«Poppies, Near Argenteuil» Claude Monet, 1873.

εικαστικά

γράφει η Στέλλα Λιάτου

«Poppies, Near Argenteuil» 1873

Σε ηλικία 20 ετών γνωρίζω τον Ιμπρεσιονισμό και τον Monet. Και τον ερωτεύομαι κεραυνοβόλα. Μόλις είδα πρώτη φορά τον πίνακα με τις παπαρούνες έτρεξα να ξεθάψω ένα από αυτά τα σημειωματάρια όπου κατέγραφα διάφορα. 

Αυτό το σημειωματάριο βρήκα τούτες τις μέρες. Ήρθε από το παρελθόν να μου ψιθυρίσει διάφορα σκονισμένα μυστικά και ψέματα. Κι ανάμεσα σε όλα , ένα ποίημα. Το είχα διαβάσει σε ένα άρθρο ένθετου εφημερίδας , το είχα κόψει και το φύλαξα. 

Είναι το ίδιο που μου έρχεται στο νου κάθε φορά που θρηνώ και εξοργίζομαι βουβά όταν ακούω για πόλεμο κι αδικία.

Ανάβω τσιγάρο και διαβάζω ξανά μετά από χρόνια:

"....Η άτυχη γενιά του 1918 ήταν η νεολαία εκείνη που πλήρωσε ακριβά το τίμημα του πολέμου στα εκτεταμένα χαρακώματα του Σομ, του Καμπρέ και στο Μακεδονικό μέτωπο.

Δυόμισι χιλιάδες φαντάροι και αξιωματικοί έπεφταν κάθε μέρα νεκροί στο Δυτικό μέτωπο και στην πεδιάδα της Φλάνδρας ξεφύτρωσαν για πρώτη φορά οι γνωστές κόκκινες παπαρούνες από το άφθονο αίμα που πότιζε τη γη.

Εκεί βρέθηκε και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ματέν" η επιστολή του νεαρού λοχία-ποιητή Λορέν Ντιμπουά, που σκοτώθηκε στη Φλάνδρα.

Το μοιραίο γράμμα , που ευαισθητοποίησε τις μάζες του Παρισιού, στάλθηκε σαν αποχαιρετισμός στην αρραβωνιαστικιά του και έλεγε (σύμφωνα με απόδοση του Κώστα Ουράνη):

Αγάπη μου, μην παραξενευτείς

και μην τρομάξεις τώρα στη γραφή μου.

Μια κι ήρθε ο Χάροντας προξενητής

σου  έγραψα με αίμα από την πληγή μου.

Πως δεν κρατώ το λόγο μου, μη θαρρείς

κι αν θες κόρη μου, να με πάρεις άντρα

έλα το Μάη στους κάμπους να με βρεις,

μια παπαρούνα κόκκινη στη Φλάνδρα. "