I need a mask

μικρό πεζό

της Στέλλας Λιάτου

«Περάστε! Περάστε! 

Ελάτε στη σκηνή μας και θαυμάστε.

Απόψε κοντά σας ο μοναδικός, 

ο ένας, ο άντρας με τα δύο πρόσωπα»

εντύπως:  τχ.2

Ψιτ! Εδώ, πίσω από την κολώνα.

 Άδικα προσπαθείς τελάλη. Κόσμος δεν θα έρθει. Βλέπεις, εδώ, στη μικρή μας πόλη όλοι έχουμε δύο πρόσωπα. Τι; Δεν το ήξερες; Μα, καλά, πώς και εμφανιστήκατε σε αυτό το κομμάτι γης που το έχουν ξεχάσει όλοι;

Ναι, λοιπόν, δύο πρόσωπα έχουμε.

Έλα λίγο πιο δω. Μη μας δουν. Θα καταλάβεις. Ωραία, εδώ δεν έχει πολύ φως. Μη φοβάσαι και μην κοιτάς πίσω σου. Δεν κινδυνεύεις από μένα και κανένας δεν θα μπει στην σκηνή σου.

Σου λέω, δύο πρόσωπα. Ένα την ημέρα κι ένα τη νύχτα. Δεν ξέρω πώς και πότε έγινε αυτό. Από πάντα.

Ξέρω πολλούς, πολλούς μα την αλήθεια, που έχουν φυλαγμένα σε σεντούκια από έβενο, υλικό που δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε σε τούτα τα μέρη- άγνωστο πώς γέμισε ο τόπος μας, ο κόσμος μας, ο μικρo-κοσμός μας, με αυτά- έχουν φυλαγμένα λοιπόν προσωπεία κι άλλα, κληρονομιά από τους προπαππούδες τους. Τα κρατάνε φυλαγμένα και τα φροντίζουν. Ανοίγουν το σεντούκι μια φορά το χρόνο. Πρόσωπα-προσωπεία, χιλιάδες πρόσωπα, δε με πιστεύεις; Χάλκινα. Ναι, χάλκινα. Σε αυτόν τον τόπο που τίποτα χάλκινο δεν υπάρχει άλλο, το ήξερες; Δυο -τρεις προσπάθησαν να λιώσουν τα δικά τους μα τα άτιμα δεν έλιωναν με τίποτα κι έτσι κανένα άλλο αντικείμενο δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε από χαλκό.

Ναι, κύριε τελάλη. Δεν σε χρειαζόμαστε. Έχουμε άφθονα πρόσωπα.

Εγώ; Εγώ τι κάνω εδώ, μπροστά από τη σκηνή σου;

Ω, εγώ... Ντρέπομαι τόσο.

Σςςςς! Μη μιλάς δυνατά! Το μόνο άτομο στην πόλη, ναι , πόλη είμαστε, που - ντρέπομαι, ω, πόσο ντρέπομαι -το ομολογώ, δεν έχω τέτοια κληρονομιά.

Πες μου. Πες μου μια τιμή. Πόσο τα πουλάς; Χρειάζομαι, το έχω ανάγκη.

Άνοιξα το παλιό εβένινο σεντούκι των προγόνων μου όταν 21 ετών έγινα και δε βρήκα τίποτα άλλο από σαρανταποδαρούσες. Χιλιάδες σαρανταποδαρούσες. Χιλιάδες! Που άρχισαν να ξεχύνονται από το σκέπασμα και γέμισαν το σπίτι μου. Από τότε μένω πάνω σε ένα δέντρο γυμνό χωρίς φύλλα, κρεμασμένος.

Γιατί αυτά τα ζωύφια κατέκτησαν το σπίτι μου και κάνουν θόρυβο, ω πόσο θόρυβο, με τα χιλιάδες πόδια τους να κτυπάνε στο σανιδένιο μου πάτωμα.

Πες μου. Έλα, πες μου! Πόσο τα χρεώνεις;

Έχω ανάγκη τα προσωπεία σου!