«Οι κούκλες, λοιπόν»

πεζό

του Απόστολου Θηβαίου

τχ.13

φωτ. Jason Ginman

  
  Δεν έχουν πρόσωπο. Πρόκειται για μορφές, δίχως μάτια, δίχως στόμα οι μορφές αυτές αφήνουν κραυγές, εσύ δεν τις ακούς, γιατί δεν έχουν οι μορφές αυτές στόμα, δεν έχουν οι μορφές αυτές. Το δέρμα τους, σαν καμμένο, μοιάζει με εκείνο το χρώμα το ακαθόριστο που έχουν τα λείψανα στις προσθήκες των επαρχιακών εκκλησιών. Οι μορφές, λοιπόν αυτές έχουν μια τέτοια αποτρόπαια όψη. Κανείς δεν τολμά να τις κοιτάξει, γιατί δεν αντέχεται τόση λύπη, τόση ασφυξία δεν αντέχεται, οι μορφές αυτές δεν παίρνουν ανάσα, η μοναξιά δεν τις αφήνει να πάρουν ούτε μια ανάσα και έτσι πεθαίνουν αυτές από το πρωί. Εσύ δεν θα υποψιαστείς, δεν θα δώσεις πια καμιά σημασία  στις μορφές αυτές, ούτε θα ακούσεις τα ουρλιαχτά, τις οιμωγές δεν θα τις ακούσεις, ο καιρός θα τις πάρει, σαν βλαστήμιες θα τις πάρει ο καιρός, θα τις βάλει μες στα σπίτια τα μεσημέρια. Οι κραυγές αυτών των μορφών είναι οι ξαφνικοί θόρυβοι που ακούς στις οροφές και τα πάρκα και αποδίδεις πάντα την προέλευση των ήχων στους ραγδαίους ανέμους, στα αδέσποτα που ζουν όταν πεθάνουν τα απογεύματα, που ξεθάβουν τους νεκρούς μας Μαριέλ. Αυτούς τους ανυποψίαστους θορύβους, εσύ δεν τους ακούς, δεν τους φαντάζεσαι και όλο προσπερνάς τις μορφές εκέινες, έτσι αδιάφορες καθώς στέκονται σε βάσεις μεταλλικές και κυτία με υλικά μεταφορών, κάτασπρο χιόνι, τεχνητό, ντυμένες με τα πιο φίνα ρούχα, τίποτα δεν μπορεί να κρύψει το κατακρεουργημένο πρόσωπο, το συντριμμένο, τα μάτια που λείπουν, τα χείλη που κατασπαράχτηκαν από τα βρεφικά δόντια, τα χέρια που είναι σφιχτά, όπως των αγαλμάτων, όπως των αγαλμάτων. Οι μορφές αυτές έχουν μια γύμνια, μια εξάντληση αξεπέραστη και δεν υφίσταται πια κανείς, απολύτως τρόπος για να συγκαλυφθεί ετούτη η ανεπάρκεια, ετούτη η έλλειψη, ο σπαραγμός Μαριέλ δεν κρύβεται, συνιστά πάντα μια ολόκληρη εποχή που τη θυμάσαι και τη φοβάσαι. Μιλώ για τις μορφές στις βιτρίνες, για τα καπλάνια στο χρώμα των λειψάνων που σιωπούν τις νύχτες μες στα εμπορικά τα μαγαζιά, στην Πατησίων, την οδό Αιόλου, τις συνοικίες και τα περιθώρια.Οι μορφές αυτές είναι άνθρωποι που νικήθηκαν και θάφτηκαν δίχως τιμές και εσύ που έτσι, αδιάφορα τις προσπερνάς, μερίμνησε για μια στιγμή και συλλογίσου τις ανεπανόρθωτες, αυτές, θλιβερές περιπτώσεις. Δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν μάτια, το στόμα τους είναι ένα διαλυμμένο λατομείο και εκεί δεν υπάρχει μετάλλευμα, μονάχα σίδερα και μεγάλα, παλιά μηχανήματα εξορύξεων.

  Όταν κοιτώ τις μορφές αυτές φευγαλέα, θυμάμαι πάντα τα τελευταία, θλιμμένα κορίτσια που εγκατέλειψαν τις σαββατιάτικες γιορτές και με πόδια γυμνά και ματωμένα τρέχουν αιώνες τώρα πίσω από τα νεκρά φύλλα και τους εραστές με τις θυελλώδεις  μοτοσυκλέτες. Μιλώ για τα κορίτσια ανεμοδείκτες.