[Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα] ) των Ζαν Πιέρ Νταρντέν, Λυκ Νταρντέν ~ ΚΡΙΤΙΚΗ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Του Γιώργου Ρούσσου

Τρία χρόνια μετά το όμορφο φιλμ τους «Το Παιδί με το Ποδήλατο» (The Kid with a Bike / Le gamin au velo), οι αδερφοί Νταρντέν επιστρέφουν στην σκηνοθεσία και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με τη νέα τους δημιουργία «Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα» (Deux Jours, Une Nuit / Two Days, One Night). Μία επίκαιρη, δραματική ταινία με πρωταγωνίστρια την πάντα υπέροχη Μαριόν Κοτιγιάρ. Ένα ανθρωποκεντρικό φιλμ, που περιστρέφεται γύρω από την πρόσφατη οικονομική κρίση στην Ευρώπη και το δικαίωμα στην εργασία...

Η Σάντρα (Μαριόν Κοτιγιάρ - Marion Cotillard), είναι μία νεαρή σύζυγος και μητέρα, η οποία εργάζεται σ' ένα εργοστάσιο φωτοβολταικών σε μία μικρή πόλη του Βελγίου. Κατά την απουσία της σε αναρρωτική άδεια, το αφεντικό της συνειδητοποιεί ότι μπορεί να καλύψει τη βάρδια της με μικρές υπερωρίες και χρηματικά μπόνους.

Καλεί λοιπόν τους συναδέλφους της Σάντρας και τους ανακοινώνει την απόφαση του. Η μοίρα πλέον της νεαρής κοπέλας βρίσκεται στα χέρια των δεκαέξι (16) εργατών - συναδέλφων της. Αυτοί είναι οι οποίοι πλέον καλούνται να αποφασίσουν αν θα αρνηθούν τα μπόνους τους για να κρατήσει τη δουλειά της η Σάντρα.
Απελπισμένη πλέον η νεαρή σύζυγος και μητέρα, προσπαθεί μέσα στο Σαββατοκύριακο που μεσολαβεί μέχρι τη μυστική ψηφοφορία της Δευτέρας να επισκεφθεί τους δεκαέξι (16) συναδέλφους και με τη βοήθεια του άνδρα της Μανού (Φαμπρίτζιο Ροντζιόνε - Fabrizio Rongione) να τους πείσει ώστε να ψηφίσουν υπέρ της, έτσι ώστε να μη βρεθεί άνεργη...

«Επί χρόνια σκεφτόμασταν να κάνουμε μια ταινία, για κάποιον που χάνει τη δουλειά του, εξαιτίας των συναδέλφων του. Το Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα, γεννήθηκε όταν σκεφτήκαμε τη Σάντρα και το Μανού, ένα ζευγάρι ενωμένο απέναντι στις αντιξοότητες. Η ταινία δεν είναι η μάχη ενός κακόμοιρου κοριτσιού απέναντι σε κακούς. Δεν κρίνουμε τους χαρακτήρες τους, ο καθένας από τους συναδέλφους της Σάντρα,  έχει ένα καλό λόγο για την απάντηση που δίνει. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Δε μας ενδιαφέρει να βλέπουμε έτσι τον κόσμο.» - Λυκ Νταρντέν

Με αφετηρία το έξυπνο και πρωτότυπο σενάριο τους οι αδερφοί Νταρντέν, εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις υποκριτικές ικανότητες της αγαπημένης Μαριόν Κοτιγιάρ και μας προσφέρουν μία δραματική και επίκαιρη ταινία με κεντρικό άξονα την οικονομική κρίση που μαστίζει την Ευρώπη, την αύξηση της ανεργίας και πως το δεδομένο δικαίωμα στην εργασία τίθεται πλέον σε αμφισβήτηση.

«Γνώρισα τους αδερφούς Νταρντέν στα γυρίσματα του «Σώμα με σώμα».  Ένιωσα δέος, τους θαύμαζα πολύ ανέκαθεν. Πίστευα ότι ήταν πέρα από τις δυνατότητες μου - δεν συνεργάζονται συχνά με ηθοποιούς σαν εμένα. Ήξερα ότι αν δούλευα στις ΗΠΑ, θα μου δινόταν η ευκαιρία να δουλέψω με περισσότερους σκηνοθέτες, αλλά οι Νταρντέν; Ήταν πραγματική έκπληξη και χαρά ταυτόχρονα. Κάθε μία από τις ταινίες τους, παρατηρεί την πραγματικότητα στην κοινωνία, παίρνοντας κάθε φορά ένα κινηματογραφικό ρίσκο. Είναι πραγματικά πρωτοποριακοί σ’ αυτό που κάνουν και τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται, παγκόσμια», αναφέρει χαρακτηριστικά η Μαριόν Κοτιγιάρ και συνεχίζει:

«Στη πρώτη μας συνάντηση, ήμουν σαν μικρό παιδί, προσπαθούσα να το καταπιέσω, αλλά δε τα κατάφερνα. Τους είπα «είμαι τόσο χαρούμενη που δουλεύω μαζί σας, θα μπορούσα να κάνω τούμπες!» Έπρεπε να τους πω πως αισθάνομαι πριν αρχίσουμε τη σοβαρή δουλειά! Η Σάντρα είναι μια πραγματική ηρωίδα, και ήταν μια ιδιαίτερη πρόκληση για μένα ο ρόλος αυτός. Μία γυναίκα που συναντά τους συναδέλφους της και προσπαθεί να τους πείσει να σκεφτούν την ψήφο τους - η συνεχής επανάληψη σήμαινε ότι έπρεπε να δουλέψω πολύ σε διαφορετικές χροιές και παραλλαγές. Πρόκειται για μια συνηθισμένη γυναίκα, που γνωρίζει το κόστος των πραγμάτων. Καταλαβαίνει γιατί κάποιοι από τους συναδέλφους της επιλέγουν να κρατήσουν τα χρήματα, αντί να σωθεί η δουλειά της. Κανείς δε γνωρίζει τι θα έκανε στη θέση της, και η ίδια η ταινία δεν κρίνει κανέναν. Αυτό την κάνει τόσο δυνατή.»

Θυμίζοντας αρκετά κάτι από τη μαγεία της σπουδαίας ταινίας του Σίντνεϊ Λουμέτ «Οι Δώδεκα Ένορκοι», οι Νταρντέν καταφέρνουν να εμβαθύνουν σφαιρικά στο ζήτημα που τους απασχολεί. Δεκαέξι (16) άνθρωποι, δεκαέξι χαρακτήρες, δεκαέξι διαφορετικές απόψεις, καλούνται να αποφασίσουν για τη μοίρα και το μέλλον μία νεαρής γυναίκας με δύο ανήλικα παιδιά, που ξαφνικά απειλείται με τον φόβο της ανεργίας.

Ο καθένας από τους δεκαέξι συναδέλφους της Σάντρα διαθέτει τη δική του μοναδική προσωπικότητα και βασίζει τις απόψεις του σε διαφορετικά κριτήρια. Δίνεται έτσι η δυνατότητα στον θεατή να διαμορφώσει μία ξεχωριστή εικόνα για τον καθένα, να συμπαθήσει κάποιους, να μισήσει άλλους και ίσους με κάποιους να ταυτιστεί.

Κάθε ένας από τους δεκαέξι συναδέλφους της Σάντρα, σκιαγραφείται ξεχωριστά.  Ο σχολαστικός με το να τηρηθούν η τάξη και οι διαδικασίες. Ο τραχύς και αποφασισμένος για καταδίκη της κοπέλας. Ο μορφωμένος, καλοντυμένος αστός, ως ορθολογιστής, αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση σαν ένα παζλ προς λύση μέσω της επαγωγικής λογικής και μόνο. Ο ανασφαλής και χαμηλών τόνων που δεν θέλει να αφήσει την ησυχία του και να ρισκάρει. Ο μετανάστης που δουλεύει με σύμβαση και φοβάται ότι είναι ο επόμενος υποψήφιος προς απομάκρυνση. Όλοι αυτοί, είναι μερικοί μόνο από τους δεκαέξι διαφορετικούς χαρακτήρες που συνθέτουν δυναμικά το ψηφιδωτό των ηρώων της ταινίας μας.

«Ήταν πολύ σημαντικό για εμάς, να παρουσιάσουμε έναν άνθρωπο, που περιθωριοποιήθηκε γιατί θεωρήθηκε αδύναμος. Η ταινία εξυμνεί το «μη αποδοτικό» χαρακτήρα, που βρίσκει τη δύναμη και το θάρρος να παλέψει μαζί με τον άνθρωπο του. Το γενικό πλαίσιο της ταινίας είναι η εμμονή με την αποδοτικότητα και ο βίαιος ανταγωνισμός μεταξύ συνεργατών, όχι μόνο στο Βέλγιο αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο.» - Ζαν-Πιέρ Νταρντέν.

Ο Ζαν Πιέρ Νταρντέν γεννήθηκε στο Βέλγιο τον Απρίλιο του 1951, ενώ ο Λυκ το Μάρτιο του 1954.  Το 1975 ίδρυσαν την εταιρεία παραγωγής Derives μέσω της οποίας παρήγαγαν περίπου εξήντα ντοκιμαντέρ. Από το 1994 κάνουν την παραγωγή των ταινιών τους μέσω της εταιρείας τους Les Films du Fleuve. Έχουν λάβει αναρίθμητες διεθνείς διακρίσεις, μεταξύ των οποίων τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών το 1999 και το 2005 για τις ταινίες "Ροζέτα" και "Το Παιδί" αντίστοιχα. Το 2008 κέρδισαν το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στις Κάννες για την ταινία "Σιωπή της Λόρνα".
Το 2011 η ταινία τους «Το Παιδί με το Ποδήλατο» (The Kid with a Bike / Le gamin au velo) - η οποία προβλήθηκε και στο 52 Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - κέρδισε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών (Grand Prize of the Jury), ενώ απέσπασε και μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα, στην Κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Η νέα ταινία των Ζαν Πιέρ και Λυκ Νταρντέν «Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα» (Deux Jours, Une Nuit / Two Days, One Night), με πρωταγωνίστρια την Μαριόν Κοτιγιάρ (Marion Cotillard), πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της, τον Μάιο στο επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του 67ου Φεστιβάλ Καννών. Η ταινία πραγματοποίησε την ελληνική της πρεμιέρα στο πλαίσιο του 55ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα Ανοιχτοί Ορίζοντες - Ειδικές Προβολές. Το φιλμ κυκλοφορεί στις Κινηματογραφικές Αίθουσες από την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου σε διανομή των Spentzos Film και Seven Films.