πρόλογο του βιβλίου
της κ. Συναδινού.

Ένας αέρας φύσηξε
μα σε κανένα δάσος
φύλλο ούτ' ένα δεν κινήθηκε
Μαζί του όμως κουβάλησε μια παγωνιά
Κι απ' των Πουλιών την Επικράτεια πιο πέρα-

Αέρας που αφύπνισε μια Χαρμολύπη απόμακρη
σαν το αμφίδρομο ταλάντεμα του χωρισμού

στην αγκαλιά την αρκτική γαληνεμένο

μέχρι το Τίποτα-

~~~~~~

Ουδέποτε ένα βάλτο είδα-

ούτε και θάλασσα ποτέ-

Μα πώς τα ρείκια μοιάζουν ξέρω

και πως ένα ωκεάνιο Κύμα.

Ποτέ δεν μίλησα με τον Θεό

ούτε σεργιάνισα στον Ουρανό-

Κι όμως ξέρω καλά τα μέρη
σα να'χω απόκομμα στο χέρι-

~~~~~~

Ανεπαισθήτως όπως θλίψη

το καλοκαίρι κύλησε-

τόσο πια ανεπαισθήτως

που θα'λεγες μας γέλασε-

Γαλήνη καταστάλαζε
το σούρουπο όσο πύκνωνε
ή σα να πέρναγε η Φύση

ένα άσυλο μονάχη απόγευμα-

Το νύχτωμα νωρίτερα τραβιόταν-

έλαμπε ξένο το πρωί

με χάρη αβρή, μα που πονούσε,

σαν επισκέπτης που θ'αναχωρούσε-

Κι έτσι, χωρίς φτερούγα και χωρίς

χάραγμα πλοίου στο κύμα

ανάλαφρα μέσα στην Ομορφιά

το Θέρος μας δραπέτευσε.

~~~~~~

Η ζωή που έδεσε πισθάγκωνα τις αποδράσεις

για πάντα στο εξής θα τρέχει

Με μια κλεφτή ματιά κοιτώντας πίσω

κρατώντας γκέμια αόρατα-

Τ' άλογο που μυρίζεται το ζωντανό γρασίδι

και βλέπει χαμογελαστές βοσκές

με μια βολή θα μαντρωθεί

εάν ποτέ θα συλληφθεί-